Bericht uit de Molukken
De verdwenen camera
Er waren twee
mogelij kheden:
diefstal of
guna-guna
moessOn
In de overvolle bus naar Tulehu
had ik mijn rugzakje naast me
op de grond gezet. In Tulehu
moest ik een half uur wachten
tot de speedboot naar Kailolo
vol was. Aangekomen op de
nestgronden van Kailolo had
ik mijn camera nodig. Deze
zat niet meer in mijn rugzak.
Hoewel het inpakken van mijn
rugzak routine geworden is,
ga je toch twijfelen.
Een paar dagen later, terug op
Ambon, kon ik de camera
nergens vinden.
Rapporteren aan de politie is het
enige wat je dan te doen staat
om van de verzekering nog iets
terug te krijgen. Dat even-een-rapportje
-halen wel wat simpel gedacht was,
wist ik ook wel, maar dat je er zo veel
moeite voor moet doen, was weer het
bewijs dat moeilijke dingen in Indone
sië makkelijk gaan en makkelijke zaken
de grootste problemen kunnen geven.
Polri en Polres
Op het kantoor van Polri (Polisi Repu-
blik Indonesia) vertelde ik de wacht
commandant waar ik voor kwam.
Al spoedig stond er zes man bij, die elk
hun eigen commentaar gaven.
Ik moest gaan zitten en mijn verhaal
steeds weer vertellen. Na 45 minuten
Overwinteren a.d.
noordkust van Bali bij
'Mas' Bungalows
uiterst vriendelijk behandeld te zijn,
kreeg ik te horen dat ik voor mijn
probleem niet op het goede adres was.
Toen ik vertelde dat ik de administra
tiekosten wilde vergoeden, kostte dit
weer een half uur. Ik was toch op het
verkeerde adres, werd mij duidelijk
gemaakt. Ilc moest naar Polres en ook
niet naar de polisi lalu lintas (verkeers
politie).
Polres verzorgt een bepaald district.
De hele procedure van Polri speelde
zich eveneens af bij Polres. Zitten, ver
tellen, steeds weer vertellen, nieuwe
mensen, zowel in burger als in uniform.
Steeds weer kwamen er anderen die
wilden weten wat het probleem was.
Het werd een soort kruisverhoor: vrien
delijk, maar direct.
Wist ik zeker dat de camera in mijn
tas zat, toen ik wegging? Wist ik wat er
gebeurd was? Toen ik vertelde dat de
camera in de tas zat en dat er maar
twee mogelijkheden waren - verdwenen
door diefstal of guna-guna - begon de
Javaanse agent me uit te leggen dat
tovenarij niet bestaat. Anderen waren
het daar niet mee eens en kwamen
met voorbeelden. Ik werd moedeloos.
Krismon
De monetaire crisis werd er ook nog
bijgehaald en ik moest vertellen hoeveel
rupiah de Nederlandse gulden nu
waard was en hoe rijk ik nu was.
Het ging de verkeerde kant op. Dat
alles twee- tot driemaal duurder gewor
den was, bleek voor mij niet te gelden.
Verder werd mij gevraagd of ik familie
leden in Nederland in Vaassen,
Nijmegen, Zwolle en Krimpen kende
en ik maakte een zeer domme indruk
door te vertellen hoever genoemde
plaatsen van Rotterdam af liggen.
Een vrouwelijke agent vroeg me of ze
me vanavond een pakje kon komen
brengen voor haar tante in Nederland.
Toen ik uiteindelijk om een geschreven
formulier voor de verzekering vroeg,
bleek ik bij de Polda (Polisi daerah, de
streekpolitie) te moeten zijn. Ik was
ondertussen twee en een half uur bezig.
Aangekomen bij Polda vertelde ik
direct dat ik een rapport wilde over een
verdwenen camera, die ik 's morgens
in mijn rugzak gedaan had en die
gedurende een bustocht van Ambon-
stad naar desa Tulehu verdwenen was.
Dit verhaal heb ik negen maal verteld.
Na een half uur kwam er een jongen
met een blanco vel papier, die vroeg
wat het merk, het registratienummer,
et cetera van de camera was. Het merk
en het type wist ik. Het registratie
nummer wist ik niet en de prijs wist ik
ook niet precies, omdat ik deze keer de
camera van mijn vrouw meegenomen
had. Men begreep niet dat ik deze
gegevens niet paraat had en dat je na
verloop van tijd garantiebewijs en
dergelijke weggooit.
Verdacht
Nu kwamen er pas werkelijk problemen
om de hoek kijken. Ik was bij de goede
soort politie. Men ging twijfelen aan de
waarheid van mijn verhaal, omdat ik
de gevraagde gegevens niet had.
Het instructieboekje was niet voldoende.
Bovendien staat daar slechts eenmaal
het merle en het type in.
Na lang aandringen en de belofte dat
ik de administratiekosten zou betalen,
werd er een blanco vel papier in de ma
chine gezet. Daarop werden alle vragen
van een voorbeeldvel overgetypt. Ver
volgens werden mijn antwoorden erbij
gezet. Zo moest men mijn naam, adres
en telefoonnummer weten. Ook de
gegevens van mijn vrouw werden geno
teerd. Verder werd leeftijd, geboorte
datum en -plaats en geloof gevraagd.
Tussendoor kwamen steeds mensen de
typist storen met vragen wat die
Belanda hier doet. Ik word verdacht,
vooral als blijkt dat ik een woordje
Indonesisch spreek. Met Engels kon ik
hier niet terecht. Als ik uitleg dat ik bij
het spreken in het Engels net zo moet
nadenken als zij, maar dat een gesprek
dan toch beter loopt, krijg ik de wind
van voren, dat ik niet direct in het
Indonesisch begonnen ben.
32
Tekst: Kees Heij
(Advertentie)
BANYUALIT-LOVINA
200 m van zee, helder en veilig.
Ned. management. Ruime kamer met
dito privé toilet, douche en gr. terras.
35,- p.d. per kamer met ontbijt.
Spec, overw.tariet' met h.p.
Inl. 078 - 674 45 26
