Mijn terugkeer naar Indonesië
Tekst: Albert Muller
Als de zomer weer voorbij
was, de R in de maand ver
scheen en 's avonds de ver
warming op een laag pitje
werd gezet, dan zat ik vaak te
mijmeren. In gesprekken met
andere Indische bejaarden,
werd vaak met weemoed
gesproken over ons geboorte
land Nederlands-lndië.
De goede oude tijd, het heer
lijke eten, het tropische kli
maat, het fruit, de geurige
bloemen en ga zo maar door.
Ik verbleef ruim 41 jaren in Neder
land, toen ik in het najaar van
1994 plotseling alleenstaande werd
en een einde kwam aan het rustige
leventje. De zorg voor de oude dag was
ineens een groot probleem geworden,
want uiteindelijk worden we allen
afhankelijk van de zorg en hulp van
anderen.
A room with a view
Er moest een keuze worden gemaakt,
maar als je onder druk staat, is dat
geen eenvoudige zaak. Thuiszorg?
Bejaardentehuis? Het trok me niet echt
aan. Maar wat dan? Het werd me wel
eens teveel en dan belde ik vrienden en
kennissen op, ging er op bezoek en
bleef weieens enkele dagen logeren.
Op een dag kwam een oude dienst-
maat van me langs. Hij was net enkele
dagen terug van een vakantie in Indo
nesië en had wat vakantiefoto's bij zich.
Hij had een hele fijne vakantie gehad
en adviseerde mij om dit ook te doen.
Zo vertrok ik op 2 januari 1995 naar
Jakarta, om later door te reizen naar
Bandung, waar nog een oude school
kameraad van mij woonde en bij wie
ik ging logeren.
Ik maakte wat tripjes en reisjes en op
een dag stond ik op een plek met een
heel mooi uitzicht en dacht toen: Wat
zou het fijn zijn als je in deze streek
zou kunnen blijven. Een leuk huisje en
dan heel rustig oud worden. Genieten
van elke dag dat je nog leeft.
A.O.W.
Kortom, ik ging aan de slag om een en
ander te regelen en medio januari 1999,
verblijf ik nog altijd in dat gebied met
het mooie uitzicht.
Ik ben inmiddels verhuisd naar een
grotere woning, beschik over wat meer
comfort en een flinke tuin. In de afge
lopen vier jaren, ben ik volledig inge
burgerd en voel ik me hier heel goed
thuis.
In tegenstelling tot de onrust in sommi
ge grote steden, is het hier heel mstig.
Van een A.O.W.-pensioen kan ik hier
goed leven en is ook de zorg voor de
oude dag geen probleem meer.
Ik kom tegenwoordig met vakantie
naar Nederland, om mijn kinderen,
vrienden en kennissen te ontmoeten
en me tegoed te doen aan de Neder
landse lekkernijen, die helaas in Indo
nesië niet overal verkrijgbaar zijn.
De economische crisis is er de oorzaak
van dat er zo min mogelijk wordt inge
voerd en dat er een schaarste ontstaat,
maar ik verwacht dat Indonesië in de
toekomst een positieve verandering zal
ondergaan en ook economisch flink zal
groeien.
Thuiszorg of een bejaardenhuis zijn
geen onderwerpen meer voor mij en ik
dank God voor hetgeen ik hier en op
mijn leeftijd nog mag beleven. Amen.
Een gezonde oude dag
Lezers die wat meer willen weten,
mogen gerust schrijven en de echte
twijfelaars zou ik willen aanbevelen
om eens langs te komen om uzelf te
overtuigen. U bent welkom, maar als
het gaat om overnachtingen of trans
port, dan verzoek ik u om dit wel in
overleg te doen, omdat ik slechts één
logeerkamer ter beschikking heb.
De maanden mei, juni en juli 1999
kan ik helaas geen gasten ontvangen.
Om te voorkomen dat er verwarring
ontstaat, wil ik opmerken dat ik slechts
aan bejaarden gastvrijheid verleen of
hulp aanbied. Reden? Omdat ik zelf
bejaard ben en het graag rustig wil
houden!
Ik heb het geluk gehad dat ik dit kon
realiseren en weet uit eigen ervaring
hoe moeilijk het voor een bejaarde kan
zijn, om deze stap te maken. Ik wens
alle lezers nog een voorspoedig 1999
en de bejaarden onder u een goede en
gezonde oude dag toe
Albert Muller,
Kp. Cijagung RT 31/RW 08
Ds. Gede-Pangrango
Kec. Kadudampit
Cisaat 43153 - Sukabumi
JABAR - INDONESIA
43ste jaargang - nummer 8 - februari I 999
