POIRRIÉ'S
PERIKELEN
De Pauwentroon
moessQn
Een goede kennis van mij, een man voor
wie ik de grootste bewondering heb, om
dat hij het maatschappelijk gezien gewel
dig voor elkaar heeft en desondanks een
gewone jongen is gebleven, deelt zijn leven
in op een manier die zijn weerga niet kent.
Vijftig jaar leeft hij als een vorst en hoeft
zich vrijwel nergens om te bekommeren,
behalve om de nukken van zijn vrouw.
Maar omdat die het toonbeeld is van wat
men noemt 'de ideale echtgenote', minna
res en vriendin, weet ze haar nukken bin
nen redelijke grenzen te houden. Die twee
hebben het echt fijn met elkaar. Gaan vaak
met z'n tweetjes op stap, maar zitten elkaar
nooit in de weg. Een heleboel echtparen
zouden bij hen in de leer moeten gaan.
Maar om op hem terug te komen: eens
nodigde hij mij uit om een kijkje te ne
men in zijn werkkamer. 'Zweethok' noemt
hij de riante kamer waarin hij zich af en
toe terugtrekt, om het hoofd te bieden aan
de administratieve rompslomp die onze
moderne maatschappij nu eenmaal met
zich meebrengt.
Die uitnodiging aanvaardde ik graag, want
kijken kan geen kwaad en je kunt altijd
iets van een ander opsteken. Het werd een
ware excursie. Om het kort te houden: het
zenuwcentrum van een multinational is
niets vergeleken bij het zweethok van die
kerel. Computers, een scanner, fax-appa
raat, kleurenprinter en andere, voor mij
raadselachtige, electronische hulpmidde-
INDONESISCH
SPECIALITEITEN RESTAURANT
DEWATA
Beeklaan 269 - Den Haag
Tel. 070 - 346 76 97
/hftun pdn<}d>u}
ketjdp
len staan er overzichtelijk opgesteld.
Daar raak je dan helemaal van onder de
indruk.
Maar kenmerkend voor die kennis is dat
hij onmiddellijk begon te relativeren en
bijna geringschattend deed over al dat
prachtige materiaal. 'Ziet er wel heel im
posant uit', lachte hij, 'maar het blijven
toch dooie dingen. Als je ze zelf niet ac
tiveert, doen ze niks en kunnen ze niks.'
Een waarheid als een koe, maar je moet
ze toch maar kunnen betalen en er ook
mee om kunnen springen, dacht ik bij
mezelf. Niet helemaal zonder jaloezie,
want die collectie electronica van hem is
echt om van te watertanden. Toen we een
tijdje hadden staan kijken en praten, pak
te hij mij bij de arm en zei met enige zelf
spot: 'Moet je toch eens even op mijn
pauwentroon gaan zitten, die heb ik op
mijn 45ste verjaardag van mijn vrouw ge
kregen. Eigenlijk vind ik er geen bal aan,
maar omdat ik hem van haar heb gekre
gen, zet ik hem niet bij het grofvuil. Denk
er om dat je daar niks van zegt als ze in de
buurt is, want dan is het gebeurd met de
koopman.'
Die zogenaamde pauwentroon van hem
stond achter een L-vormig bu
reau, met van alles erop en er
aan. Op het oog was het een
gewone leren directeurs-bureau
stoel, van
redelijke afmetingen.
Maar schijn bedriegt, ook bij
deze stoel, want toen ik er op
ging zitten, was het net of ik
door die stoel werd omarmd.
Ik waande me echt 'wijlen de
sjah van Perzië in zijn goeie tijd'.
Tegen de zit van die bureaustoel
kunnen zelfs de zetels van de
modernste Franse limousine
niet op.
Dat zei ik hem ook, maar toen
begon hij weer te lachen: 'Moet
je even met je linkerhand onder
de armleuning voelen. Daar zit
een toetsenpaneeltje. 't Is even
zoeken welk knopje je moet
hebben, maar als je het door
hebt, kun je de stoel in elke ge
wenste stand zetten.'
Na enig onwennig gemodder dat me
vloer, plafond en alle hoeken van de ka
mer liet zien, had ik het door. Ongeloof
lijk, welke standen die stoel op mijn bevel
innam, vooral omdat ik me bij al die cap
riolen geen moment onbehaaglijk voelde.
Zelf gewend aan een simpele, harde
draaistoel met van die
onnozele wieltjes eronder, vroeg ik die
kennis of hij mij wilde waarschuwen als
hij eventueel toch zou besluiten zijn pau
wentroon bij het grofvuil te zetten.
Hij knikte en zei grijnzend: 'Doe ik, maar
stel je er niet teveel van voor. Voor het
echte werk is het kreng totaal ongeschikt.
Als je er een minuut of vijf op zit, begin je
te mijmeren. En als je nog even wacht,
vallen je ogen dicht. Dat is mijn ervaring.'
Dat wegzetten bij het grofvuil was natuur
lijk een geintje, want zo'n stoel kost min
stens een paar duizend piek; die geef of
gooi je niet zomaar weg. Bovendien is die
kennis veel te energiek om zomaar door de
goeie zit van een stoel in slaap te vallen.
Toen we uitgekeken waren, liepen we het
zweethok uit. Vlak voor we de werkkamer
verlieten, hield hij mij aan en wees naar
een spreukenbordje dat naast de deurpost
hing. 'Dat is mijn lijfspreuk en dat blijft
mijn lijfspreuk', zei hij ernstig. Hij zette
zijn bril op en las mij de tekst voor: 'Wie
opstaat bij het eerste kraaien van de haan,
werkt als een paard, vreet als een varken,
zuipt als een dorstige kameel, gaat met de
kippen op stok en snurkt als een os, moet
hoognodig naar de dierenarts, want hij
zou best een ezel kunnen zijn.'
Na enig nadenken voegde hij er aan toe:
'Maar ik sta op als ik uitgeslapen ben,
peins er niet over om te werken als een
paard, eet wat ik lekker vind, drink mijn
borreltje als ik daar zin in heb, ga naar
bed als ik slaap heb en kan goed slapen.
Dus ga ik gewoon naar de huisdokter als
ik wat mankeer.'
Ik zeg je toch, die kerel is uitgeslapen. En
in één ding heeft hij in ieder geval gelijk:
van hard werken is nog nooit iemand rijk
geworden.
22
