M e tl i t a t i o n s
t o i F1 o I i J a
God
s woor
Setiakawan
Het doel is
meer dan
tienduizend
one-liners in
veertig staten
GELD
LENEN
Tekst: Juul Lentze
In het julinummer von Moesson schreef ih over 'Gods huis (op bladzijde 3 0). Dit artikel zou je een ver
volg daarop kunnen noemen. We wonen in de Dijbel Ciordel en de mensen hier schijnen grote aandacht
te schenken aan Gods woord en niet alleen maar 's zondags, hebben we gemerkt.
Op zondag in de Japanse
tijd, vertelde ik al eerder,
zaten we vaak in de pro
testantse kerk aan de Malangse aloon-
aloon met ma die nooit een dienst
oversloeg wanneer ds. Van den Blink
preekte. Ze had een grenzeloze bewon
dering voor de manier waarop hij zijn
congregatie Gods woord bracht, straight
and. to the point, en ze putte kracht uit
zijn preken, en vele anderen met haar.
Het licht tier wereld
Wij, m'n broer en ik, toonden er veel
minder waardering voor, luisterden
maar met een half oor en als we thuis
moesten vertellen wat we hadden opge
stoken van de zondagse preek, kregen
we er natuurlijk van langs.
Zo verkondigde ik eens - in alle kinder
lijke onschuld en met een zekere arro
gantie - wat ik had gehoord en wat me
zo mooi in de oren had geklonken, 'ik
ben het licht der wereld', precies zoals
de dominee het had gezegd. Nou, dit
'licht der wereld' kreeg onmiddellijk een
mep te incasseren, compleet met sterre-
bij
tjes en dat van ma nog wel die ons heel
zelden strafte. Ze vond dat ik spotte,
maar dat was mijn bedoeling immers
helemaal niet. Ik vond het alleen maar
zo mooi klinken en de ware betekenis
van deze woorden moest me nog bijge
bracht worden.
Jaren na de oorlog zat mijn moeder zich
nog steeds af te vragen waar ds. Van den
Blink toch wel kon zijn. Ze had hem
altijd willen laten weten hoe hij haar en
vele anderen een hart onder de riem had
gestoken door de manier waarop hij
Gods woord had gebracht toen in die
kerk aan de aloon-aloon. Ze was er nooit
toe gekomen en nu was het te laat, zei ze
spijtig.
Het kleine joclhe uit Malang
Maar was het werkelijk te laat? Ik zocht
eens naar een adres in het Princeton
telefoonboek - het moet ongeveer veertig
jaar of meer na Malang zijn geweest -
toen mijn oog zo maar viel op een
bekende naam: Van den Blink, stond er
heel duidelijk. Ik kon mijn ogen niet
geloven toen ik dat zag en ma kon haar
oren niet geloven toen ze het hoorde.
Nu had de dominee twee zoontjes toen
in Malang, we zagen ze altijd, zou die
Van den Blink een van hen zijn? Of zou
het misschien de dominee zelf zijn?
'Probeer te bellen,' zei mijn moeder en
dat deed ik. Op dat moment werd de
wereld ineens erg klein. De persoon die
de telefoon aannam, bleek inderdaad het
Heine jochie uit Malang te zijn, volwas
sen nu, en alsof het zo moest zijn (ma's
woorden), de dominee en zijn vrouw
waren met vakantie bij hun zoon in
Princeton, maar stonden op het punt
van vertrek terug naar Nederland.
Ik vertelde de zoon dat ik namens mijn
moeder belde die hardhorend was en
daarom niet zelf aan de telefoon kon
komen en hij zei dat hij zijn moeder met
me zou laten spreken, want ook de
dominee was hardhorend. Dus gaf ik
ma's boodschap door aan mevrouw Van
den Blink, dat ze de dominee altijd had
willen laten weten hoe hij haar en vele
anderen geholpen had met zijn preken
op de zondagen zo lang geleden en dat
hij alsnog haar dank daarvoor had.
Een ogenblik was het stil aan de andere
kant van de lijn en duidelijk onder de
indruk liet de vrouw van de dominee me
weten hoeveel haar echtgenoot dit tele
foontje zou waarderen. Het zou hem
zoveel goed doen, vooral nu hij niet
meer zo actief was als vroeger, zei ze.
Na al de jaren die voorbij waren gegaan,
was m'n moeder dan eindelijk in de
gelegenheid geweest om de dominee te
laten weten wat haar al die tijd op het
hart had gelegen. Het deed haar ontzet
tend veel genoegen.
Kepanasan
Aan dit alles dacht ik toen ik op een
goede dag een groot reclamebord zag
uitsteken boven de daken en boomtop-
d
ADVERTENTIE
DOE HET
VERSTANDIG
FINANCIERINGEN B.V.
Bel gerust.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 644 96 00
44 ste jaargang - nummer 7 - januari 2000
11
