Bandung
moessQn
Maar voor in Nederland gestrande randfi
guren uit het te onpas verfoeide koloniale
tijdperk zoals Pohon Linde, was er nog
een oplossing.
Na een schriftelijk ingediende aanvraag,
met vooruitbetaling van honderdvijftig
gulden, sta je dan tezamen met andere
vanuit het buitenland toegestroomde al
lochtonen bij het Kantongerecht in de rij,
om met minimaal vier getuigen te bewij
zen dat je diegene bent waarvan je zelf al
heel lang geleden had aangenomen dat je
die persoon ook inderdaad was.
Het waren wel even spannende momenten.
Want stel je eens voor dat de edelachtbare,
na mij en m'n vier getuigen gehoord te
hebben, zou zeggen: 'Allemaal leuk en
aardig, meneer. Maar volgens mij bent u
helemaal Pohon Linde niet, maar ver
moed ik met grote zekerheid dat u meneer
Pohon Pisang bent.'
Deze zelfde edelachtbare had mij, tijdens
het moment van wachten op het binnen
treden van mijn derde getuige, het één en
ander over dit onderwerp verteld. We had
den daar enige minuten de tijd voor, want
mijn zuster Corrie loopt vanwege haar sui
kerziekte behoorlijk pientjang en ook nog
langzaam. Het blijkt nu dat veel allochto
nen tijdens zo'n verzoek om een 'akte van
bekendheid' te verkrijgen, met getuigen
komen opdraven die zij met een lasso in
hun opvangcentrum hebben gestrikt.
Deze collega-allochtonen die het niet
breed hebben, zijn dan wel genegen om
tegen betaling van wat praatgeld, best de
waarheid te willen vertellen omtrent hun
tot dusverre onbekende vriend.
Maar het bleek allemaal voor Pohon Linde
nog wel mee te vallen en een half uur latei-
stond ik als de echt bestaande Pohon Linde
met mijn Akte van Bekendheid op straat.
Dat was niet alleen een enorme opluch
ting, maar ik kreeg ook een flinke brok
eigenwaarde terug en ik betrapte mij erop
dat ik op straat begon rond te lopen met
de borst fier vooruit en met een koene
blik in de ogen, zo in de trant van: 'Opzij
een beetje alstublieft. Hier loopt iemand
die weer iemand is en die in het bezit is
van een Akte van Bekendheid.'
Maar die gevoelens ebden al gauw weer
weg en na een paar dagen was ik er weer
helemaal aan gewend om gewoon te doen.
En toen? Al!
Daarna op 27 juni gemeentehuiswaarts
getogen en aldaar zonder gedonderrr in de
echt verbonden. Deze story met een Inippy
end is geen verzinsel, maar is echt gebeurd.
Pohon Linde
Ik zag de kampret en hoorde de djangkrik
Ik voel me weer helemaal senang
Dit is mijn land van de regenboog
het land waarnaar ik steeds zo verlang.
Ik hoor de klanken van het Soendanees
een taal zo vol eerbied en vol zang
Hier ben ik als kind gelukkig geweest
Hier wilde ik heen, al zo lang.
De hele natuur ademt Gods geest
Ik voel me veilig in de geuren en klanken
't Is of ik nooit ben weggeweest
Ik wil God steeds ervoor danken
Dat ik hier weer mocht komen
wetend dat Hij ook mijn naam kent
dat vervuld werden mijn dromen
dat jij, God, steeds hier bij me bent.
Alles wat mij omringt, is zo vertrouwd
Ik geniet en bewonder mijn geboorteland
't Is alles weer nieuw en toch weer zo oud
Alles was al geschreven in Gods hand.
Hier voel ik me kostbaar in Zijn ogen
in dit land waar ik werd geboren
Ik voel zijn liefde en mededogen
nu ben ik niet meer verloren.
Trudie Meyting,
Bandung, 13 maart 1997
22
