Itu orang penyakit apa?
Sinterklaas in Indonesië
moessOn
Sinterklaas in Indonesië.
Of ik mi] zo'n gebeurtenis nog
kan herinneren? Nou en of!
Ik werkte als leerling-verpleegster in
het St. Carolus-ziekenhuis in Dja
karta - toen nog onder leiding van
Hollandse zusters. Ofschoon het
patiëntenbestand in die tijd al hoofdza
kelijk uit Indonesiërs en Chinezen be
stond, vond een van de zusters het
toch een leuk idee om ook eens Sinter-
Waas met de patiënten in het zieken
huis te vieren. Om hen zo een leuke
en afleidende dag te bezorgen.
Men vond mij kennelijk de aangewe
zen persoon om als Zwarte Piet op te
treden. Ik wist immers - als een van de
weinige Indische meisjes - wat er van
mij verwacht werd. Of ik misschien
ook iemand kende die de rol van Sin-
terldaas op zich wou nemen?
Nou, dat was geen probleem. Mijn
oom, die ik hierover aansprak had geen
enkel bezwaar, integendeel. Dat was
dus geregeld en ik was in mijn nopjes.
Op de afgesproken dag en tijd meldden
wij ons in het ziekenhuis en werden
door een van de zusters naar een leeg
staande patiëntenkamer geloodst, waar
wij ons konden verldeden. Nou ja, ver-
Weden... het was echt roeien met 'de
Sint-en-Piet-riemen' die wij toentertijd
aangeboden Wegen, hoor!
De baard van Sint had beslist z'n beste
tijd gehad en ook zijn tabberd was dui
delijk 'zoveelste-hands'. Mijn
Pietenbroek was zeker vier maten te
groot. Maar goed, wij plooiden zo goed
en zo kwaad als het ging de vermom
ming over, op en om ons heen en had
den dolle pret.
Ik zat bovendien te ploeteren met een
kurk, die ik boven een brandende kaars
moest laten smeulen om roet te krij-
gen. En om nu niet in je gezicht voor
het leven getekend te worden, moest
de kurk wel eerst afkoelen, eer je je ge
zicht - van vaseline voorzien - met de
zo ontstane roet kon bewerken. Nu
nog kijk ik met bewondering naar de
mooie uitgedoste Pieten op tv. Prachtig!
Eindelijk waren wij Waar en gingen wij
de ziekenzalen op, geëscorteerd door
verpleegkundig personeel. Eerst bij de
volwassenen, later bij de kinderen. Ik
heb werkelijk mijn beste beentje voor
gezet om het feest te doen slagen en
sprong en joelde de ziekenzalen in en
uit. Achter die zwarte vermomming
kon niemand mij herkennen en ik ge
noot er met volle teugen van dat ik als
jonge verpleegster uit de band kon
springen.
Maar wat ik toen niet had kunnen
voorzien, was dat de patiënten geen
notie hadden van wat wij nou allemaal
voorstelden. En misschien waren zij
wel te ziek, dus mijn joelende inspan
ningen bleken achteraf deels verloren
energie te zijn. Men lag ons óf stoïcijns
óf stomverbaasd aan te kijken en ik be
gon uitgeput te raken van steeds maar
weer het 'onderste uit de kan te halen',
zonder noemenswaardig resultaat.
Voor SinterWaas met zijn aangeplakte,
pluizige baard en moeizame tred, steu
nend op zijn staf - zoals het een goede
Sint betaamt - had men kennelijk
meer respect (of was het medelijden?).
De toegestoken hand van Sint werd in
elk geval beantwoord door de
patiënten, al vermoedde ik dat ze zich
geïntimideerd voelden.
Later hoorde ik van een van mijn col
lega's dat een patiënt haar gevraagd
had: 'Itu orang penyakit apa?' of iets
dergelijks. Nou vraag ik je!
De kinderen reageerden wat spontaner,
ook al vanwege de cadeautjes van de
ouders die via ons aan hen werden
aangeboden. Maar ik zie nog hoe de
hoofdzuster van het paviljoen twee
Chinese kinderen van onder hun bed
jes vandaan moest halen, waar zij zich
uit angst voor onze vreemde verschij
ning hadden verborgen.
Och, och, de zweetdruppeltjes parelden
van onder Sint z'n mijter vandaan, die
vochtplekken begon te vertonen. Maar
hij bleef alle zeilen bijzetten om de
kinderen toch maar gerust en op hun
gemak te stellen.
Bij mij was door het dollen en transpi
reren het zwart op mijn gezicht ook
niet meer iets om over naar huis te
schrijven. Het was ook zó heet.
Het heeft na afloop heel wat tijd gekost
om alle roet er weer af te schrobben.
Dat is de beste scrub-behandeling van
mijn leven geweest. Zeker weten. Met
een dot ether - in het ziekenhuis altijd
voorhanden - werd de afgematte Sint
'onthaard' (staat niet in het woorden
boek hoor!), wat tot gevolg had dat hij
dreigde onderuit te gaan. Paniek! Maar
de frisse lucht en een lekker bakje kopi
toebroek brachten redding. Gelukkig!
Oef, oef.
Ik was ook doodmoe en bovendien een
vrije dag kwijt, maar troostte mezelf,
dat ik een goed doel diende. Toch?
Of ik het volgende jaar weer mee wou
doen? Nee hoor, ik dacht: 'schoenma
ker blijf bij je leest'. Ik verpleegde mijn
patiënten toch veel liever en vermoed
de dat zij daar meer prijs op stelden,
dan op mijn gedol als Zwarte Piet
Sprankelend KERSTARRANGEMENT
ZATERDAG 19 december a.s., aanvang
18.00 uur in het INDISCH CULTUREEL
CEN TRUM te ZOETERMEER.
Schitterende DANSSHOW met oogstrelen
de kostuums van 'Arena Budaya Indonesia',
Humoristisch entertainment van
Daan TANATE en sfeervol liedjesprogramma met AIS LAWALATA.
Kortom een kerstavond om nooit te vergeten.
Toegangskaarten kosten (inclusief heerlijk Indisch Kerstbuffet)
75,- p.p. Reserveer tijdig!
INDISCH CULTUREEL CENTRUM
Dorpsstraat 74A, 2712 AM Zoetermeer, tel. 079 - 316 97 94
16
Tekst: Mary Boltze
(Advertentie)
INDISCH CULTUREEL CENTRUM
DE GRAANSCHUUR
