Twee stokken. moessQn Kambodja moessQn Oma Marsman vertelt Lezersservice Omaatje uit Indië maakt een lelijke smak. De dokter komt er aan te pas. Hij drukt hier, knijpt, trekt daar, laat haar de benen strekken en buigen. En geeft haar een geruststellend klopje op de pijnlijke plek. 'Niks loos mevrouwtje, alles zit nog d'rop en d'ran. Een beetje voorzichtig aan doen. Wel in beweging blijven, hoor! Met een paar dagen tippelt u weer vrolijk rond.' Bij elkaar is hij zes, zeven minuten binnen geweest. Druk dat hij 't heeft... Oma blijft in bed, deels om van de schrik te bekomen, maar ook omdat, als ze be weegt, haar rechterbeen erg linoe is. Dan jaagt er een felle zenuwscheut door heen. Twee, drie dagen. Oma kan het bed niet uit. Ze kan niet. Niet staan en lopen Abonnementen-administratie Kantooruren Abonnementsprijzen 1997 Agentuur Amerika Hilo Hawaii 96721. Agentuur Australië en Nieuw-Zeeland helemaal niet. De dokter wordt gebeld. 'We vinden het toch prettiger dat er van moeders been een foto wordt gemaakt.' 'Een foto? Nou... ja, als u er op staat. Maar nodig is het niet.' Oma belandt de vijfde dag in het zieken huis. Ze wordt op bed gelegd met het rechterbeen omhoog, een zwaar gewicht er aan. En over enkele dagen zal een ope ratie aan de heup moeten volgen. Daar is de breuk... Niks loos... Oma voelt zich diep rampzalig. Zo alleen in die zaal met dat vrolijke gebabbel en getjetter van beterende patiënten. Ze krijgt er hoofdpijn van en ligt heel stil in haar hoekje, de ogen dicht. Zo vindt haar, de eerste avond, een zuster van de nacht. Ook uit Indië. Vertederd herkent zij in het lieve, oude gezicht het verre land. Zij legt warm haar hand op de twee gerimpelde saam' gevouwen en vraagt hartelijk deelnemend: 'Ia, Allah mevrouwtje, waarom u? Met zo'n ding aan uw voet? Keplèsèd?' Oma kijkt dankbaar op naar het gezicht dat zo vertrouwd ineens op haar over komt. En het is of 'dat ding aan haar voet' eensklaps veel minder zwaar is. 'Niet zus ter, niet keplèsèd; kesandoeng weet u, over de drempel. En zo maar moet geopereerd. Zo vervelend...' Oma krijgt een zilveren priem in haar heup en moet nog lang in het ziekenhuis blijven. Als zij eindelijk naar huis mag, leunt zij zwaar op een stok. Het been is nog altijd linoe. En dat zal nog wel een tijdje zo blijven, hebben ze haar er op voorbereid. En dapper hompelt ze door haar huisje. Dat er altijd keurig uit ziet. Om door een ringetje te halen. Ze vertroetelt het kanariepietje dat blij tiereliert nu ze weer terug is. Geeft de plantjes water, de lievelingen uit de Indi sche tijd. Oleanders, varens, chevelures en een prachtige, donkerrode gloxinia die de kinderen hebben neergezet om haar thuis komst te vieren. Als ze met alles klaar is gaat ze op de bank zitten haken. De stok bij de hand. Er wordt gebeld. 'Ik kom', roept ze, neemt de stok en staat moeizaam op. Ze hoeft zich niet te haasten. Op de deur hangt een briefje: Geduld s.v.p. Ik ben slecht ter been. En iedereen houdt er rekening mee. Pietje mag los en fladdert vrolijk door het hele huis. Af en toe komt hij op haar schouder zitten, dan fluisteren ze elkaar lieve woordjes in de oren. En ze blijven zitten tot het in de kamer donker begint te worden. Dan neemt ze Pietje in haar hand, geeft hem een kus op het kopje en zegt: 'Nu je kooitje in en slapen gaan.' Ze laat hem los en hij vliegt gehoorzaam zijn huisje in. Ze strompelt overeind en legt zorgzaam een donkere lap over het kooitje. 'Slaap lekker Pierewiet.' Als de kinderen komen, linoe of niet, er moet lekker eten zijn. Sing 'o sing, een Indisch gerecht, haar specialiteit. Steunend op haar stok schept zij met één hand de rulle massa om en om in haar wadjan, de wok. 'En? Hoe is het?' 'Gaat wel hoor. Nog altijd linoe. Maar dat komt door de kou. Als de winter maar voorbij is...' En de winter gaat voorbij en ook de lente, de zomer en de herfst. Als de tweede winter weer komt heeft oma niet genoeg meer aan één stok. Ze strompelt op twee. Op het einde van die winter wordt het heel stil in oma's huisje. Geen getierelier van Pierewiet, geen zachte radiomuziek. In het hoekje staan twee stokken. Oma heeft ze niet langer nodig. Haar been is niet linoe meer... Keplèsèd - uitgegleden kesandoeng - gestruikeld, gestoten linoe - slee, als tanden bij 't eten van zuur, onrijp fruit De luge kerkhofbomen staan zo stil Zo dromend stil, alsof ze niet meer leven De moede zonne, die al scheiden wil Houdt ze in schemering van goud geweven De witte bloemen vallen zonder klacht Alsof ze niet meer om het leven gaven De witte bloesems vallen zacht, heel zacht Op al de oude, lang vergeten graven Uit: Bali-reis. In eigen beheer uitgegeven door M.B. van der lagt, assistent-resident van Modjokerto in 1927 (dichter/dichte res onbekend). Harryet Marsman 18 Publ. en Handel Mij. Tjalie Robinson B.V. Bergstraat 27, 3811 NE Amersfoort Telefoon: 033 - 4611 611 Telefax: 033 - 4 655 208 Jirul Mensinga maandag t/m vrijdag 09.00 - 17.00 uur Nederland en Europa: per jaar 95,- per half jaar 50,- Alle landen buiten Europa: Luchtpost per jaar 113,- per half jaar 59,— Correspondentie- en betalingsadres: Joyce Cohen, P.O. Box 1461, Luchtpost per jaar US$ 65,- per half jaar US$ 35,— Correspondentie- en betalingsadres: Mr. T.G. Huygens Tholen, 35 Tarrant Dr., Mudgeeraba, Q 4213, Australië. Luchtpost per jaar AUS$ 75,- per half jaar AUS$ 40,- Please! Uw cheque op naam stellen van uw agent en NIET op Moesson of Tjalie Robinson B.V. Het abonnementsgeld dient bij vooruitbetaling te worden voldaan. De directie behoudt zich het recht voor om abonnementen om bepaalde redenen te beëindigen of aanvragen te weigeren.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 18