Op zo'n moment helpt zelfs bidden
niet en onderken je de kille waarheid
van de 'vlucht naar voren-stelling'.
En hoor je je familie al treuren over het
geleden verlies. Maar gelukkig gebeurde
er niets. Toen we met samengeknepen
billen en diep onder het maaiveld weg
gedoken de draad stuk reden, volgde
geen explosie. Zo kwam het dat we
zonder kleerscheuren de Lengaran kon
den bereiken. Niks brug, die hadden ze
vakkundig gesloopt. Einde Panzer-blitz,
en met een seroetoe lekker wachten op
de genie, dachten we.
Schrik van de jungle
Mooi mis, want Bosambo het het er
niet bij zitten. Hij gebood ons uit te
stijgen en het ons te voet over de ver
nielde brug verder gaan. Hij ging voor
op, dat wel.
Hoewel we bij dergelijke gelegenheden
zijn voortvarendheid ten zeerste
afkeurden, kon Bosambo op ons aller
medewerking rekenen. Dat was vooral
omdat hij recht door zee was en niet
om het minste onbenulligheidje op
zijn sterren ging staan. Zelfs niet als
we in jeugdige overmoed een beetje
insubordinatie pleegden. Zoals na dat
schrikwekkende Lengaran-avontuur.
We hadden onze carrier in het struik
gewas geparkeerd om een paar wiel
voertuigen van ons eigen peloton te
laten passeren. De ruimte was zeer
beperkt en die truckchauffeurs waren
geen doetjes, dus tuurden we bezorgd
over de rand van onze carrier. Dat was
om ons ervan te vergewissen dat het
met veel liefde op de zijkant geschil
derde embleem van de Rode Olifant en
de X van het 10e bataljon niet bescha
digd zou worden. We hadden nergens
anders oog voor.
Tot onze waarnemer plots begon te
grinniken en halfluid zei: 'Itoe dia, in
die drietonner, si Bosambo, de schrik
van de jungle. Niet direct kijken, loh.'
Maar, zoals dat meestal gaat, keken
we wèl direct en zagen hem staan:
Bosambo torende als een zwart mar
meren standbeeld boven het mangat
van de cabine uit, zijn onbedekte
bovenlijf glom in de zon. Een beeld om
in je geheugen op te slaan. Tot onze
schrik bleek hij echter die opmerking
van de waarnemer te hebben gehoord.
En begrepen. Misprijzend op ons neer
kijkend, trok hij een woeste grijns en
bulderde welgemoed: Wat zitten jullie
daar weer uit je neus te vreten, luie
nietsnutten. Als jullie niet zo krem-
peng waren, schopte ik jullie allemaal
de kookpot in.'
Zit je met z'n vieren in zo'n carrier,
helemaal melompong. Als hij het op
zijn heupen kreeg, kon Bosambo aardig
uit de hoek komen. Daar had je dan
geen weerwoord voor.
Melompong
Maar toch hebben we ook hém een keer
volslagen melompong gezien. Dat was
tijdens de ondervraging van een gevan
gene op de veranda van een palenwoning
in de doesoen Rantausialang.
Bosambo zat prinsheerlijk in een stoel
en de gevangene stond voor hem te
beven als een rietje. Hoefde eigenlijk
niet, want het was een routinezaakje.
Maar de aanblik van die reusachtige
figuur in die stoel was de nerveuze
gevangene toch teveel. Niet in staat
om ook maar één woord uit te bren
gen, raakte hij ook nog de macht over
z'n sluitspieren kwijt. Gevolg was dat
hij een hevig, onregelmatig getoeter
uitstootte. Niet onder controle te hou
den zenuwgas-windvlagen, denk ik.
Dat was de enige keer dat we Bosambo
ergens voor hebben zien terugdeinzen.
Hij moest zich aan zijn stoel vasthou
den om er niet uit te vallen. Die uit
stoot heeft de gevangene toen trouwens
geen windeieren gelegd, want toen
Bosambo weer op adem was gekomen,
staakte hij de ondervraging en liet de
inmiddels flauw gevallen stakkerd on
verwijld naar zijn verblijf terugbrengen.
Zelfs de machtigste meerdere staat
machteloos als de natuur in alle hevig
heid losbarst. Daar heeft die weten
schapper zich indertijd waarschijnlijk
geen rekenschap van gegeven
Hockey in Medan
Deze foto van de Medanse hockeyvereniging M.H.C. ontvingen wij van mevrouw E. Schreuder-Alofs uit Hengelo in Gelder
land. Hij werd in 1940 in Medan genomen en op de achterzijde staan slechts twee namen vermeld: Fröger en Frits Bouvy.
Wie herkent zichzelf of anderen? Reacties graag aan Moesson.
39
43ste jaargang - nummer 7 - januari I 999
