Een Russische in Nieuw-Zeelan
Het leven na Indië
Tekst: Lily Hartevelt-Saltykoff
Ik was acht maanden oud toen wij in
Batavia arriveerden. Mijn eerste her
inneringen zijn van Kapan in de bin
nenlanden van Timor. Mijn broer
Wladimir werd in 1923 in Koepang
geboren. Daarna woonden wij enkele
jaren op het eiland Poeloe Laoet bij
Borneo en later op Sumatra waar ik in
Padang naar school ging.
Oorlog
In 1936 verhuisden wij naar Bandoeng
waar ik kort voor de oorlog trouwde met
Ton Hartevelt, vlieger bij de Militaire
Luchtvaart. In Bandoeng werkte ik korte
tijd bij het Ingenieursbureau Vrijburg
aan de Dagoweg. Wij woonden bij het
vliegveld Tjililitan toen de oorlog uitbrak
en mijn man werd meteen naar
Singapore gestuurd. Na de val van
Singapore moest hij naar Australië om
nieuwe bommenwerpers over te vliegen.
Mijn broer Wladimir zat nog op het
Christelijk Lyceum in Bandoeng en leer
de vliegen bij de V.V.C. De hele
groep leerling-vliegers ging eerst naar
Australië en vandaar naar dc U.S. voor
verdere opleiding.
Mijn vader was reserve-officier en werd
krijgsgevangene, terwijl mijn moeder en
ik in het Tjihapit-kamp terechtkwamen.
Het laatste jaar van onze internering
waren wij in Kampong Makassar en het
St. Vincentius ziekenhuis, waar mijn
moeder als verpleegster werkte.
Weerzien
Mijn broer zagen wij het eerst terug, vol
wassen geworden. Hij was net achttien
toen hij wegging. Mijn vader was er ook
levend vanaf gekomen, wel op het nip
pertje.
Mijn man Ton en ik hadden elkaar drie
jaar en tien maanden niet gezien toen hij
terug kwam. Wij zijn nog voor zes maan
den naar Pontianak geweest en toen naar
Holland gegaan, naar het vaderland dat
ik niet kende. Zo ook mijn ouders.
Mijn broer was na zijn opleiding tot vlie
ger in de U.S. gedetacheerd bij de
Engelse Marine, waar hij zich onder
scheiden heeft. Helaas werd hij in 1946
vermist tijdens slecht weer boven
Europa. Mijn ouders zijn toen voor twee
jaar terug gegaan naar Bandoeng.
Ton was opgehouden met vliegen en
kreeg na gedemobiliseerd te zijn een
baan bij de KLM, die hem naar New
York stuurde om een cursus voor dis
patcher te volgen. Na vijf jaar in Holland
gewoond te hebben, besloten wij om
diverse redenen naar Nieuw-Zeeland te
emigreren: wij kregen kort na elkaar twee
zoons, en behuizing en klimaat zijn dan
erg belangrijk.
Auckland
Onze emigratie was niet gesubsidieerd,
dus wij waren vrij om te beslissen waar
wij wilden wonen. Het werd Auckland,
waar wij oude vrienden hadden.
moessQn
De bolsjewistische revolutie in Rus!and
was in volle gang toen mijn ouders Paul
en Vera Salti/koff trouwden in 1Q18.
Mijn vader was officier in het Ts aristische
leger. Ze waren dus hun teven niet zeker
en toen de gelegenheid zich voordeedzijn
ze naar Engeland gevluchtwaar ik in
Cambridge werd geboren. Na vele
omzwervingen werd ons door de
Nederlands-Indische regering een veilig
onderkomen aangeboden.
Ingenieursbureau
Ingenegeren Vrijburg aan
de Dagoweg in Bandoeng,
1938. Staande van links
naar rechts:
de heer Gmelig Meyling,
ir. Verment,
de heer Schmit,
To Luyting, Enny Spruyt,
Greet Zwaan,
Lily Saltykoff,
ir. Hollestelle,
Hurkend:
Mia van der Veen,
12
