m
van een nicht van me moest hebben
en dat hij haar geregeld kwam opzoe
ken in Malang op die H-D.
Vele meisjes keken naar oom Doing en
zijn motorfiets, ik weet niet of hij het
was of de H-D die zo'n aantrekkings
kracht uitoefende op de meisjes, in elk
geval kwam oom Doing geen stap ver
der bij die nicht van me, omdat ze de
motorfiets maar niks aan vond, tjoba!
De oorlog brak uit en, heel verdrietig,
oom Doing kwam nooit terug.
Gontjeng
Na de oorlog ging ik wel eens uit met
Arie en Willem, twee Indische jongens
die, net als ik, bij mijn tante in de kost
waren. Willem was inspecteur van
politie, en ja, je hebt het al geraden, hij
had een levensgrote Harley-Davidson
tot zijn beschikking, ook al met dat
machtige geluid.
Arie en ik gontjengden wel eens bij
Willem, ik zat dan tussen die twee
knapen in op die grote H-D, me kramp
achtig aan Wim vasthoudend. Arie
moest zorgen dat hij er niet afviel zo
helemaal achterop het puntje van de
bagagedrager, dus die hield zich kramp
achtig aan mij vast en zo ging het langs
de Toendjoengan, djoem, djoem, djoem,
djoern... indrukwekkend.
Ik zou eens met Willem rally-rijden de
bergen in. Om de een of andere reden
kon ik niet mee en op het laatste nip
pertje viel Arie voor me in. Ze zouden
twee dagen wegblijven. De volgende
dag was Arie alweer thuis, zijn hele
gezicht was geschaafd, zijn bovenkaak
was precies in het midden gebroken
waardoor zijn voortanden los zaten en
hij zat bovendien onder de schrammen.
Willem was nergens te bekennen.
Ze hadden een ongeluk gehad. Wim
moest onverwacht remmen waardoor
Arie over zijn hoofd vloog. Ik ontsprong
de dans.
Onze straat was niet één, maar twee
H-D's rijk, want iets verderop woonde
Nino de la Rambelje. Nino was com
missaris van politie en ook hem kon je
de straat in horen komen op zijn H-D,
djoem, djoem, djoem, djoem...
Daytona Beach
Toen verlieten we Indonesië. Dat was
het einde van mijn Harley-Davidson
dagen.
Nu zien we hier de motorduivels bij
honderden naar Daytona Beach gaan,
verzamelplaats voor deze sportmensen.
Motorrijders herken je direct aan hun
zwartlederen kleding, blote getatoeëer
de armen en bandanas.
Het is bekend dat in het weekend, dok
toren, advocaten,
architecten en
wat dies meer zij
- professionals
dus - put on the
leather en voor
een paar dagen
verdwijnen op
hun Harley's,
Kawasaki's,
Honda's, BMW's
en weet ik wat
nog meer.
Maar de Harley-
Davidson men
sen pik je er zo
uit, die lopen dik
wijls zelfs met
een tatoeage van het H-D merk, de
woorden Harley-Davidson Motor Cy
cles in wit, oranje en zwart. Geen an
der merk kan op dat soort loyaliteit
aanspraak maken.
Harley-Davidson bestaat dit jaar 95
jaar en de fabriek staat nog altijd in
Milwaukee. De motorfiets is puur
'Americana'. De Motor Company heeft
zijn ups en downs gehad, maar doet
goede zaken. Een aandeel dat in de
jaren zeventig honderd dollar waard
was, is nu vierduizend dollar waard.
Hadden we moeten weten!
De jongelui van toen zijn ver in jaren
gevorderd, maar als je het over een
Harley-Davidson hebt, hebben de
meesten van hen wel een herinnering
aan deze motorfiets met het machtige
geluid, wil ik wedden. Ik zei tegen
Wally niet zo lang geleden: 'Laten we
eens naar de H-D dealer gaan, zo maar
om te kijken.'
Hij was er meteen voor te vinden. En
wat we daar zagen, opende onze ogen
en harten wijd. De Harley-Davidson is
nog altijd een Harley-Davidson, groot,
beautiful, indrukwekkend, vrij duur,
zoiets tussen de twaalfduizend en
twintigduizend dollar, het hangt er
vanaf wat erop en eraan zit. Wally was
er weg van. Alleen maar kijken hoor,
niet kopen. Ik nam een foto, want wat
ik zag, maakte mijn hart warm.
Het was de manier die me trof, de eni
ge manier waarop een echte Indische
jongen een echte motorfiets bewondert,
met glinsterende ogen en djongkok na
tuurlijk!
Ja toch?
31
43ste jaargang - nummer 5 - november I 998
