Dat spreekt toch iedereen hier! Leg dan
maar eens uit dat men dan zijn vragen
rustig en duidelijk moet stellen en
vooral geen streektaal of Javaans moet
spreken.
N arcoticabrigade
De situatie werd vervelend. Toen het
hele verhaal overgetypt was en mijn
gegevens erbij gezet waren, kwamen de
problemen van het registratienummer
van de camera weer om de hoek kijken.
Het aantal belangstellenden werd
kleiner. Het liep tegen etenstijd.
Het formulier was klaar en er moest
een stempel en een handtekening op
komen. Er waren zes witte plekken op
het formulier door het weglakken van
fouten. De typist ging naar een andere
kamer en beval me te wachten.
Een vrouwelijke agent kwam me halen
en ik kon vanaf de gang zien dat de
typist nu op een computer bezig was.
Onder collega's ontstond de discussie
wat de administratiekosten van zo'n
formulier waren. Een vrouwelijke agent
ging informeren en kwam terug met de
boodschap dat het vijfduizend rupiah
kostte.
Er ontstond weer een discussie, waar
uit ik begreep dat de prijs door de crisis
anders was en dat ik toch wel kon
betalen. Toen ik dat hoorde, ben ik op
gestapt. Toen men mij nariep, vertelde
ik de wacht dat ik honger had en daar
na wilde gaan rusten. Het was onder
tussen een uur geworden en ik was de
hele ochtend bezig geweest. Ik was van
plan het er maar bij te laten.
Een week later vroeg zuster Francesco
mij of de papieren al in orde waren.
Ze stelde voor om iemand te sturen.
Het meisje kreeg vijf biljetten van
duizend rupiah mee met de opdracht
dat ze niet meer geld bij zich had.
Er werd nog eenmaal gebeld welk merk
het precies was. Een uurtje later kwam
ze terug met een keurig op de computer
uitgewerkt formulier.
Zo is dus het hele verhaal eerst uitge
typt en daarna op de computer gezet.
De datum waarop de vermissing plaats
gevonden had, staat er niet op.
De ondertekening is van de narcotica
brigade. Dit alles voor vijfduizend
rupiah. De verzekering zal wel denken:
Daar heb je hem weer. Maar als je veel
reist en vooral op de manier zoals ik,
dan loop je het risico dat er wel eens
wat verdwijnt
Denkend aan Indië
zweef ik over beelden
van groen satijn
wuif ik naar sawah's
in gele wolken
wandel ik over bergen
vol mystieke eenzaamheid
draag ik mijn offer
langs stoffige paden
groet ik eeuwige desa's
met eerbiedige adat
slenter ik over pasar
en aloon-aloon
wachtend op
wat komen gaat
slurp ik mijn tjendol
suf en loom
onder waringins kroon
daag ik boomgeesten uit
tot 'n vervaarlijk dialoog
lach ik met dwaze vogels
hun speels geschetter
duelleer ik
met tjitjak en heldere maan
om hun geheim
en slaap ik
onder zwijgende klamboe
mijn gebroken droom
Pierre Corneille
Foto: R. LTTVtellerrfh
43ste jaargang - nummer I 2 - juni I 999
33
