Herfst
Gemengde
gevoelens
Maar daar kon Dies niks aan doen,
haastte die veteraan zich te zeggen. Door
een merkwaardig toeval hadden twee
splitpennen van beide rupsbanden het
namelijk tegelijkertijd begeven. Gevolg
was dat de rupspennen eruit trilden en de
carrier met een noodgang van zijn rupsen
liep, om op zijn loop- en bogeywielen
verder te gaan. Remloos, onbestuurbaar en
met moord en brand schreeuwende
inzittenden. Overigens gingen die niet zo
tekeer als de tani die aan het eind van de
strip op een iele bamboe stellage zijn
ketellaveld zat te bewaken. Die arme
drommel zag het onheil in een immense
stofwolk op zich afkomen. Hem restte
niets anders dan een kamikaze-duik naar
de begane grond te maken en op handen
en voeten zijn ketellaveld in te stuiven.
Deed hij net op tijd, want een onderdeel
van een seconde later veegde de op hol
geslagen carrier alle bamboepoten onder
de stellage uit en kwam pas tot stilstand
toen hij een paar duizend ketellaplanten
had gerooid. Leek wel een olifantenpad,
maar dan zonder van die grote keutels,
vertelde die Gadja Merah-veteraan met
kennis van zaken. De baas was witheet,
maar gaf Dies alleen maar een waarschu
wing. Misschien omdat hij wel wist dat de
rupsbanden hun beste tijd hadden gehad
en hij niet zonder Dies kon. Die tani heeft
toen trouwens een behoorlijke schade
loosstelling gehad. Wat niet minder dan
billijk was.
Misschien heb ik het al eerder over Dies
gehad en is dit ouwe koek. Maar voor mij
is het in ieder geval lekkere ouwe koek,
want ik blijf me Dies herinneren als de
topmonteur en rasechte akal-kampioen,
die zijn hand er niet voor omdraaide om
de meest afgeragde sloopcarrier in een
handomdraai als nieuw te doen rijden.
En dat voor een mager soldij, met soms
daarbovenop een klein beetje oewang-
njamoek voor ongemakken als het
verkeren in een minder prettige ver-van-
huiszöne.
De gediplomeerde monteurs van nu
kunnen me de rug op. Die lezen alles af
van klokjes en metertjes, om dan het niet
functionerende onderdeel eruit te halen
en er een nieuwe voor in de plaats te
zetten. En daar betaal je je dan scheel
voor.
door: Riny Boeijen
Mijn betegeld terras ondergaat gelaten de
zoveelste wasbeurt. Zijn eeltige huid
wordt schoongegeseld door harde zilveren
regenstralen terwijl even later een woeste
zuidwester het rillende waswater weg
wuift. Tussen de bomen geurt het naar
einde. Oude levens trekken zich terug in
de zompige grond. Brosse bladeren
kleuren brons en de merel oogt zwarter
dan ooit. De zomer lijkt ver weg. Ik proef
het daglicht alleen nog in de weekenden.
Door-de-week zijn mijn werkdagen langer
dan die van de zon.
Het najaar stemt me soms lyrisch, soms
ook droefgeestig. De mens sluit zich af
van zijn omgeving. Gordijnen markeren
de grens. Onderuitgezakt na een stevige
maaltijd om de kou de baas te blijven,
zapt hij al om zes uur het eerste rondje.
Het Journaal, de dagelijkse portie dood en
verderf: Israël - Palestina: 2-2, Noord-
lerland - Noord-Ierland: 0-0. Een kijkje in
de grootste keuken van Nederland waar
Wim zijn paarse scepter zwaait en versge
bakken lariekoeken van de band rollen.
Tot slot het weer: Regen gevolgd door
buien. Twee keer nat.
Geen wonder dat driekwart van Nederland
zich na de harde realiteit vergrijpt aan de
soap. Gespeelde ellende en vaak ellendig
gespeeld. GTST, Goudkust, Onderweg naar
Morgen en last but not least The Bold and
the Beautiful. Drama pur sang, waarin
relaties wisselen met de seizoenen,
zwangerschappen drie jaar duren en
roddel en achterklap hoogtij vieren.
Het gezin eet niet meer aan tafel maar
met het bord op de schoot voor de buis.
Er wordt gevochten om de afstandsbedie
ning en weddenschappen afgesloten met
Zilveren Medaille Den Haag 1885
Luik 1902
Gouden Medaille Den Haag 1913
Lid der Jury, Brussel 1910
wie Linda (GTST) nu weer het bed in
duikt. Tijdens de reclameblokken snel
naar de kamar kecil om niets te hoeven
missen. In de haast heeft moeder de ge
vulde botol cebok op de salontafel tussen
de kopjes koffie gezet. (Adoeh, waar is
dan die fles met koffiemelk gebleven?)
Op tijdstippen dat deze kunstvorm via de
kabel de huiskamers wordt ingejaagd, zijn
de kijkers letterlijk en figuurlijk onbereik
baar. Ook telefonisch dus. Mijn moeder is
er zo een. Als je tijdens The Bold (zo
wordt The Bold and the Beautiful kortweg
genoemd) belt, neemt ze niet op.
Dat overkomt me nogal eens omdat het
aanvangstijdstip net zo vaak schijnt te
veranderen als de relaties van die 'Celana'
(Brooke). Bel ik net vóór dat de serie be
gint, dan heb ik mazzel; een kort gesprek,
ik krijg niet op mijn donder (al zó lang
niet meer gebeld) en ben constant zelf
aan het woord. Van haar hoor ik alleen:
'Hm, hm, ja, hm, nee, hm.'
'Is er iets ma?' vraag ik dan bezorgd. 'Nee
hoor jongen. Nou tot een andere keer
maar ja. Daaag jongen.' Einde gesprek.
Ik heb ook een keer het genoegen gehad
samen met haar naar The Bold te kijken.
Adoeh. Mopper, mopper. Dat begint al bij
de begintune.
'Waarom zo lang? Dat liedje kennen we
toch al. Gaat allemaal van de tijd af.'
De tweede uitbarsting volgt als de luiers,
inlegkruizen en maandverbanden worden
geserveerd. Ofwel: de reclame.
'Wie koopt die rommel nou? En dat ter
wijl je zit te eten. En zo lang.' (Ze bedoelt
de reclame.)
Ook aan commentaar tijdens de beelden
ontbreekt het niet. 'Dat is een smeerlap,
die deugt niet. Nu weer met haar en vori
ge week nog met die.'
Met aan het einde van de zoveelste afle
vering de historische slotzin: 'Nu weet ik
nog niets.'
En dat vijf keer per week en al vierentwin
tig jaar lang. Geloof ik.
Ik ga mijn moeder maar eens bellen.
Adoptie St. Banjoe Biroe
11
NECTA R
GEDEPONEERD
Pharm. fabriek PHYTOL"
Bracht 4, B 4790 Burg-
Reuland, België,
tel. 00 3280420082
Vraag gratis receptenboekje
bij uw Toko en drogist
Onze stichting heeft dringend
adoptie-ouders nodig die een
schoolkind financieel willen
adopteren in Indonesië.
Voor slechts f 25- per maand
geeft u een kansarm kind een kans
om naar school te gaan.
Informatie: St. Banjoe Biroe,
Tormentil 116,
8265 DR Kampen,
tel./fax 038 - 332 76 73/332 29 70
41ste jaargang nummer 5 november 1996
