Zorgen
voor.
Zeg 'ns AAA
in Indonesia
Neen, lieve lezers, dit is geen beschou
wend artikel over één van de elementen
van zorg in onze huidige roewet-maat-
schappij... lees gerust verder.
Ik woon in Schoten, België, een stadje
ongeveer door midden gedeeld door een
kanaal, dat het grote Albertkanaal ver
bindt met de hoger gelegen vaarwateren
ten noorden van het Antwerpse, waar
schijnlijk de Westerschelde. Precies weet
ik het ook niet, want ik moet me nog
steeds een vaarwaterkaart aanschaffen.
Iedere morgen loop ik met onze hond, en
dat is waarlijk geen straf in deze omge
ving. Bossen te over en ook veel andere
voorzieningen voor onze trouwe metge
zellen. Sinds een jaar echter loop ik
graag langs het kanaal. De voornaamste
reden is, dat Schoten nu een jachthaven-
tje heeft en ik graag kijk naar de vaak
heel fraaie vaartuigen, de meesten veel
mooier dan het motorjachtje dat ik bezat
toen ik nog in Hong Kong woonde en
werkte.
Vanwege het verschil in waterniveau
moet er dus veel gesluisd worden in het
kanaal en één van die sluizen ligt op
loopafstand van mijn huis. Ik ben dus nog
al eens in de gelegenheid om het 'slui
zen' te aanschouwen en op een dag was
het weer zo ver.
Vanuit de richting van het Albertkanaal
zag ik een klein pleziervaartuig naderen.
Maar het zou nog wel even duren voordat
het de sluis kon invaren. Beide sluisdeu
ren waren nog gesloten.
In de sluis zelf stond het water gelijk aan
het niveau van het Albertkanaal, onge
veer drie meter lager. Achter de noordelij
ke deur stond het water hoog en daar zag
ik een ijverige eendemoeder met vijf wol
lige gele en bruine kuikens zich te goed
doen aan allerlei in het water. Op sommi
ge plaatsen stroomde het water over de
sluisdeur de diepe ruimte van de sluis in
en of ze het gevaar besefte, moeder
zorgde er voor dat ze tussen de deur en
haar kroost bleef. Maar ja, ook in de die-
renmaatschappij doet de jeugd wel eens
dwars... één van de kleintjes ging op
moeders rug zitten en ontdekte een
geheel andere wereld, die enkele meters
dieper lag...
'Niet doen dan jong,' hoorde ik moeder
smeken, 'niet tambeng zijn!' Te laat!
Het jong liet zich van zijn moeders rug af
glijden en plonsde onvervaard de diepte
in! Moeder werd compleet bingoeng
waardoor ook de vier ander kuikens niet
goed wisten hoe ze het hadden... en ja
hoor, daar gingen ze één voor één de
stroom in, het diepe in. Eenmaal beneden
zonder letsel opgelopen te hebben
begonnen ze ijverig het mos van de sluis-
wanden te trekken, terwijl mama, hoog
boven hen stond te roepen. Ze had ech
ter wel snel in de gaten, dat er maar één
oplossing was en met een sierlijke
vleugelslag dook ze haar kleintjes achter
na. Tenslote was het haar taak om voor
hen te zorgen, toch?
Haar alarmgeroep had echter een woerd
aangetrokken. In een sublieme glijvlucht
kwam hij in het hogere water terecht,
waarna hij direct leek te begrijpen, dat de
scene zich verplaatst had naar de diepte.
Hij had slechts een blik nodig... ook hij
stortte zich omlaag en begon alsof er
niets aan de hand was, mee te peuzelen
van het heerlijke mos. Intussen waren
mijn hond en ik niet meer alleen.
De sluiswachter stond naast ons naar het
familiegedoe te kijken in de diepte en
mompelde iets, dat ik niet helemaal ver
stond. Zijn resoluut gedrag was echter
duidelijk. Met een zwaai van z'n arm liet
hij de boot stoppen en beduidde de stuur
man, dat hij nog even geduld moest heb
ben. Met een grote zwengel draaide hij
de zuidelijke deur ongeveer een metertje
open, waarop hij met een lange stok de
eendenfamilie in de richting van de ope
ning leidde. Aangezien de waterniveau's
bij de deur gelijk waren ontstond er
slechts een geringe stroom, maar kenne
lijk voldoende om de eenden gewillig te
laten meedrijven. Eenmaal in het ruime
kanaalwater ontstond er weer een stem
ming van dolle pret onder de kuikens.
Aan de sluiswachter kon ik zien, dat zijn
daad van zorg hem tot een tevreden man
maakte... Het sluizen kon verder gaan.
Met een joviaal gebaar nodigde hij de
stuurman uit om de sluis binnen te varen.
Inmiddels was de vrouw en een dochter
tje van de booteigenaar op het dek geko
men om naar de eendjes te kijken.
Jan Kleevens
Als alles naar wens verloopt, kunnen
tv-kijkers in Indonesië volgend jaar
kennis maken met de belevenissen
van huishoudster Mien Dobbelsteen,
huisarts Lydie van der Ploeg en alle
anderen uit de populaire televisieserie
Zeg 'ns AAA. De mogelijkheid wordt
namelijk bekeken om de comedy uit
te brengen in het Indonesisch met
een volledige Indonesische cast.
Volgens de Indonesische actrice
Rima Melati is het verhaal zeer
geschikt voor een land als Indonesië.
'Een doktersfamilie met een huis
houdster, dat is een vertrouwd gege
ven. Maar het script is natuurlijk vre
selijk Hollands. Het is de taak van
onze schrijvers om er een echte
Indonesische serie van te maken,
zonder het origineel geweld aan te
doen.' Rima Melati wil zelf de rol van
Lydie van der Ploeg op haar schou
ders nemen. Voor de belangrijke rol
van Mien Dobbelsteen, de hylarische
huishoudster in de serie, is Titiek
Puspa benaderd, een populaire zan
geres en actrice in Indonesië. 'Zij ziet
er natuurlijk totaal anders uit dan
Carry Tefsen, maar ze kan zeker zo
hard gillen', weet Rima Melati. Melati
verwacht eind van het jaar met de
opnamen te kunnen beginnen. Als de
co-produktie van de grond komt,
wordt Zeg 'ns AAA het eerste
Nederlandse produkt op de
Indonesische televisie.
Bron: Noordholland Dagblad
24
