Radio Almelo
Hier Radio Tjampoer Adoek, Hier Meity Janssen!
Te beluisteren:
iedere 2e zondag van de maand op
Kabel FM 87.5 Mhz,
Ether FM 106.1 Mhz.
van 18.00-19.00 uur.
Ondanks mijn nadrukkelijke waarschu
wing dat mijn (enige) kamer de laatste
plek in Den Haag is waar je een band
opname kan maken vanwege het door
lopende kattenverkeer en andere storen
de geluiden, maakt ze toch een afspraak.
Zelf weten, denk ik. Als er iemand is die
zelf verduveld goed weet wat ze wil is het
wel Meity Janssen, producer, presenta-
trice/DJ van het Indische radioprogram
ma Tjampoer Adoek in Almelo/Hengelo.
Als ik de deur open, staat er iemand voor
me die net een succesvolle Himalaya-
klim heeft volbracht. Bepakt en bezakt,
wind- en ijsvrij in het pak gestoken, rug
zak en koffertje, een mobiele studio:
Meity Janssen.
Ze installeert zo goed en zo kwaad als
het kan haar apparatuur en na een korte,
maar levendige kennismaking drukt ze
knopjes in en duwt me een microfoon
onder de neus. Of ik maar wat wil praten.
Waarover? Doet er niet toe, over alles,
wat me te binnen schiet.
Geen eigen studio waar technici voor de
uitzending zorgen zoals bijvoorbeeld bij
Radio Tokèh in Spijkenisse waar Lucette
Schotel en medewerkers de scepter
zwaaien. Of zoals in Venlo waar Shinta
Eijsenring bij de Stadsomroep een uurtje
'Indisch' mag vullen. Eigenlijk a bloody
shame dat een half miljoen Indische
mensen niet regelmatig een vast pro
gramma mogen hebben bij één van de
publieke zenders en nu tevreden moeten
zijn met een uurtje in de week bij een
plaatselijke omroep.
Maar wie het kleine niet eert is het grote
niet weert, is het niet? Wat het voordeel
is van deze zelfstandige programma
tjes? Men is niet verplicht de eeuwige,
bekende Indische Nederlanders (meer
dan tien kent men er in Nederland niet) te
horen, maar Meity, Lucette en Shinta
mogen zelf de keuze maken.
Meity reist van hot naar her voor inter
views, ze praat en plakt alle opnames
aan elkaar op een band die wordt uitge
zonden. Radio is Meity's lust en leven.
Een hobby waarmee ze velen een
genoegen doet. Onkosten krijgt ze niet
vergoed. Ze fotografeert er ook nog bij.
Onlangs werd haar dure toestel in de
Haagse Schouwburg gestolen, je moet
tegenwoordig overal opletten! Overal.
Meity Janssen
Voor het gesloten Moesson-circuit laten
we Meity zelf haar verhaal vertellen.
LD
Ik ben Meity Janssen en wordt in juli
drieënvijftig jaar. Ik ben in 1943 geboren
in Batavia, in een hospitaal, ergens in de
buurt van de Batutulistraat no. 5. Mijn
vader zat toen als krijgsgevangene in
een Japans kamp. Hij kwam bij ons terug
toen ik ruim twee jaar oud was. De ber-
siaptijd volgde, maar ik herinner mij er
niets van. Doordat mijn vader bij de PTT
werkzaam was, kon hij in 1949 overplaat
sing krijgen naar Hollandia, toen nog de
hoofdstad van Nederlands Nieuw-
Guinea. Hij ging ons vooruit en wij volg
den in 1950.
Zoals ik er nu op terugkijk, was Hollandia
eigenlijk een groot dorp. Sommige huizen
waren uit hout opgetrokken, stonden op
palen en hadden witgekalkte karang-
muren. De ramen waren met muskieten
gaas bespannen. Er woonden ook men
sen in door de Amerikanen achtergelaten
quonsets-woningen. Deze waren opge
trokken uit zinken platen en halfrond van
vorm. Ik ben in 1995 teruggeweest en ze
worden nog steeds gebruikt. Verder was
Hollandia een paar Chinese winkels rijk
en de rest was bush-bush. Vers vlees,
verse eieren en andere voedingsmidde
len waren schaars en dus peperduur. Om
dit gebrek te ondervangen, legde mijn
vader een groenten- en fruittuin aan en
ging eenden en kippen houden.
Door de taalbarrière hadden wij kinderen
praktisch geen contact met papoea-kin-
deren. Ik heb er de lagere school en
MULO doorlopen. Achteraf bekeken, ble
ken deze jaren de beste te zijn geweest.
Wij MULO-nezen, maar ook onze
Indische gemeenschap, waren een hech
te groep.
In 1959 gingen wij met verlof naar
Nederland. De bedoeling was om een
jaar later terug te keren en ons voorgoed
in Nieuw-Guinea te vestigen, want mijn
vader ging met pensioen. Het heeft ech
ter niet zo mogen zijn. Zo verloren wij
ons tweede moederland. Dan maar naar
Nederland. Hier woon ik dus al meer dan
vijfendertig jaar in Twente. Ben getrouwd,
heb nu twee volwassen kinderen, maar
doordat ik zes jaar, wegens een kniebles
sure aan huis gebonden ben geweest,
viel ik in een gat, waar ik uitgekropen ben
als vrijwilligster van de lokale omroep in
Hengelo. Heb er meegewerkt aan het
programma Nieuws Vizier, heb een jon
gerenprogramma geleid en nu doe ik in
mijn uppie voor de lokale omroep van
Hengelo én Almelo een programma voor
Indische Nederlanders. Voor de montage
word ik bijgestaan door Geert-Jan
Schoonbeek, een bevriend technicus.
Van hem heb ik de liefde voor het radio
vak geleerd.
Mijn programma heb ik Tjampoer Adoek
(Van alles wat) genoemd, omdat er
zoveel is, wat in klanken vastgelegd kan
worden. Mijn aandacht gaat hierbij in de
eerste plaats naar die zaken, die voor
goed zullen gaan verdwijnen, zoals het
Petjoh. Met Tjampoer Adoek hoop ik iets
toe te voegen aan al wat reeds geschre
ven staat over onze Indische geschiede
nis.
Ik noem mijn programma een 'Dokument
in klankvorm' en hoop dat het zo zal blij
ven. Mijn dank gaat uit naar al die men
sen, die mij de afgelopen maanden spon
taan, belangeloos en enthousiast met
mijn programma hebben geholpen en
nog helpen. Ik zeg altijd: Tjampoer Anoek
voort en Poekoel Teroes!
Meity Janssen O
Naschrift:
Op 27 maart 1996 bereikte ons het droe
vige bericht van het onverwachte overlij
den van V.E. de Gruiter, de auteur van
het in Indische kringen bekende boek Het
Javindo, de verboden taal. Emiel de
Gruiter was kort daarvoor door Meity
Janssen geïnterviewd voor haar radio
programma. Het geeft het belang aan van
het werk van Meity Janssen; met haar
radioprogramma geeft ze een stem aan
onbekende Indische Nederlanders.
39
