Hans van der Meulen versus Jean Louzac
Terug van weggeweest
1946 Soerabaja
Er moet entertainment komen, voor de
burgerij èn voor de militairen, dat was de
taak van afdeling Welfare van AMACAB.
De Nederlandse bemoeienis, de
N.I.W.I.N., kwam pas later. Maar goed
ook, want wat is leuker en gezonder voor
de geest om na jaren van beklemming en
alleen maar zorgen, weer bezig te mogen
Een scene in het stuk 'Het Warenhuis' speelt zich af in een stoffenzaak. Hier Hans van der
Meulen nog onbewust van het feit dat dit decor in zijn latere leven echt zou worden!
voor: 'Hans van der Meulen, hij zal voor
onze costuums zorgen!'
Een broodmagere slungel (welke jongen
was er in die tijd niet mager?) 19 jaar, net
uit het kamp in Malang. Bescheiden maar
wel gedecideerd.
'Het warenhuis' heette het stuk waarin
zang, dans en schetsjes tot een soort
cabaret waren samengesmolten. Teksten
droeg iedereen zelf aan, maar er was
toch wel een strenge regie van Annie
Prins. Hans ontpopte zich als een eerste
klas ontwerper. Met Fred Awui, die de
decors maakte, werd het een echt spek
takel. Natuurlijk geen cent honorarium,
wie dacht daar nu aan? Repetities na
kantoortijd in het Luxor theater. De kos
ten voor de aankleding, totaal f 750,00.
Dat weet ik nog goed, want ik moest het
geld lospeuteren bij de heer Yap, pen
ningmeester van Welfare.
'Zijn jullie van plan een opera uit te voe
ren?' mopperde hij, 'je denkt zeker dat
het geld op mijn rug groeit?' 'Neen', zei
ik, 'het zit in dat geldkistje'. Omdat Yap
hoorde dat Lud, die hij erg bewonderde,
de muzikale leiding had, kreeg ik het
geld. 'C' en 'C' noemden ze dat in die tijd.
Nooit zal ik de schitterende gewaden ver
geten, die Hans voor de Dojolian Sisters
(onze zanggroep) ontwierp. Glanzend wit
(goedkoopste materiaal dat we bij de
Bombay winkel konden krijgen) met een
tot de grond reikende sjerp in fel rose en
venijnig turquoise. Voor een ander num
mer wijde étage-rokken (ook rose). Het
bleken fantastische toneelkleuren. Hans
zijn met muziek, dans en toneel? Als een
geschenk uit de hemel kwam daar Annie
Prins. De oorlogsjaren hadden haar het
zingen, acteren en teksten maken niet
afgeleerd. Met Lud van Zele (mijn broer),
componist, pianist en altijd vol enthou
siasme, werd een cabaretavond in elkaar
gezet. Toen stelde Annie Prins aan ons
Of het er van komen zal weet hij
zelf nog niet, maar de plannen
voor weer een Salon de Couture
spelen Jean Louzac wel door het
hoofd. Na jarenlang weggeweest, is cou
turier Jean Louzac weer hard aan het
werk voor zijn nieuwe modelijn. Hoeveel
werk daar aan vastzit: atelierwerk, promo
tie, shows, contacten met afnemers en
dan: genoeg energie overhouden om de
inspiratiebron niet te laten opdrogen.
Alleen vaklui kunnen daarvan meepraten.
Soms slaat de vermoeidheid of de moe
deloosheid toe. Wat andere ontwerpers
doen om de soesah te overwinnen? Jean
Louzac zingt een paar nummers uit zijn
omvangrijke repertoire evergreens en
voelt zich als herboren. Want hij is de
enige 'singing designer' in Nederland,
wellicht in de wereld. Alleen weet hij
soms niet of hij nu door zal gaan met ont
werpen of met zingen. Want dat laatste
doet hij heel graag. En goed. Wie is die
Jean Louzac eigenlijk?
16
