1998
Over, sluiten en gewoon doorgaan
Ik had een neef in Den Haag
moessQn
De uitbarsting van de
Krakatau, de Merapi, de
Keloed, de zware bandjirs op
Java's noordkust maakten
vroeger dat men van een
'rampjaar' sprak.
De laatste halve eeuw is er meer nodig
om een jaar zo te noemen, zo gewend
zijn we geworden aan de ellende die
zich te land, ter zee en in de lucht kan
voltrekken. De mens is namelijk dank
zij de voorthollende techniek best in
staat zelf rampen te veroorzaken, daar
hebben we Moeder Natuur niet voor
nodig.
Misschien deelt u die mening niet,
maar ik vind 1998 een behoorlijk druk
rampjaar geweest. Zoveel trein-, vlieg
tuig-, auto(bus)ongelukken, scheeps-
aanvaringen als nooit tevoren, plus
tyfoons, bosbranden, aardbevingen.
Je ziet ze op TV en de volgende dag
staat er alweer een nieuw rampen-pro
gramma klaar. Je denkt: dat zag ik gis
ter toch al? O neen, dat was in China,
dit is Canada. En Nederland blijft niet
achter.
En toch, lieve mensen, hebben we in
Nederland ondanks het allerellendigste
weer van deze eeuw, tijd gehad voor een
aanzienlijk aantal belangrijke jubilea.
Een koekjesfabriek, een cosmetica-arti-
kel, instellingen, gebouwen, bekende
mensen, ze bestonden 100, 75, 25 jaar
of ze waren al zolang dood.
In Nederland weet men altijd wel wat
te herdenken.
Ik heb het feit gevierd dat ik dertig da
gen lang afwaswater in het toilet heb
moeten gooien, voor de loodgieter
kwam.
Iets feestelijks: 750 jaar Den Haag.
Officieel gevierd in het verpletterend
witte, nieuwe stadhuiscomplex.
Vanwege de aanwezigheid van het te
genwoordig ontelbaar aantal allochto
nen (waaronder ondergetekende) werd
grote nadruk gelegd op het bestaan van
de Anti-Discriminatie wet. Een kinder
koor zong er zelfs iets over. Ik was erg
onder de indruk en wist niet welke
kant ik op moest kijken, want links en
rechts zaten echte Nederlanders en die
wisten ook niet hoe ze moesten kijken.
Burgemeester en andere sprekers ram
den het er nogmaals in: dat we elkaar
moesten liefhebben, 'kleurrijk en toch
gelijk'. Ik keek naar mijn voeten en
ontdekte dat ik twee verschillende
soorten (knie)kousen aanhad.
Dat overkomt me wel vaker omdat ik
kippig ben. Dit keer ontroerde het me
vanwege de toepasselijkheid.
Toen kwam de presentatie van Anne-
marie Cottaar's prachtige boek over de
komst van 'de vreemdelingen' in de
twintigste eeuw en het bestaan van de
ze mensen die hun plaats in Nederland
hebben veroverd en verdiend.
Een werkelijk schitterend werk, tekst
en fotomateriaal, de uitvoering.
Je krijgt er niet genoeg van, u MOET
dit boek gewoon in huis halen, alloch
toon of niet: Ik had een neef in Den
Haag. Als er iemand een literatuurprijs
verdient, dan is het Annemarie Cottaar
die met Wirn Willems destijds de eer
sten waren die een studie maakten
over de Indische Nederlander. Ik kom
er later nog wel op terug.
Ik had een neef in Den Haag
Nieuwkomers in de twintigste eeuw
door Annemarie Cottaar
Waanders: 208 pag. (paperback)
prijs 49,50
Annemarie Cottaar
Nieuwkomers in de twintigste eeuw
42
Tekst: Lilian Ducelle
