Over de broetoe en nog meer...
:Joto uit Let +3ndiócL I J ami lie ^Irchiej
Deze foto van de opening van een viaduct in Soerabaja, komt uit de nalatenschap van Arie Hoorweg,
Tffl die rond 1920 in Indië verbleef.
Stichting Indisch Familie Archief, Stadhouderslaan 2, 2517 HW Den Haag, tel. 070 - 365 09 09,
fax 070 - 365 01 93.
Dit verhaaltje gaat over eten,
maar dan wel uit tempo doeloe.
Oma vertelde dat de kinderen
bij haar familie thuis, aan
tafel altijd een heel klein
stukje kip kregen. Ja, er waren dan wel
veel kinderen, maar het had ook nog
een andere reden.
Wanneer ze zeurden: 'Mama, waarom
van mij toch zo klein?'
Dan kregen ze het volgende te horen:
'Wanneer je later trouwt en je krijgt
een arme man, dan ben je er tenmin
ste al aan gewend,' en dat was het dan.
Zus Leen, die altijd een beetje brutaal
was, merkte dan op: 'Nou als ik trouw
en mijn man is soldaat en gaat op
oefening, dan koop ik een hele kip en
die eet ik helemaal alleen op!' Zij heeft
dat later ook gedaan.
Als er een kam bananen (sisir pisang)
op tafel kwam, dan waren de beide
buitenste vruchten altijd gereserveerd
voor papa en mama. Dat waren ook de
grootste en de rijpste bananen. Natuur
lijk was daar ook een goede reden voor.
Als je de uiterste vruchten eet, dan
word je door de mensen opzij gescho
ven (di pinggiran orang). Maar waarom
de ouders dan niet? Ja, die zijn al oud
en worden niet meer di-pinggirin.
Erg lekker bij de warme rijst zijn de
gezouten hardgekookte eendeneieren.
Maar jammer genoeg, kregen we altijd
maar een half ei. We vonden het zo
fijn, dat we het met heel kleine stukjes
bij elke hap rijst oppeuzelden.
Iedereen kent nog wel de kleine terri-
visjes. Ze werden door mama in een
blad gestoomd, samen met de bijbeho
rende boemboe. Pepesan terri, wat
verrukkelijk!
Bij de kip heb je een stukje aan de
staart, zonder beentje en waar veertjes
op zitten. Dat was bij ons altijd voor
mama. Als kinderen het zouden eten,
konden ze heel wat narigheid krijgen.
Dat stukje heette de broetoe en de
kinderen zouden, als ze het aten, later
altijd achteruit worden geschoven!
Iets om niet te vergeten.
Tegen de regentijd vliegen de laron's.
Het zijn vliegende mieren, die uit de
grond kruipen voor hun bruidsvlucht.
Ze komen altijd op het licht af.
We plaatsten op de galerij een ondiepe
schaal met water, onder de grote lamp
en de andere lampen deden we uit.
Hebben de laron's genoeg gestoeid, dan
vallen ze in het water en verliezen hun
vleugels. Waren er voldoende, dan wer
den ze eruit geschept en in hete olie ge
bakken. Kreeg iemand het voor de eerste
keer, dan werd er nooit bij gezegd wat
het was en vonden ze het erg lekker
15
Tekst: D.A. Visker
43ste jaargang - nummer 9 - maart I 999
