Bij de voorplaat In Berastagi staat een huis
Geld lenen
moessQn
Medewerkers aan dit nummer:
Fred Ameling, W.G.F. Bekink, Katy
Benson, Riny Boeijen, Ed Brodie, Tina
Daniels, Lilian Ducelle, A P. Gerritsen-
leronimus, E. de Graaf-Westra, C. van
Heekeren, Kees Heij, J.F. Heesterman,
W.H. van der Kamp, A. Kessel, E.O.
Kollmann, Guus de Koster, )uul Lentze,
Charles Manders, Carla Munnikhuizen-
v.d. Vin, E.H. Neijendorff-Guittet,
Louis Pauselius, Hans Plas, Jack Poirrié,
Netty Selder, Ellen Sundah, W. llbbens,
Ans en Tony Vogelzang, Nellie Wiborg
lenssen-Swager, Coby Wittenberg en
Ruud Zevenhoven.
voor een nieuwe inrichting?
(078) 618 08 66.
Setiakawan
Op doorreis in Sumatra viel het oog van de maker van deze lieflijke voorplaat
even op dit typisch Hollandse huisje. Tijd om er lang bij stil te staan was er
niet, alleen maar net genoeg om tjeklek te doen en doorrijden. En meteen
weer vergeten. Maar eenmaal thuis in Nederland bekijk je de foto's die op het
rolletje staan en blijf je er naar kijken. Op het eerste gezicht een schattig plaat
je, maar als je langer kijkt krijgt het iets droevigs. Waarom eigenlijk? Het is het
type huisje wat ik hier in Amersfoort en omgeving heel veel zie. Alsof het door
een orkaan zomaar uit Baarn is opgepakt en in de buurt van Berastagi weer
netjes is neergezet, alleen de schoorsteen is verdwenen. Het ziet er een beetje
eigenwijs uit. Zo van: ik hoor hier niet, maar ik ben er wel. Niks geen orkaan,
niks geen weggewaaide schoorsteen. Ik ben hier altijd al geweest. Er was een
tijd, en nog niet eens zo erg lang geleden, dat ik daar op die plek ben
gebouwd en werd bewoond door heel gewone Nederlandse mensen die daar
toen ook WEL DEGELIJK thuishoorden. Die hebben mij hier zelf neergezet.
Zij zijn weg, verplaatst, ik niet. Laten we de boel niet omdraaien.
)a, het is zo. Wij zijn vertrokken, weliswaar gedwongen, en hebben de boel
daar achtergelaten.
Daaruit komt misschien wel het telkens terugkerende gevoel van verdriet en
ergernis dat velen met ons dragen: het besef dat we weliswaar in de
Nederlandse samenleving passen, wil nog helemaal niet zeggen dat we er ook
thuishoren.
Als je je pannen en deksels opbergt in de boekenkast in de huiskamer in plaats
van in de keukenkastjes, is het misschien wel vindingrijk maar toch is het een
stom gezicht, want je weet wel beter. Die pannen zullen altijd pannen blijven,
al passen ze nog zo goed in die boekenkast. Als men hier in een weiland in de
polder ineens een iglo zag staan, bewoond door Llollandse mensen, zou men
dat een merkwaardig gezicht vinden. Maar stel dat je een eskimo bent en je
weet dat je eskimo-grootouders die iglo daar hebben gemaakt en er in hebben
gewoond, vindt je het niet merkwaardig, dan doet het misschien wel een
beetje pijn. Want je weet dat de iglo nu wordt bewoond door een Hollandse
boerenfamilie, die nooit van hun levensdagen een iglo hadden kunnen bou
wen. Maar waar zijn die eskimo's gebleven? Who cares'1. Ze hebben alleen maar
hun sporen nagelaten. Pijnlijk duidelijke sporen.
Je zou je kunnen afvragen wat er nou eigenlijk niet klopt. Is het het Hollandse
huis wat niet daar hoort, of is het de Indo die niet hier hoort?
Laten we er ons er maar bij neerleggen dat het toch maar weer bewijst dat
mensen best kunnen overleven op een plek waar ze eigenlijk niet thuishoren,
en dat hun eigen plaats is gevuld door anderen. Hun plaats, dat huis, die
boekenkast, die iglo, die blijven staan als bewijs van een voorbije tijd, een
spookachig verschijnsel. Als bewijs dat het ooit, ooit, heel anders was.
De slagzin (van welk product was het ook alweer?) 'Het enige wat je weggooit
is de verpakking' gaat in het geval van dit tafereeltje precies andersom.
Het enige wat BLIJFT is de verpakking. Een huis gaat nu eenmaal langer mee
dan een mensenleven. Gelukkig maar. Of op z'n Hollands gezegd: lekker puh!
Vivian Boon
Foto voorplaat: R.A.M. Abrahams
Dat doe je bij Setiakawan.
Betrouwbare mensen, die precies
weten hoe je verstandig geld kunt
lenen.
Bel tot 22.00 uur
2
