Chinese begrafenis
In Moesson van september 1998
herinnert Tijn Timmermans zich
een Chinees nieuwjaar met lam-
pionoptochten en barong-sai. Ook
begrafenissen herinnert Tijn zich.
Zoiets heeft mijn grootvader in 1926
meegemaakt.
Het ging toen ook om een begrafenis.
Mijn moeder was in 1923 met de
handschoen getrouwd en vertrok naar
Nederlands-Indië. In 1926 wilde haar
vader - mijn grootvader dus - haar
bezoeken. Hij maakte er maar meteen
een wereldreis van. Uit zijn dagboek
leest u hieronder zijn waarneming van
een Chinese begrafenis.
Medan, woensdag 3 februari, 13.15 uur
Voor drie kwartier hoorden we muziek.
Dus was er een Chineesche begrafenis.
Wij erheen, geweldig heet. Een paar
wagentjes met trommen, bekkenslag,
fluitgegil. Een lijkwagen met twee
witte paardjes met zwarte Ideeden, op
den wagen eenige kransen.
Het gevolg bestond uit Chineesche
jongelui. Verder Hongkongs rick
shawsj, ik denk met priesters en fami
lie. Op een afstand van een meter of
tien hebben wij de plechtigheid ge
volgd, de muziek stond een dertig
meter verder te razen. Bij het geopende
graf een lange Chinees in een vuil
blauw kleed met bekken en een bijna
geplukte levende kip, bekkenslag en
gekakel, ondeiwijl werd onder veel ka
baal de kist afgeladen en aangebracht.
Zeker heel zwaar, het leek wel een
zware, holle boomstam met overhan
gend deksel; de zijkanten met koperbe-
slag. Bij het graf eenige jankende kin
deren in een gemaakte huiltoon, de
grooteren (de meisjes) met loshangend
haar en overhuifd met vlechtwerk (of
een grauwe zak), zoodat ze geleid
moesten worden. Een drietal kinderen
(beneden de tien jaar) met de gezicht
jes bloot, knielende en ijselijk huilende
en onderwijl nieuwsgierig kijkend naar
de kaarsjes, die voor het graf brandden.
De priester prevelde maar door, de kip
kakelde. Met veel herrie van de dragers
werd de kist neergelaten, de absolutie-
briefjes werden verbrand; in het graf
werd vuurwerk (voetzoekers) gestrooid,
dat met knallen ontbrandde. De pries
ter zette zich aan het eene lange einde
der groeve, twee kindertjes aan het
andere. De kip (het arme dier had nog
maar één vleugel) werd over de groeve
geworpen door den priester en door de
kinderen opgevangen, toen was het
klaar. De matten kappen werden afge
daan, de lange haren weer opgebonden
en ieder toog weg. De meesten, die de
doode hadden vergezeld, waren verdwe
nen. Ook wij gingen door de zengende
zomerzon, de tropische, naar huis.
ben je in een tien minuten door-
ran het zweet
Chinese optocht in
Batavia, 1906
i
Tekst: Henk Horn
