Brisbane calling
Nostalgie
moessQn
Willem Johan Vrossink
in 1901. Er was ook een Hawaiiaanse
band met de mooie naam The South
Sea Players en een voetbalclub. Elk jaar
houden wij een reünie en geïnteresseer
den zijn van harte welkom.
Informatie bij het secretariaat S.O.G.,
Dovenetellaan 64, 6841 EK Arnhem,
telefoon 026 - 321 69 86.
I. Biver, Den Haag
Even rechtzetten...
In mijn oproep voor de niet teruggege
ven dia (september 1996, pagina 4)
stond abusievelijk dat de schrijfster van
Batikkerij van Zuylen mevrouw
De Raadt-Prange was. Dit moet zijn
mevrouw M.L de Raadt-Apell. Mevrouw
De Raadt-Prange (inmiddels overleden)
schreef destijds voor Moesson een serie
artikelen. De dia is helaas nog steeds
niet terug.
Verder nog een disputabel zetfoutje.
In de kolom 'Preciosa culinaire' (oktober
1996, pagina 10) schreef ik over wat in
Indonesië tegen 'grof geweld' geconsu
meerd wordt. Dat moet zijn tegen 'grof
geld' natuurlijk. Later we het niet erger
maken dan het is!
Lilian Ducelle
Kinderboekenweek 1996
In het kader van de Kinderboekenweek
1996 was er in NRC Handelsblad van
27 september uitgebreid aandacht voor
de bekende, en zeker voor mijn genera
tie, zeer geliefde Gouden Boekjes. Een
paar heb ik er nog uit mijn eigen jeugd,
als ze tenminste na bijna veertig jaren
niet stukgelezen oj stuk voorgelezen zijn.
lammer genoeg heb ik het inmiddels uit
de handel gehaalde Sambo, het kleine
zwartje jongetje niet meer. Het is nooit
meer herdrukt omdat het verhaal
'politiek incorrect' werd bevonden.
Wat ik natuurlijk nog wel heb is mijn
eigen exemplaar van Wim is weg, gete
kend en geschreven door Rogier Boon.
In Moesson van juni 1995 schreef
Lilian Ducelle, ook al naar aanleiding
van een NRC-artikel, over de onjuist
heid dat het boekje niet, zoals de
omslag vermeld, is bewerkt door Annie
M.G. Schmidt. Later werd dit door de
uitgever inderdaad rechtgezet. Tot mijn
vreugde wordt in het artikel van
27 september Wim is weg, samen met
de Vijf brandweermannetjes, genoemd
als één van toppers van de Gouden
Boekjes-jaren. Maar mijn vreugde werd
gauw ergernis toen wederom de naam
Annie M.G. Schmidt eraan werd
gekoppeld. Nou ja, wij weten wel beter.
Vivian Boon
Den Pasar of Denpasar?
Reeds eerder schreef ik u dat het niet
Den Pasar is, maar... Denpasar (één
woord!). Nu gebeurt het alweer op
pagina 30/31 van het oktobernummer.
Liet stoort Indië-kenners! Niettemin met
vriendelijke groet.
K. van Dijk, Lonneker (Ov.)
Naschrift redactie:
Er lijkt geen eenduidige schrijfwijze voor
Den Pasar/Denpasar te hebben bestaan
j in de Nederlandse tijd. Het Beknopt
aardrijkskundig woordenboek van
Nederlandsch-Indië (Weltevreden
1917), dat we op de redactie gebruiken,
geeft 'L9en Pasar' als schrijfwijze.
De landkaart van de Topografische
Dienst (Weltevreden 1931) vermeldt
daarentegen 'Denpasar'; ook de Regee-
ringsalmanak 1942 schrijft 'Denpasar',
maar het boek Eilanden der goden
j (Amsterdam 1943) weer 'Den Pasar'.
Op 30 juli 1996 is ons Paatje
vredig in slaap gevallen, toch nog
onverwachts
0 16 november 1900, Cibadak
t 30 juli 1996, Perth, W-Australië
Rust zacht lieve Pa!
Australië: Lieke, Sylvia, Walter,
Peter en families
Holland: Riek, Emma, Pie
en families
USA:
neven en nichten
Correspondentie-adres:
Vrossink/Vandenberg
50 Casilda Rd.
Duncraig, 6023,
W-Australië
De crematie heeft plaatsgevonden
op 2 augustus 1996.
Ik ben zo gelukkig dat ik veel van onze
mooie wereld heb mogen zien. Elk land
is anders en heeft zijn eigen bekoring. Nu
ben ik op Fraser Island, het grootste
zandeiland in de wereld. Maar er zijn ook
dichte regenwouden, prachtige zoetwater-
meren en stranden in rode en oranje
kleuren. Grote stukken land met de
mooiste wilde bloemen. Op de stranden,
waar je kan surfen, zie je de dingo's, de
wilde honden.
Ik logeer hier in een groot, wit, haast
Indisch huis, omringd door heel bijzon
dere bomen en struiken. Zo groeit voor
de open veranda de Indische tjemara
naast de Australische Bottle Brush. Ik
vind het heerlijk naar het ruisen van de
tjemara te luisteren. Dan ben ik weer in
Soerabaja. Opzij van de lounge groeit een
enorme palmboom. Zo'n boom groeide
voor ons huis in Fort de Koek.
Dit huis ligt aan de oceaan en is er steeds
het zware geluid van de branding. Er
waait een vrij koude wind, want het is
nog steeds winter en 's nachts kruip je
weg onder de wollen dekens.
Helgekleurde vogels zingen het hoogste
lied in de tjemara. Ik voel me hier weer
op en top een Indisch meisje met de zo
vertrouwde, haast Indische natuur.
Waarom grijpen wij, Indische mensen,
toch zo graag terug naar vroeger en
cultiveren wij ons heimwee door gelijke
nissen te zoeken met het oude land? Zo is
Fraser Island voor mij niet alleen
Australië, maar ook Indië. En ik ben er
heel blij mee. Ik ben weer thuis. In dit
huis met de hoge witte muren en de
tjemara's, waarin ik warempel een
koetilan ontdekte. En deze week eet ik
weer sambal-ikan. Heerlijk, heerlijk!
Tilly Breeman
6
