Liever niet in groepsverband,
maar toch verzorgd naar Indonesië?
Rijkswerkplaats in Nijmegen. Acht maan
den later geslaagd en een officieel papier
tje! Hoy, weer niks. Arbeidsbureau blijft
'boenkem'! Geen bericht... slecht bericht.
Na de zoveelste wandeling in de omgeving
van het stadje Grave terug in het pension.
Kom ik de hospita tegen, die zegt: 'Joh,
wat kijk je toch chagrijnig?' Ik antwoord:
'Mevrouw, het is toch te gek dat je zolang
moet wachten op een oproep!' Het was
mijn stellige overtuiging dat je alleen via
dit bureau werk kon krijgen. Niets was
minder waar!
'Ga zelf op werk uit', zei ze. 'Mag dat dan?,
vraagt deze tolol
Zo gezegd, zo gedaan. Bij ma de laatste
centjes opgevraagd van het wekelijkse
DMZ zakgeld voor de bus naar Nijmegen.
De eerste de beste garage binnen gestapt
en ik kon zo beginnen... als volontair, om-
Grave, 1951
dat volgens de boekhouder mijn papieren
en getuigschriften uit Indië niet geldig
waren in Holland. Soedah, laat maar, ge
woon doen wat je wordt opgedragen.
Blikje benzine en een kwast ophalen in
het magazijn en een leerling-monteur
(zeventien jaar) helpen het motorblok
schoon maken!
Niet zeuren, ex-chef serviceafdeling in een
autozaak in Batavia, sorry Djakarta.
Schoonmaken dat blok, al! Beloning der
tig pop in de week, waarvan zestig procent
afstaan aan DMZ als bijdrage in de kosten
voor levensonderhoud. Niet mokken...
gewoon dokken!
We leven dan in november 1952 en hou
den dus twaalf pop per week over voor
tandpasta, shag en snoep voor de kinderen.
Genoeg toch?
Overwerken tot negen uur 's avonds?
Graag, weer 1,10 per uur! Ik had werk
en daar ging het om.
Een huis
Juni 1953. Hari besar! We krijgen een
huisje toegewezen in Nijmegen. Hoera,
een woning voor onszelf, na bijna zeven
jaar inwoning in één grote kamer voor vijf
personen in het pension. De koning te
gelui van achttien, negentien jaar met
oefeningen, sport en marsen. Adoeh, soms
bengèk, maar wie A zegt, B hoort erbij.
Na een periode van zes jaar begonnen aan
een studie M.O. Engels. Eerst uit nood
zaak in verband met instructies uit Ameri
kaanse en Engelse handboeken, later als
rijk. Ma holt van beneden naar boven en
roept: 'Allemaal van mij, allemaal van
mij!' Wij een eigen kamer, de jongens ook,
wat een weelde. Mijn marinepensioen,
dertig pop per maand, precies genoeg
voor de huur. Nah, gratis wonen toch?
Dan komt toch het denken aan de toe
komst. De Koninklijke Luchtmacht vraagt
technisch personeel, maximum leeftijd
negenentwintig jaar. Na overleg met het
thuisfront gesolliciteerd. Aangenomen en
contract getekend voor zes jaar op 12 april
1954, net één maand voor mijn 29ste ver
jaardag!
Betere tijden breken aan, zowel financieel
als wat betreft arbeidsvreugde. Wel bete
kent het hard leren en meedoen met jon-
uitzicht op een betere positie toen de jon
gens verder wilden leren na de middelbare
school. Met een feestje vieren we het be
halen van de akte, op mijn veertigste jaar.
Heel veel dank ben ik verschuldigd aan
allen die mij hebben gesteund in de jaren
van studeren en werken, niet in de laatste
plaats het thuisfront. Loes, mijn vrouw,
heeft al die jaren vrijwel alleen gestaan
voor de opvoeding van drie jongens in de
puberteit, voorwaar geen sinecure. Petje af
voor zoveel moederliefde!
Nu ik bijna elf jaar met pensioen ben en
terugkijk op dit leven na Indië, besef ik
dat wij geluk hebben gehad. De moraal
van dit verhaal? Isterniet, alleen: door
maar door, poekoel teroes. Al
Vraag dan naar onze brochure 'Van Sabang tot Merauke'.
Of... wilt u eens naar HAWAII? Wij zenden u graag onze Hawaii bochure.
Wij maken vrijblijvend een offerte. Wij leveren ook 'losse' vliegbiljetten.
AURORA TRAVEL SERVICE B.V.
ANVR
Ma als worstelkampioen, zomer 1962
33
Clauskindereweg 28-29, 1069 HN AMSTERDAM
TRAVEL SERVICE B.V. Tetefoon 020 - 619 93 77 (Zaterdag telefonisch niet bereikbaar)
SGR
42ste jaargang nummer 8 februari 1998
