Het viel niet mee een huis te vinden.
Huren bleek niet makkelijk te zijn, zodat
we genoodzaakt waren een eenvoudige
bungalow te kopen. Het ging net, maar
wel met twee hypotheken. Wij bezaten
alleen het hoognodige aan meubels, maar
het huisje was omringd door een grote
tuin met vruchtbomen en de zon scheen.
We waren dolgelukkig iets van ons zelf te
hebben en onze Nieuw-Zeelandse buren
hadden niet aardiger en behulpzamer
kunnen zijn.
Mijn man had gehoopt een grondbaan
bij de luchtvaart te krijgen, wat niet
meteen lukte. Hij had voor alle zekerheid
een diploma lassen gehaald in
Amsterdam, wat in het begin goed van
pas kwam.
Na vier maanden werd hij toch bij Civil
Aviation aangenomen voor opleiding tot
Air traffic controller. Het beginsalaris was
niet geweldig en hij heeft zeker een jaar
nog in zijn vrije tijd als tuinman gewerkt
en ook nog een bibliotheek schoon
gehouden.
Paul en WlaJ imir
Ik had onze twee Heintjes, drie en vier
jaar oud, thuis en kon mijn diploma's
voor secretaresse niet gebruiken. Ik kon
goed naaien en nam toen werk aan van
een naai-atelier, wat ook wat geld
inbracht. Het eerste wat wij nodig had
den, was een auto, want de afstanden
zijn hier groot.
Het huisje dat wij gekocht hadden was
vrij oud en er moest veel aan gedaan
worden. Wij hebben er hard aan gewerkt
en toen wij een huis bij het vliegveld kon
den krijgen, hebben wij het met winst
kunnen verkopen. De kinderen waren
intussen naar school en hadden geen
problemen met de taal.
Toen onze jongste zoon Paul bijna zes
was, werd hij ernstig ziek. Het bleek een
hersenbloeding te zijn. Hij werd geope-
Wij zijn maar vijfenhalf jaar in Auckland
geweest. Ton werd overgeplaatst naar
Tauranga. Wij wonen nu al ruim veertig
jaar in Mount Maunganui, een badplaats
bij Tauranga aan de Bay of Plenty,
tweeënhalf uur van Auckland met de
auto en een uur van Rotorua vandaan.
Er heerst een prettig klimaat, veel zon,
genoeg regen, op sommige droge jaren
na. Het is niet koud in de winter: vijftien
tot achttien graden Celsius overdag, een
enkele koudere dag maar zelden beneden
de tien graden. Wel koude nachten, soms
zelfs wel nachtvorst. De zomers zijn vrij
wel altijd mooi. Wij wonen niet ver van
een prachtig strand en hebben veel geno
ten van het surfen.
Nadat Ton gepensioneerd werd, omdat
zijn gehoor niet meer honderd procent
was, zijn wij hier toch gebleven. Wij heb
ben nu een leuk huis in een nieuw retire
ment village, niet ver van waar wij eerst
woonden. Zo'n village bestaat uit een
groot complex van een honderdtal hui
zen en een centrum met restaurant,
zwembad, et cetera en een appartment
block met verzorgingsflats, waar je even-
nemen.
Wij zijn er heel happy.
We hebben een aardige tuin met een
mooie grasveld dat voor ons gemaaid
wordt.
Nieuw-Zeeland is anders wel erg ver van
Europa en wij zijn er maar drie maal
terug geweest. Tweemaal naar Indonesië,
de eerste keer pas in 1991, want ik durfde
niet eerder. Wat hebben wij genoten, al
was alles erg veranderd, vooral Java.
Op Sumatra hadden wij een auto
gehuurd met een alleraardigste jonge
chauffeur die ons mama en papa noem
de. Wij zijn bij hem thuis geweest, maak
ten kennis met zijn hele familie en
werden getrakteerd op koffie.
De koffiebonen kwamen uit eigen tuin.
Zij hadden veel plezier om onze kennis
van het Maleis.
Padang, Fort de Koek, de meren van
Singkarak en Manindjau - het deed me
goed om dat alles weer te zien. De men
sen zijn allemaal zo vriendelijk.
In 1994 nog eenmaal naar een reünie
van de M.L. in Lembang geweest - erg
mooi. Bandoeng is sterk veranderd, hoe
wel ik er veel heb kunnen terugvinden.
Het oude kantoor van Ingenegeren
Vrijburg aan de Dagoweg was er nog. Er
was wat aangebouwd en er zit een of
andere officiële instantie in.
Boven op Dago is alles veranderd. Het
oude theehuisje is weg en er is een open
lucht-theater gebouwd. Het mooie pano
rama van vroeger is er nog altijd, maar
gehuld in een waas van benzinedampen.
Het was geweldig om het oude land
terug te zien. Ik zal het nooit vergeten,
maar wij hebben geen spijt van onze
emigratie.
Reacties aan: Lily Hartevelt-Saltykoff,
47 Ocean Shores, 80 Maranui Street,
Mount Maunganui, New Zealand.
reerd, maar is nooit meer de oude
geworden vanwege hersenbeschadiging.
Hij is wel naar school geweest tot zijn
zeventiende jaar, maar kon moeilijk mee
komen. Hij had een eenvoudige baan bij
een kunstmestfabriek tot hij epilepsie
kreeg. Hij moest het autorijden opgeven
en zijn auto van de hand doen wat hem
erg aan het hart ging.
Met onze oudste zoon Wladimir is het
heel goed gegaan. Hij is toen hij nog op
school zat een jaar naar Amerika
geweest. Daarna ging hij naar de univer
siteit. Hij heeft een mooie baan, is
getrouwd met een Nieuw-Zeelands
meisje en wij hebben vier fantastische
kleinkinderen, waar wij heel trots op zijn.
tueel naar toe kunt ver
huizen. Er zijn allerlei
activiteiten waar je wel
of niet aan deel hoeft te
44 ste jaargang - nummer 2 - augustus 1999
13
Mount Maungjanui
Geen Spijt
Ons eerste huis
in Kapan, Timor in
1923.
