Oma li T« Op 8 mei aanstaande hoopt onze moeder, oma en over grootmoeder 95 jaar te wor den. Vandaar deze ode aan haar. Haar leven is een boek waard, maar mij ontbreekt daarvoor de capaciteit, dus probeer ik op deze manier de hoogtepunten uit haar leven te noemen. In deze korte beschrijving wil ik vertellen hoe dapper zij zich door de soms moeilijke jaren heen heeft geslagen. Ze is geboren in Madioen op 8 mei 1904 en kreeg de voor namen Caroline Emelie en de achternaam Van der Vooren. Ze kwam uit een gezin van v drie jongens en drie meisjes. Vijf kinderen zijn overleden. Ze heeft een paar jaar bij Pa en Moe van der Steur in Magelang gewoond en die hebben haar aan werk gehol pen op een lagere school. Zij gaf daar les aan de eerste en tweede klas. Wandluis In de periode dat zij bij Pa en Moe van der Steur woonde, was er een plaag van wandluis (koetoe boesoek) in de slaap vertrekken en dus ook in de matrassen. De oplossing was om met het matras op je hoofd buiten in de zon te gaan staan, zodat de wandluis dood zou gaan. Als de jongens, die ook bij pa en moe woonden voorbij kwamen, riepen ze: 'Carolien piesbed!' Dan riep ze terug: 'hou je smoel!' En dat mocht niet van moe, want dat zegt een meisje niet! Op haar negentiende jaar leerde ze mijn vader kennen, ze is met hem getrouwd en uit dat huwelijk zijn tien kinderen geboren: negen meisjes en een jongen. Mijn vader werkte bij de spoorwegen en dat hield in,- om de twee jaar een andere standplaats, dus steeds verhuizen. Niets was mijn moeder te veel. In 1945 is mijn vader overleden, ze bleef achter met tien kinderen en was pas 39 jaar. In dat jaar gingen we ook het kamp in, we woonden toen in Lawang. Ik herinner mij dat mijn oudste zus met de kolf van een geweer werd geslagen, omdat ze met mensen sprak aan de andere kant van de afras tering. Mijn moeder was van streek, maar ook woedend, omdat dezelfde avond de militair die mijn zus sloeg, aan mijn moeder vroeg of hij met mijn zus omgang mocht hebben. Als een moederkloek verdedigde ze mijn zus met gevaar voor eigen leven. We hadden twee honden meegenomen in het kamp en die begonnen te blaffen. Die militair ging weg met de woorden: 'Die moeder is even vals als de honden.' l\* Sibajak Na de bevrijding kwamen wij in Soera- baja terecht. Die stad was niet vreemd voor ons. Mijn moeder had daar, toen mijn vader nog leefde, al eerder ge woond. Wij kozen om naar Nederland te gaan, omdat wij lastig gevallen werden. Ze wisten dat wij voor de Nederlanders kozen en probeerden ons het leven zuur te maken. Mijn moeder werd nog bedreigd met een klewang, omdat wij dochters geen aandacht schonken aan avances van jonge Indonesiërs. Op aanraden van mijn oudste zus die al in Den Haag woonde en een andere zus die in Den Helder woonde, zijn wij in 1956 met de Sibajak naar Nederland gegaan. Verdriet had mijn moeder, om dat haar moeder in Soerabaja achter bleef, en zij is in Madioen overleden. Mijn moeder was 52 jaar toen ze met drie dochters in Nederland kwam, eerst in Arnhem en daarna in Hengelo, waar ze nog steeds woont. Verdriet kwam toen ze haar oudste dochter verloor op 37-jarige leeftijd en haar zoon op 54-jarige leeftijd. Vooral de dood van haar enige zoon heeft ze moeilijk kunnen verwerken. Reizen Drie dochters wonen in het buiten land, een in Amerika - daar is ze drie maanden geweest. Een in Australië - daar is ze twee keer geweest en een in Zweden en daar is ze ook twee keer geweest. Reizen vind ze heerlijk, ze was dan ook in Spanje, Italië, Portugal en in Indo nesië is ze ook terug geweest. Ik bewonder haar, omdat ze alles zo gelaten over zich heen laat gaan. Toen ik haar vroeg of ze geen angst heeft voor de toekomst, gaf ze als antwoord: 'Onze Lieve Heer zorgt voor ons.' Op haar 89ste jaar hebben wij haar meegenomen naar Valkenburg, daar heeft ze ook in de kabelbaan gezeten. Zelf vond ik het eng, maar zij genoot ervan en dat doet ze ook bij veel momenten van bruiloften en verjaardagen. Ze heeft een paar keer de ringen mogen geven bij huwelijkscere monies in het stadhuis bij haar klein kinderen. Op haar negentigste verjaar dag heeft ze bloemen gekregen van de 'Bond van oud-Steurtjes' en als ik goed geïnformeerd ben, is zij nu het oudste Steurtje in Nederland. Tot 1998 heeft ze zelfstandig in 't Swafert in Hengelo gewoond en sinds een half jaar woont ze in het verzor gingshuis Hoog Hagen, waar ze het naar haar zin heeft. 'Net een hotel, alles wordt geregeld,' is haar commen taar. Lieve moeder, ik wil u verrassen met deze ode aan u, wij zijn allemaal geweldig trots op u en hopen met Gods wil u op 8 mei te feliciteren met de woorden: Mam, oma, overgrootmoeder Carolien, hiep, hiep hoera! 33 Tekst: M. Dane-Lauterbach r: FJuAfwnr.N De vrouw onder naambord F.J. v.d. Vooren is mijn moeder. 43ste jaargang - nummer 10 - april I 999

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1999 | | pagina 85