Ted en Yvonne Abbink uit Fallbrook,
Californië
moessQn
Het leven na Indië:
In het juli/augustusnummer
verscheen het eerste verhaal
uit de reeks 'Het leven na
Indië', een serie waarin u
ons vertelt over hoe het u
vergaan is na het vertrek
uit Indonesië.
Want hoewel het leven in
Indië boeiend blijft, ook
voor diegenen die het niet
zelf hebben meegemaakt, is
het leven dat u hier in
Nederland of elders in de
wereld heeft opgebouwd,
net zo interessant.
Was het vorige keer een Indische Oma in
Groningen, nu is het woord aan een
Indische Opa in Californië. Teddy Abbink
is terug gegaan naar Indonesië, om nog
eenmaal het paradijs waar hij geboren en
getogen is, waar hij veertig jaar lang leefde
en woonde te zien en al die onvergetelijke
plekjes op te zoeken.
Maar ook om de sfeer van Indië te delen
met zijn echtgenote, die wel veel over
Indië had gehoord en gelezen, maar er
nog nooit was geweest.
Romantische
grammofoonmuziek
Ik bezocht de Lagere School 1B aan de
Schoolweg in Bandoeng. Het riviertje
stroomt er nog net als voorheen en de
karet-boom, waarvan we de getah op een
blad lieten drogen om er daarna een
rubber bal van te maken, pronkt er nog
net zo als toen. Ik liep langs de palen aan
de galerij waar ik meer dan eens voor straf
moest zitten: ze staan er nog net zo, alsof
de tijd heeft stilgestaan. Zelfs de school
banken met een groot gat voor de inktpot
stonden er nog!
Ik heb ook de vakantieplekjes opgezocht,
hoog in het Tengergebergte in Oost-lava,
lava Hills Drive, geflankeerd door kleurrijke bougainvilles en cypressen.
ten noorden van Lawang, het dorpje heel
Nongkodjadjar, waar we jaren achter
elkaar als kind met onze getrouwde broers
en zusters op vakantie waren. De waterval
len opgezocht, die er nog net zo stroom
den als toen. Langs hetzelfde paadje
gelopen dat leidt naar de bodem van het
ravijn, waar een beekje stroomde en waar
we voorheen onder de ijskoude pantjoran
in ons nakie baadden. Ik heb bij dezelfde
waterval gezeten waar ik ooit eens met
een meisje was. Bij die speciale gelegen
heid had ik een His Master's Voice hand
grammofoon meegenomen om met lieve
grammofoonmuziek het romantische nog
meer op te voeren. Helaas liepen mijn
plannen op niets uit, omdat het vallende
water alle grammofoonmuziek volkomen
overstemde.
Ik heb over dezelfde kampongweg van
toen gelopen naar een grote waringin,
waaronder we vroeger bij avond tussen de
graven - en gifslangen - lagen, wachtende
op neerstrijkende kalongs. Die werden
dan met behulp van een zoeklicht uit de
hoge boom geschoten, waarvan onze
moeder heerlijke peniki maakte. Lliteraard
heb ik de plek opgezocht waar mijn vader
heel plotseling na een beroerte overleed.
Verder de laatste rustplaatsen bezocht van
familieleden, die geplunderd waren, maar
nu weer zijn gerestaureerd.
Kortom, mijn leven in dat paradijs, dat
toen Indië heette, van de wieg tot aan het
vertrek in 1957, heb ik opnieuw beleefd!
Vorig jaar konden mijn vrouw en ik gratis
naar Indonesië vliegen, maar iets hield me
tegen. Na een lange overweging zei ik tot
mezelf: Ach, het hoeft niet meer. Ik hoef
al die mooie plekjes niet nog eens te zien.
Niet opnieuw heimwee lijden. Het is en
het blijft voorbij, dat mooie verleden.
Afgelopen! We moeten verder en niet stil
staan.
26
