Tekst: Ed Brodie
hike keer a/s ik in Indonesië
ben, heb ik weer plezier, word
geaccepteerd door de
Indonesiërs en heb nog
ex-sckoolvrienden, maar toch
ben ik in bun ogen de Belanda
(b, ■unie Belanda).
Iets vergelijkbaars ervaar ik ook
in Holland op mijn werk of op
de sportclub.
ik word overal bij betrokken
ik organiseer geregeld Indische
etentjes, kortom, ik boor bij de
rest, maar toch ben ik de
Indische collega of vriend.
Logisch ook en ik maak me daar
niet druk over.
k ben blij dat ik zo mooi bruin ben
en niet elke keer hoef te zonnen,
zoals mijn Hollandse kennissen en
niet binnen hoef te blijven om bang te
zijn donker te worden door de zon als
mijn Indonesische sobats.
Ja, dat weet misschien nog niet iedereen,
maar veel Indonesiërs (vooral vrouwen)
zijn bang om donker te worden.
Maar ik moet bekennen dat Indonesië
voor mij anders is geworden. Om te
beginnen is de taal sterk veranderd:
moderner en mooier. En dan het land:
het is net of er minder sawah's zijn dan
toen, minder koffie- en theeplantages in
de bergplaatsen.
Ook het eten is niet meer als vroeger.
Semanggi bijvoorbeeld moet je echt
goed zoeken, of roedjak tjingoer. Ik
merk het ook bij echte Chinese
restaurants. Mijn theorie is dat de
Chinees zelf niet meer kookt, maar het
aan de Javaan overlaat en dan smaakt het
ook iets anders. Geef mij maar Fat Kee
in Den Haag, dat is pas lekkerrr...
Ik ging en ga heel veel naar Indische
feestjes (kon ook niet anders: ik was zo'n
23 jaar leider van de groep Midnight
Special en trad veel op tijdens Indische
avonden). Maar tot mijn verbazing zag
ik een keer op zo'n Indisch feestje dat de
gastvrouwen allemaal een sarong kabaja-
outfit droegen en de heren een sarong
blouse met soms een kopiah op (een
Indonesisch petje)Op zich was het leuk
om te zien, maar het was wel een
Indische dag, voor iedereen, dus ook
voor de niet-Indo's.
Indonesische danseressen gaven een
uitvoering, je hoorde gamelan muziek,
een Indonesische kunstenaar trad op en
er waren misschien nog meer attracties.
Ik vond en vind dus dat ze niet de Indo
promoten, maar Indonesië? Of zie ik het
verkeerd? Wij hebben toch Indische
kunstschilders of Indische artiesten en
praten we niet over Indische schrijvers?
We vinden het wel raar als 'Jan de
Hollander' ons Indonesiër noemt, erger
nog: we worden soms kwaad en
beginnen direct te zeggen 'die lui
snappen er niks van' - terecht zij
snappen er niks meer van en logisch dat
ze denken dat wij Indonesiërs zijn.
Misschien denken ze dat we thuis ook zo
gekleed gaan (in sarong kabaja en met
kopiah op) en wie weet denken ze dat
we ook zo dansen.
Het kan toch?
De originele hansop of djas toetoep
doen we niet aan, te ouderwets. Ik vind
kunst en cultuur uit Indonesië ook mooi,
maar Hollanders worden op deze
manier wel bingoeng! Onze moeders of
tantes liepen vroeger toch ook niet in
sarong kabaja en mijn vader had nooit
een kopiah thuis!
En waarom moet dat nou hier in
Holland wel gedragen worden?
Ik denk dat onze kinderen en
kleinkinderen straks helemaal niet meer
weten wat Indisch of Indonesisch is.
Kijk, er bestaat houtsnijwerk uit Bali,
maar ook uit Thailand of de Filippijnen
en gelukkig is dat niet allemaal hetzelfde.
Maar als een Filippijn een fijn
uitgesneden Balisch beeldje maakt, dan
wordt het voor de koper moeilijker om
te weten of het een Balisch of een
Filippijns beeldje is. Dus gewoon
origineel is altijd beter en gemakkelijker
te onderscheiden.
Ik bedoel gewoon dat als je jezelf bent,
zien ze heus wel dat je een Indo bent,
gewoon aan hoe je bent, aan je kleur,
aan je style en vooral aan je beleefdheid
en soms aan je Nederlands met een
Indisch tintje: that's it, gewoon een sinjo
Indo originale!
moessQn
Indo
male
ïnio
o 1*1
Een foto uit het Moesson
archief. Wie erop staan,
weten we niet.
Anders
IJin^oeng'
Wees jezell
18
