mm
moessQn
den met demagogische verklaringen.
Zo wordt in verschillende delen van
Oost-Java gepreekt dat de toeristen
de rijst opeten die voor de bevolking
bestemd was. Voor de hand liggend,
de Chinezen zijn allemaal gevlucht,
dus zijn de westerlingen aan de beurt.
Onderweg van Surabaya naar Jember
worden we vele malen tegengehouden
door kinderen met een leeg conserven-
blikje. Zij gaan niet meer naar school.
De ouders kunnen het schoolgeld
(Rp. 60.000,-) niet meer betalen.
Nu lopen zij te bedelen om geld voor...
de moskee. Tientallen nieuwe mos
keeën en tientallen bestaande mos
keeën die gebouwd en verbouwd wor
den met het geld van de verplichte
contributie en met dat wat men inza
melt. Aan mijn chauffeur, die zelf mos
lim is, vraag ik of de moskee ook hulp
geeft aan haar leden als deze, zoals nu,
in nood verkeren.
'Nee, het is geen christelijke kerk,' ant
woordt hij wat ongemakkelijk. 'Alles is
voor de muazzin,' voegt hij er aan toe.
Als wc onderweg ergens uitstappen om
over een markt te lopen wordt de
chauffeur nerveus en op het moment
dat ik voor en achter mij steeds meer
mannen met priemende blikken zie
staan, gaan we resoluut naar de auto.
Vanaf dat moment eten we onderweg
alleen maar in stalletjes waar weinig
mensen zijn.
'Kulit putih...,' zegt de chauffeur, naar
mij wijzend. Ja, ik weet het. Ik had
nog wel een Indonesische outfit van
zwarte schoenen, zwarte broek en wit
overhemd, maar het mocht niet baten.
Je bent nou eenmaal de stinkend rijke
toerist die, met zijn dollars en pakken
rupiah's, door de situatie, hen in ver
zoeking leidt.
In de steden kan op sommige plaatsen
een grimmige sfeer ontstaan als je als
buitenlander door de steegjes loopt.
Het lijkt niet meer op het Indonesië van
een jaar terug. De chauffeur weigert
door de Chinese wijk van Surabaya te
rijden. Te gevaarlijk, vindt hij. Dat ligt
niet aan de Chinezen, want die vind je
hier sinds de onlusten niet meer.
De eigenaar van een bekend guesthou
se vertelde dat hij voorlopig niet meer
in Moesson logeeradressen vermeld
wilde worden, uit vrees buitenlandse
gasten te krijgen, voor wie hij zich in
het kader van veiligheid, verantwoor
delijk voelde, maar aan wie hij niets
kon garanderen.
Het grote uithangbord aan de straatzij
de had hij reeds verwijderd en gestald
in zijn gudang zodat het van buiten
net leek op een gewoon woonhuis.
Ik moest voor vijf dagen naar
Palembang om met onze Moesson -
agent wat projecten op te starten.
Zoals altijd ga ik 's avonds wat lopen
langs de straat, hier en daar wat eten,
kijken en proberen wat contacten te
leggen met de lokale bevolking.
Mijn verbazing was dan ook compleet,
toen ik de eerste avond bij de uitgang
van het hotel werd tegengehouden
door het hotelpersoneel. Of ik, alstu
blieft, niet alleen en in het donker naar
buiten wilde gaan. Dit zou levensge-
(Advertentie)
EEN
LENIN
- Setiakawan
bij
vaarlijk zijn en het hotel wilde geen
moeilijkheden, werd mij beleefd doch
dringend geadviseerd. Een aantal voor
beelden van recente gebeurtenissen
met fatale afloop diende als ondersteu
ning voor hun argument.
Nu is Palembang altijd al een beruchte
plaats geweest, maar door de huidige
malaise is gewapende beroving midden
op de dag geen uitzondering meer.
Het is dan verbazingwekkend, dat in
heel Palembang, buiten die van lalu
lintas, geen politie te zien is.
Op deze trip bleek dat de veilige plek
ken, waar je dus ook toeristen ziet,
zich bevinden in Midden-Java en Bali.
Midden-Java, voor een groot deel onder
de positieve invloed van sultan
Hamengku Buwono X, terwijl Bali een
hogere levensstandaard heeft dan Java
en Sumatra.
De markten in Azië zijn zich langzaam
28
Bel gerust Setiakawan.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 618 08 66.
I y 't k#**" sTT
