Lol
For all those born before 1945
moessQn
zeereis verliep. Colombo en Port Said
vond ik niet zo denderend, maar dege
nen die dat nog hebben meegemaakt,
zullen zich herinneren dat Suez wel
spannend was. Napels vergeet ik nooit
en Gibraltar bij nacht was adembene
mend.
In Napels met dezelfde jongens aan
land, voor het eerst Chianti gedronken
en meegemaakt dat je op wolken liep
en er telkens in wegzakte.
Toen we in de buurt van de haven
waren aangekomen, riep een oude
matroos die bij de poort waakte: 'Wil
lem RuysYes? Captain is waiting
Een blik op het horloge en als door de
duvel achterna gezeten, renden we de
trappen op, want wij waren inderdaad
de laatsten. Onder veel gejoel van ver
boven ons, klauterden we de ladder op.
De jongens kregen een fikse uitbran
der. Ik denk dat het toen niet geoor
loofd was dat de bemanning buiten
dienst zich met de passagiers onder
hielden. In elk geval heb ik de reis van
mijn leven gehad en een paar lieve en
beslist correcte cavaliers gehad. Eerst
in het wit en na het passeren van de
evenaar in nog flitsender donker tenue.
Dooie bomen
De aankomst in Rotterdam was bijna
net zo spannend als het vertrek.
Ik hoefde niet in de rij te wachten van
de mensen die naar een pension moes
ten, maar ging met familie mee naar
Den Haag. Koud dat het was, onvoor
stelbaar, maar de warmte die de grote
potkachels verspreidden, was heerlijk.
De kou bevroor ook mijn enthousias
me. Ik liet me als een lam naar de
slachtbank leiden. De Volkswagen
(Advertentie)
Kever in. Jas stevig om me heen gesla
gen, maar ik bleef koud. 'Thuis brandt
de kachel,' werd me troostend verteld.
Na een tijd rijden kwamen we bij een
rij huizen aan die in een laan stonden.
Kale bomen, gesloten ramen, heel
triest. Toen gezegd werd dat we er
waren, dacht ik, kijkend naar die hoge
dichte huizen: hier ga ik dood.
De heimwee kwam als een vloedgolf
over me heen. Ik wilde beslist niet
ondankbaar lijken en zei zo opgewekt
als mogelijk was: 'Fijn, ik ben benieuwd,
maar waarom doen de mensen die
dooie bomen niet weg, zijn ze hier zo
zuinig?'
Een laconiek antwoord: dat ik maar
een paar maandjes moest wachten en
dan zou zien waarom die kale bomen
en planten niet werden weggedaan.
Anale doesoen, jah!
Het heeft een tijd geduurd eer ik geac
climatiseerd was. Herhaaldelijk stapte
ik zo de deur uit en de kou die op je
neersloeg, herinnerde je er aan dat je
in negeri belanda was en je eerst je jas
aan moest, liefst met een sjaal, want
de griep lag op de loer.
Vaker betrapte ik mijzelf erop dat ik
een vergelijk ging maken: eigenlijk was
het in Indië veel gemakkelijker, daar
hoefde je niet bang te zijn buiten
gesloten te worden wanneer je de huis
sleutel vergeten was. Alles stond open
en Djenap, Sal of wie dan oolc, was
thuis, je kon gewoon naar buiten
zonder je eerst in te hoeven pakken.
O, wat miste ik mijn warme landje!
We are survivors! Consider
the changes we have witnes
sed. We were born before
television, before penicillin,
before polio shots, frozen
foods, xerox, plastic, contact
lenses, frisbees and the pill.
Before radar, credit cards, split
atoms, laser beams and ball
point pens, before pantyhose,
dishwashers, clothes dryers, electric
blankets, air conditioners, drip dry
clothes and before man walked on the
moon.
We got married first and then lived
together (how quaint can you be?).
In our time closets were for clothes,
not for coming out of. Bunnies were
small rabbits and rabbits were not
small Volkswagens. Designer jeans
were scheming girls named Jean or
Jeannie and having a meaningful
relationship meant getting along with
our cousins.
We were before house-husbands, gay
rights, computer dating, dual careers
and commuter marriages. We were
before day care centers, group therapy
and nursing homes. We never heard of
FM radio, tape decks, electric typewri
ters, artificial hearts, word processors,
yoghurt and guys wearing earrings.
For us time sharing meant together
ness - not computers or condominiums,
a chip was a piece of wood, hardware
meant hardware and software wasn't
even a word. In 1940 'Made in Japan'
meant junk and the term 'making out'
refered to how you did on your exams.
Pizza's, McDonalds and instant coffee
were unheard of. We hit the scene
when there were 5 and 10 cent stores,
where you bought things for 5 and 10
cents. Saunders and Wilson sold ice
cream for a nickel or a dime. For one
nickel you could ride a streetcar, make
a phonecall, buy a Pepsi or enough
stamps to mail a letter and two post
cards. You could buy a Chevy coupe for
six hundred dollars, but who could
afford one? A pity too, because gas was
eleven cents a gallon.
Grass was mowed, Coke was a cold
drink and Pot was something you
cooked in. Rock music was a grandma's
lullaby and AIDS were helpers in the
principle's office.
We were certainly not before the diffe
rences in sexes were discovered, but
we were surely before the sex changes,
we made do with what we had and
were the last generation that was so
dumb to think you needed a husband
to have a baby.
No wonder we are so confused and
there is such a generation gap today.
But we survived! What better reason to
celebrate? Now don't you feel better?
Lombok-lndonesië
i Rumah Delapan Dua
Exclusieve residentie onder
pt im Ned. leiding, met een huise
lijke sfeer op een ook in
deze tijd rustig en veilig eiland.Talrijke
excursies op Lombok en daarbuiten.
Lezers van Moesson die voor I april a.s.
boeken, krijgen een korting van 20%.
De aanbieding geldt voor verblijf enlof
aankomst te Rumah Delapan Dua vóór
15 juni a.s.
Inlichtingen en Reserveringen:
tel. 033 - 469 98 21
Tekst: Happie de Zwart
18
