om opdrachten binnen te halen op een
fifty-fifty basis. Ik maakte doorgaans een
voorlopige schets en hij werkte die dan
uit. We verdienden aardig. In die begin
dagen van onze krijgsgevangenschap
kon je nog wel wat kopen: tabak, suiker
e.d. Wij vonden het eten in het kamp, dat
in gaarkeukens werd klaargemaakt, maar
niks. Victor wist daar wel raad mee en nu
kwam een derde talent waarover hij
beschikte naar voren, de kookkunst! Wij
vroegen dus bij de foerage het ons toe
komende voedsel in natura op en maak
ten dat dan zelf klaar. Als jager was
Victor vaak afhankelijk van wat de jungle
hem verschafte aan voedsel. Hij was een
groot kenner van de tropische natuur en
wist in bos en veld nog eetbare knollen
en kruiden te vinden die een aardige
aanvulling waren op het toch niet ruime
en zeker niet gevarieerde dieet waarop
de Japanners ons hadden gezet. Zo
wees hij mij op een dag een plant en zei:
'Kijk, een derris-plant. Daar gaan we mee
vissen.' Hij rukte de plant uit en hakte de
wortels af die hij vervolgens schrapte. In
een emmertje maakte hij er met water
een papje van en ging daarmee naar de
rivier. Bovenstrooms bij een kleine water
val goot hij de troep in het water. Nog
geen tien tellen later zag je de vissen dui
zelig naar de oppervlakte komen en het
was een klein kunstje een goede maaltijd
bij elkaar te scheppen.
In de jungle om ons heen zaten behalve
tijgers en pauwen ook wilde zwijnen. De
eerste twee gingen, althans volgens
Victor, altijd samen. Aan die tijgers had
den we niet zo'n behoefte maar die zwij
nen leken ons wel wat, als afwisseling op
het menu. Bovendien, aldus Victor, hoef
je zo'n beest niet achter elkaar op te eten
maar kun je het vlees dun gesneden en
gekruid drogen om er dendeng van te
maken. Daar kun je dan nog heel lang
mee toe en je hebt er maar weinig van
nodig voor je dagelijkse proteïne. Zo nam
hij dan het initiatief om van waroe-hout,
dat heel buigzaam en sterk is, twee
bogen te maken. De pijlen werden van
bamboe gemaakt waarvan de punten in
vuur werden gehard.
Met gemak schoten we met deze bogen
door vier pisangstammen tegelijk en
aldus gewapend klommen we op een
avond in een stevige boom dicht bij de
bosrand. Het was een onvergetelijke
avond! Het typische blauwachtige schijn
sel van de tropennacht bij een wassende
maan, omlijst door het getjirp van duizen
den insekten en kreten van allerlei nacht
dieren. Dat alles tegen de inktzwarte con
touren van het oerwoud. Ik herinner me
dat we bijna gek werden van de muskie
ten. Het was ook eindeloos wachten, dat
toch eindelijk werd beloond, toen op een
gegeven moment, zwarte schaduwen
zich los maakten van de bosrand. Zwij
nen! Knorrend werd er in de aarde
gewroet en we zagen een van de zwijnen
onze kant opkomen! We hadden beiden
onze bogen in de aanslag en toen het
beest ruimschoots binnen schietbereik
was loste Victor het eerste schot nage
noeg gelijktijdig gevolgd door het mijne.
De pijlen troffen doel maar ketsten terug
op de dikke gepantserde huid van het
zwijn. De enige reactie was dat het dier
zich uitgebreid en knorrend begon te
voorval waar we later nog vaak met veel
spijt aan terugdachten. Reeds enkele
malen hadden we een reusachtige
python gezien. Het dier was over de zes
meter lang en zo dik als een telefoon
paal. Het was een imposant gezicht die
grote slang te zien voortbewegen, iets
om nooit te vergeten. Op een dag zagen
we het beest opgerold onder een struik
aan de bosrand liggen. Z'n kop was zo
groot als van een herdershond.
Formatie Glenn Martin 139 WH's boven Java.
schurken aan de stam van de boom
waarin wij waren geposteerd. Dit was dus
geen succes.
De jacht werd toen maar opgegeven.
Van strikken of vallen zetten kon geen
sprake zijn, daar de kans groot was dat
bewoners of hun huisdieren, er liepen
wat honden rond, in de vallen terecht
zouden komen. Ik herinner me nog een
Hartstochtelijk jager die hij was wilde
Victor hem vangen en hij wist ook precies
hoe. Hij zou in een vlakbij groeiende
boom klimmen en dan met een gevorkte
tak de kop tegen de grond drukken. Mijn
taak zou zijn de staart beet te pakken en
het beest te strekken. Hij zou dan weer
loos zijn, volgens Victor. Zo gezegd, zo
gedaan. Maar op het moment dat de kop
26
