moessQn
De Haagse scene
In Amsterdam heerst niet die competi-
tiestrijd tussen Hollandse en Indische
rock and rollbands zoals in Den Haag.
Daar gaat men met elkaar op de vuist.
Tussen de fans worden complete veld
slagen geleverd. Zelfs Tong Tong maakt
op haar voorplaat melding van een ver
zoening tussen twee rivaliserende groe
pen. 'Aan die apenkermis deed ik nooit
mee. Ik heb altijd goed overweg gekund
met Indische en Molukse jongens.
Op school al. Roemy, een Indische
schoolvriend van me, hielp me bijvoor
beeld met strafwerk maken. En op de
Molukse kampen was ik destijds een
van weinige Hollandse jongens die
werd binnengehaald. Toch was de Am
sterdamse rock and rolldump heel an
ders dan de Haagse scene. Den Haag
was netter, eigenlijk chique en ordinair
tegelijk; alle lichten aan en niemand
thuis. Amsterdam was gewoon plat;
een piek is een piek. In Den Haag
maakte ik voor het eerst kennis met
Indisch eten. Ik wist niet wat me over
kwam. Allemaal gerechten die ik niet
kende; tahoe, tempé, gado-gado en saté
ajam. En dat voor een jongen van het
Waterlooplein. Het viel me ook op dat
Indische mensen zo beschaafd waren.'
De suikerspin van Anneke
Grönloh
De interesse van Akkerman voor de
Indische cultuur blijft niet beperkt tot
de muziek. Hij heeft korte tijd verke
ring met Wanda, zangeres en dochter
van George de Fretes. Ze brengen sa
men een single uit: 'Let's twist again'.
'Haar vader, George de Fretes, was een
genie. Net als Rudy Wairata. Dat wa
ren mensen die op zo'n ding konden
kriebelen. En niet te vergeten Frank
Noya en Max Woiski. Frank bracht me
de liefde voor de jazz bij. Ik heb ont
zettend veel geleerd van die mannen.
Verder deed ik sessiewerk voor The
Blue Diamonds; hele aardige jongens.
Lekker nuchter, bijna Hollands. En op
treden met Karin Kent en Anneke
Grönloh natuurlijk. We toerden met
een busje van stad naar stad. Anneke
reed met ons mee. Ze had in die tijd
zo'n suikerspin op haar hoofd; hoog ge
toupeerd en stijf van de lak. Als we
vlakbij de plaats van bestemming wa
ren, doken we als één man op die sui
kerspin en werd haar kapsel helemaal
platgewalst. Ze kwam als een geplukte
kip uit het busje. Ook achter het podi
um werd veel gein getrapt. Voor de
Wama's (Dick en Wim) was niets of
niemand veilig. Ik heb ze aan de haal
zien gaan met de lingerie van Corry
Brokken en de prachtige, witte pumps
van Ria Valk, maat 45. Ria stond met
blote voeten op de bühne, terwijl naast
het podium Dick Wama op haar pumps
een act stond op te voeren. Zelf heb ik
Rob de Nijs en The Lords een keer te
grazen genomen. Toen de regen zacht
jes tegen het zolderraam tikte, begon
ik aan een grote windmachine te draai
en die onder het podium stond.
Het stormgeloei klonk zo hard, dat die
jongens zich afvroegen of ze ongewild
een regendans waren begonnen.'
Na The Hunters volgen Brainbox en
uiteindelijk Focus, waarmee Jan Akker
man definitief wereldfaam verwerft;
tournees door Engeland en Amerika
met als hoogtepunt zijn verkiezing tot
beste gitarist van de wereld. Knallende
ruzies met zijn muzikale tegenpool
Thijs van Leer betekenen in 1976 het
einde van de groep. Akkerman gaat op
de solotoer en verdwaalt in een vrijage
met muziek uit de Renaissance.
Hij hervindt zich in als producer voor
groepen als The Cats. Ook nu nog
doet hij productiewerk voor onder an
dere Gordon en het Rosenberg Trio.
De laatste vijftien jaar verschijnen met
regelmaat cd's waaruit de veelzijdigheid
van Akkerman blijkt. Prachtige akoe
stische nummers gebaseerd op klassie
ke muziek (zoals op de cd Focus in
Timeof strakke, puntige hardrock en
funk (de cd The Noise of Art).
Blessing in disguise
Over zijn toekomst maakt Jan Akker
man zich geen zorgen. In Engeland ko
men binnenkort drie cd's van hem uit,
die waarschijnlijk ook in Nederland op
de markt worden gezet Hardware
From the Basement en Pleasure Point).
Aan optredens heeft hij geen gebrek.
Zijn vrouw Marian, die behalve moe
der en huisvrouw ook zijn manager is,
heeft er haar handen vol aan.
Ook bij Indorockfestivals zal hij
te zien blijven.
'Mijn vriend Woody Brunings
(Crazy Rockers) heeft me recente
lijk nog gevraagd. Ik vind het
leuk om te doen. Het is a feast
with friends, een stuk herkenning.
Weet je trouwens dat uit markt
onderzoek is gebleken dat in
Nederland 75 procent van mijn
cd's wordt gekocht door Indische,
Surinaamse, Antilliaanse en
Molukse mensen? En in Amerika
bestaat 80 procent van mijn fans
uit kleurlingen. Prachtig toch?
Voor mij a blessing in disguise.
Kom, dan laat ik je mijn andere
liefde zien.'
In de garage staat zijn 'reteknet-
ter'; een Triumph Bonneville met
in het zadel de afbeelding van
een gitaar. De oude pothelm van
zijn vader hangt aan het stuur.
'Dit is mijn droom. Met deze
motor door Indonesië rijden.
Gitaar om mijn nek, genieten
van het land en samen muziek maken.
Wie weet. Ik ben een Steenbok, die
worden - naarmate ze ouder worden -
in hun hoofd steeds jeugdiger.
De fabriek brokkelt af, maar de schoor
steen rookt als een gek. In werkelijk
heid maak ik me niet zo druk meer.
Zelfs ik heb geleerd dat je in het leven
moet laveren. Daarom hou ik me maar
bij de wijze gedachten van mijn vader.
Die zei altijd: "Als je met een oude
fiets de duinen afrijdt en het stuur
strak blijft vasthouden, dan ga je op je
bek. Je moet af en toe een beetje mee
geven en bijsturen. Dan blijf je overeind
en kom je ook nog bij de zee uit.'"
28
