Het visitekaartje
Bericht uit de Molukken
Als je er in Indonesië bij wilt horen, moet
je een visitekaartje hebben. Niet zo'n ge
wone, maar een hele indrukwekkende,
met functies, titels en een gouden rand.
De drukker drukt alle titels die je maar
wilt. Al voordat je je voorgesteld hebt,
worden de visitekaartjes uitgewisseld.
Als je denkt dat je bij het bestuderen van
een kaartje je plaats in de pikorde gevon
den hebt, heb je het mis. De ander is al
tijd hoger en heeft een groot aantal ondui
delijke afkortingen achter zijn naam staan.
Vaak kloppen de teksten op de kaartjes
niet, zodat ze uiteindelijk geen waarde
hebben. Zo heb ik zelfs een Nederlandse
prof. ing. ontmoet.
Ik heb de afgelopen tijd veel kaartjes ver
zameld. Ik heb er een gewoonte van ge
maakt om bij de eerste kennismaking op
de achterkant van een kaartje de datum,
een korte omschrijving van de situatie en
mijn eerste indruk van de persoon te ver
melden. Mijn verzameling kaartjes heb ik
goed opgeborgen, want ik zou niet graag
problemen krijgen over de door mij toege
voegde informatie. Later komt de informa
tie me vaak goed van pas, omdat ik me
sommige mensen absoluut niet meer kan
herinneren.
Het verjaardagscadeau
Een jarige zal bij het ontvangen van een
cadeau de gever bedanken, het pakje on
uitgepakt bij de andere presentjes leggen
en het de volgende dag pas open maken.
Het doel hiervan is de gever geen gezichts
verlies te bezorgen, als het presentje klei
ner en minder waard is dan dat van een
ander. Toen onze dochter jarig was, zat er
een keurig pakje bij met een spaans peper
tje erin. Het gaat tenslotte om het gebaar!
In Chinese kringen, waar men soms graag
laat merken hoe goed men het heeft, heeft
men er iets op gevonden. Ze geven bij een
Chinese bruiloft zeer grote en opvallend
gevormde cadeaus, zo ingepakt dat je
door de liefde wel erg verblind moet zijn
om je de gever de volgende dag niet te
herinneren. Bovendien houdt de hele fa
milie alles in de gaten. Sommige gevers
schrijven ter plaatse hun naam op het
pakket. Dit zullen wel erg dure cadeaus
geweest zijn of cadeaus van een ander
zonder naam.
Gerak Jalan
Een van de jaarlijks terugkerende dingen
die een grote rol spelen op Ambon is de
gerak jalan. Minstens een maand voor de
grote dag lopen groepen ouderen en jon
geren als militairen in rijen van vier door
de stad te marcheren. Zo'n groep wordt
begeleid door een kapitein, die de maat
aangeeft met een fluit. Ook wordt er wel
een mondharmonica gebruikt. Elke mid
dag en avond wordt
er geoefend. Op de
grote dag zal blijken
welk kerkgenoot
schap, welke kam
pong of organisatie
het mooist gelopen
heeft.
Onze Lies bleek een
fanatiek wandelaar
ster te zijn. Iedere
middag vroeg ze vrij
om te oefenen en
's morgens was ze kleding aan het maken
voor haar groep. Omdat mijn vrouw Lydia
met verlof was en ik de enige was, waar
voor gekookt moest worden, kon het alle
maal. Bovendien ben ik geen echte baas!
Toen Ans en ik op een dag naar de wed
strijd gingen kijken, telden we ongeveer
achthonderd kleurrijk geklede groepen
van twintig a dertig personen per groep,
die showend door de stad marcheerden.
De ene helft van Ambon wandelde, terwijl
de andere helft enthousiast toekeek. Het
was een feestelijk geheel. Lies hebben we
niet gezien en kennissen van Lies die we
ernaar vroegen, konden zich niet herinne
ren of Lies meedeed. Zou ze soms een
aantal vrije middagen nodig gehad heb
ben? Tenslotte was ze vroeger naaister.
Laor
Een van de aardigste gebruiken op Ambon
vindt alleen maar plaats in de maand
maart, op de tweede en derde dag na volle
maan en wel tussen zeven en negen uur
's avonds. Tijdens deze twee uur krijgt de
zee in de buurt van oude koraalriffen het
karakter van vermicellisoep door de aan
wezigheid van vele wormen, die uit het
koraal komen. Op deze plaatsen is de
kustlijn verlicht door honderden fakkels
en petroleumvergassers.
I Iele families zijn bezig de wormen te ver
zamelen met netten en zeven. Typisch is
dat de wormen de tweede avond dikker
zijn. Volgens insiders zijn de wormen die
de eerste avond verzameld worden, het
lekkerst.
De wormen die wel dertig centimeter lang
en anderhalve millimeter dik kunnen wor
den, worden gezouten, gedroogd of ge
kookt. Men maakt er met specerijen een
smakelijk gerecht van, dat lang bewaard
kan worden.
Heeft men veel verzameld, dan wordt dit
gedroogd en tot een soort koekjes geperst.
De koekjes heb ik nog niet gegeten. Daar
entegen was het pittige bruine gerecht dat
we te eten kregen werkelijk een specialiteit.
Kees Heij
42ste jaargang nummer 8 februari 1998
23
