Tastb are herinneringen
Margi Geerlinks, fotografe
Tekst: Marjolein van Asdonck
Eigenlijk hen ik mij pas goed
hewust geworden van mijn
Indische kant toen mijn moeder
en zusje verongelukten. Ik werd
ineens zo geconfronteerd met
mijn verleden, ik merkte dat je
toch een soort van collectief
geheugen hebt - niet alleen als
gezin, maar ook met andere
Indische mensen. Als je Indische
jongeren tegenkomt, met een of
twee Indische ouders, blijkt toch
dat je bepaalde dingen met
elkaar gemeen hebt: eten, hygië
ne, van die kleine dingetjes, die
toch heel erg belangrijk zijn in je
leven. Vla k na haar overlijden,
zag ik in veel Indische mensen
mijn moeder - een soort
verwerkingsproces is dat mis
schien - en wilde ik met die men
sen contact leggen, ze groeten.
Het beg'iii
De vader van mijn moeder ging heel jong
naar Indië, op zijn zestiende, met gesto
len geld van zijn vader. Hij is op de boot
gestapt naar Indië, een ver land dat hele
maal vreemd was voor hem. Hij is echt
de avonturier waar Tjalie over schrijft.
Hij ging samenwonen met een
Indonesische. Ik wil eigenlijk wel meer
over m'n opa te weten komen. Het is heel
raar, maar ik heb een heel sterk gevoel
van verbondenheid, terwijl ik hem nooit
gekend heb.
De familie Kooman. Mijn moederLucy Kooman, staat links naast haar moeder.
De foto moet tijdens de oorlog in Batavia genomen zijn.
Stel je voor dat iemand - mijn opa is in
het kamp overleden - hem heeft gekend
en nog twee jaar gesprekken met hem
heeft gehad. Ik wil dat soort dingen
gewoon weten, maar ik merk vaak dat
Indische mensen zeggen: soedah, laat
maar, en bepaalde emoties blokkeren.
Dan kom je niet dichterbij.
Dat vind ik soms wel het moeilijke aan
Indischen, dat berustende. Bij gevoelsvra-
gen worden veel dingen met rust gelaten.
Mijn generatie is toch assertiever, heel
anders.
Knoflook en trassi
Ik wil nog een serie portretten met voor
werpen maken. Van Indische mensen
met een voorwerp. Van mijn moeder had
ik bijvoorbeeld een portret willen maken
met een schilderij, het eerste schilderij dat
ze kocht, met de afbeelding van een
Javaanse wouw.
Mijn moeder had heel weinig meegeno
men toen ze hier naar toe ging. Toen we
samen later in Indonesië waren, waren
heel veel dingen in haar oude huis er nog:
het slaapkamerameublement, het
moessQn
