Witte jurken en
matrozenpakken
De jaren kwamen en
gingen. Van mijn niet
echt Indische schoon
moeder leerde ik
Indonesisch koken.
Gingen we in Den
Haag naar Semarang
om lekker te eten en
ik kon niet blijven
volhouden dat ik het
vies eten vond.
Zij praatte smeuïg
Indisch, met rollende r
en heel lang voelde ik
mij zeer gegeneerd in
het openbaar en bleef
A.B.N. praten.
Verschrikkelijk.
Ik deed voorkomen dat
mijn beetje getinte
Ik vergaap me aan oude
foto's van mijn zeer
Indisch uitziende familie.
Mijn God, en niemand
meer die kan vertellen wie
dat zijn
Na het overlijden van mijn ouders,
vergaapte ik mij aan oude foto's die ik
nooit eerder had gezien. Een zeer In
disch uitziende familie op het een of
andere bordes in witte jurken en matro
zenpakken. Mijn God, en niemand
meer die kan vertellen wie dat zijn.
En nu ben ik zestig en voel me steeds
raarder. Geen wortels. En indien wel
aanwezig, waar zijn ze dan? Waarom
weet ik nauwelijks iets over mijn
moederland, wie mijn familie was en
is? Mijn leven lang iemand zijn, die ik
niet was. Een grote leugen. Wie her
kent dit? Wie reageert?
Schrijf aan: Madeleine van Dijck,
Noordpolderweg 4, 9956 TB Andel.
zat, keurig handjes schudde en een zeil
boot bezat, dat het er nog mee door kon.
Veel meer waren ze in hun sas met
mijn tweede vriendje, Hans. Geen
druppel Indisch bloed vloeide door zijn
aderen. Maar mijn moeder deed veel te
veel haar best om te koppelen.
In Nederland op de middelbare school
(en na drie pleeggezinnen) deed ik mijn
uiterste best om een fatsoenlijke, Hol
landse jongedame te zijn, die haar
ouders nooit zou beschamen. Ik was
Hollandser dan Hollands en ontkende
mijn Indische verleden aan alle kanten.
Ik durfde zelfs te zeggen dat ik Indisch
eten smerig vond...
Mijn ouders waren weer teruggekeerd
naar Indonesië, waar mijn vader zijn
werk had. Ik zei zelfs dat ik niet van
de warme zomerzon hield, maar van
de winter. Louter en alleen om vooral
niet weer bruiner te worden. Alleen
om voor honderd procent geaccepteerd
te worden, zodat mijn verre ouders
trots om mij konden zijn. Mijn Indi
sche oma van vaders kant woonde bij
mijn tante in België (die met een Belg
was getrouwd) en van haar kreeg ik
altijd van die brieven, dat ik mijn
huid vanwege Franse voorouders
was en toen ik gescheiden was
en met drie kinderen alleen
verder door het leven ging,
raakte ik wel eens gefascineerd
door Indische mensen op de
pasar malam.
En opeens dook daar mijn peet
moeder op. Nooit geweten dat
zij mijn peetmoeder was.
Mijn ouders hebben het er nooit
over gehad. Ik wist niet eens van
haar bestaan. Ze was namelijk
zeer Indo, mevrouw Kloppen
burg-Vers teegh. Jawel, die van de
geneeskruiden. Onbegrijpelijk
en zelfs schokkend dat ik van
haar nooit iets heb geweten.
Zo'n prachtmens toch?
En toen hoorde ik dat E. Douwes
Dekker ook familie was. Welis
waar van moeders kant, maar
duidelijk iemand die zich niet als
overheerser gedroeg in de koloniale
tijd. Dan moet je ruim vijftig jaar zijn
en het dan pas horen...
nagels moest polijsten en nooit Indisch
praten mocht en een (alweer) echte
Hollandse welopgevoede jongedame
diende te wezen. Geen mens had het
over mijn wortels.
Als een tante in Den
Haag (die er totaal
geen moeite mee had)
zei dat ik een echt
Indisch meisje was,
was ik helemaal
geschokt.
Mijn oma, opa en drie van de vier kinderen, Soerabaja,
maart I 906,
Onbekende familie van vaders
kant. Wat een schoonheid!
43ste jaargang - nummer 10 - april 1999
37
