Daun di atas bantal
Opgelicht
moessOn
In het begin lijkt het nog wel die
kant op te gaan, de setting doet wat
kunstmatig aan, maar al snel be
vindt de kijker zich middenin het uit
zichtloze leven van deze anak perjalanan.
Een groep zwerfkinderen probeert in
het toeristische Yogyakarta in leven te
blijven. Ze overnachten soms in huis
bij een soort surrogaatmoeder die zelf
ook de grootste moeite heeft om de
eindjes aan elkaar te knopen. Boven
dien eist haar gokkende man, elke keer
als er wat is gespaard, het geld op.
Het voortdurend treingcraas als achter
grondgeluid maakt de kijker murw en
Op een gegeven moment kwam
er een jongeman aan de deur,
die haar vertelde haar man te
kunnen genezen. Hiervoor moest zij
vier miljoen rupiah betalen. De gene
zing kon echter alleen plaats vinden,
als hij in alle rust over het probleem
kon nadenken. Hij moest dit nadenken
wel doen in de aanwezigheid van de
familiejuwelen. Die moesten dus uit
de kluis en mee. De volgende dag zou
hij met de oplossing voor de genezing
terugkomen.
U begrijpt het al. De oplichter moet
nog terugkomen.
Tot zover herkennen we dit soort trucs.
Ze komen in alle variaties ook in
Nederland voor. Haar man was vrese
lijk boos op haar, maar ja, ze had het
voor hem gedaan. Zodoende kon hij
ook niet te lang boos blijven.
Het grapje kostte hun wel het hele
familiekapitaal, plusminus 20 miljoen
rupiah en dat voor de inflatie.
Ik logeerde bij de familie toen ik het
verhaal hoorde. En was dan ook zeer
verwonderd toen op een gegeven mo
ment een helderziende in huis kwam,
die ibu hypnotiseerde en toezegde de
dief te zullen achterhalen. Deze jonge
man, waaraan allerlei bijzondere
krachten toegekend werden, had zijn
moeder meegenomen. De familie ver
trouwde hem volledig en was op dat
moment overtuigd dat de oplossing
nabij was.
Ik ben ondertussen verder gereisd en
durf bij een volgend bezoek niet te
vragen of alles nog goed gekomen is.
Hoeveel deze naïeve geleerde heeft
moeten betalen voor de helderziende,
daar ben ik ook nog niet achter
leven door - aan
Het Internationale Filmfestival
in Rotterdam opende met een
Indonesische film: Daun di
atas bantal van regisseur
Garin Nugroho. Wie denkt dat
de film het bestaan van zwerf
kinderen op de zogenaamde
Indonesische manier laat zien
- fijngevoelig, melodramatisch -
komt bedrogen uit.
kleine dingetjes
hechten, voor de
één een knuffel
dier, voor de ander
een kussentje.
Zo voelt de kijker even sympathie voor
deze jongens, die het volgende moment
hun pleegmoeder dreigen weg te zullen
gaan, wanneer ze niet met hen naar
bed gaat. Uiteindelijk vallen er de voor
dit bestaan onvermijdelijke doden. Een
indrukwekkende film.
In april en mei draait Daun di atas
bantal in de filmhuizen van Groningen,
Enschede, Zwolle, Middelburg, Deven
ter, Leeuwarden, Apeldoorn, Amers
foort en Maastricht.
Daun di atas bantal Leaf on a pillow
regie: Garin Nugroho
lengte: ongeveer 90 min.
je wordt onherroepelijk meegesleurd
door de schokkende film: een dergelijk
bestaan lijkt zich aan de rand van de
werkelijkheid te bevinden.
Een dag bestaat uit proberen geld te
verdienen, dit af
staan aan de
pleegmoeder, aan
eten komen, lijm
snuiven, vrienden
proberen af te
laten kicken,
betalen om onder
iemands rok te
mogen kijken.
Het grove taalge
bruik van de
jongens is shocke
rend. Tegelijkertijd
staan ze zichzelf
toe dat ze zich
- tussen het over-
Mijn counterpart, een bekende
62-jarige Javaanse professor,
is enige tijd geleden opge
licht. Haar man is al jaren
ziek thuis. Zij heeft een druk
ke baan op de universiteit en
doet daarnaast ook nog veel
in het huishouden.
42
Tekst: Marjolein van Asdonck
Tekst: Kees Heij
