Saluut aan de landstormers
Dt Waerde
Tekst: Corrie Taylor-Parkins
Telkens als ik in Moesson de
naam van de heer N. Bergen
Henegouwen zie, word ik her
innerd aan een jongeman met
dezelfde achternaam, die op
negentienjarige leeftijd onge
twijfeld de jongste landstor-
mer was en misschien nu de
enige overlevende is. Dit schrij
ven is voor hem en de kinde
ren en familieleden van de
landstormers voor wie mijn
man en ik een kantine beheer
den, eerst in de Kloetstraat in
Malang en later op vliegveld
Singosari.
Na een paar jaar gewerkt te hebben voor
een neef van ons, eigenaar van melkerij
Soember Brantas op Dinojo, vijf kilome
ter van Malang, besloten we voor onszelf
te beginnen en een ijssalon te openen op
Kajoetangan. Het duurde enige tijd voor
we het benodigde geld bijeen hadden,
maar na een drukke tijd van inkopen van
rotan zitjes, ijsmachines et cetera, waren
we eindelijk zo ver om te openen.
Inmiddels was de aanval op Pearl Harbor
begonnen. Het bezoek van mijn broer,
bootsman bij de onderzeedienst, die met
zijn maat vanuit Soerabaja overkwam,
duurde daarom niet lang. We schrokken
tijdens een gesprek van de mededeling
over de radio: alle marinepersoneel
onmiddellijk terugkeren naar hun onder
deel!
Overwerkt
Inmiddels was een afdeling landstormers
opgericht, bestaande uit mannen in de
leeftijd van ongeveer veertig jaar onder lei
ding van kolonel Karei Drost. Voor deze
afdeling moest een echtpaar gevonden
worden als beheerder van hun kantine.
De heer Barselaar, welbekende schilder
en behanger, vertelde de kolonel dat wij
het meest geschikt waren, hetgeen ik niet
met hem eens was, omdat ik er tegenop
zag voor een paar honderd mannen te
werken. Mijn echtgenoot echter zag daar
wel iets in en hij was natuurlijk de baas!
Dus... aantreden voor de kolonel die,
zojuist terug van oefening, ons bezweet
en wel begroette. Tijdens het gesprek
bleek dat er al drie echtparen een inter
view met hem hadden gehad en er zo
snel mogelijk beslist zou worden, dus ver
trokken we weer. Ik met een opgelucht
hart, maar jammer voor mij, ongeveer
twintig meter verder werden we inge
haald met de mededeling: aangenomen!
En zo begonnen we in de Kloetstraat. De
eerste tijd was het hard werken. Om vijf
uur 's morgens stonden we al gereed met
koffie en alles wat bij een kantineverkoop
behoorde. Om twaalf uur 's nachts, na
het spelen van het Wilhelmus, gingen we
naar huis. Een paar dagen later moest ik
wegens verlamde benen door overwerk
een dag rusten, gelukkig kreeg ik daarna
meer hulp.
Na ongeveer een maand moest de helft
van de manschappen naar vliegveld
Singosari en we gingen op verzoek van
de kolonel mee.
Nu brak een meer kalme en gezellige tijd
aan. Onze rotan meubelen werden opge
haald en in een truck geladen en daar ging
ik, voorlopig zonder mijn echtgenoot voor
ALS HET GRAFMONOTIEN
ONBI
VER
CM UJJ
een tijdje. Hij moest nog een contract
afwerken. Bij aankomst op het vliegveld
moest ik op een stoel gaan zitten en 'mijn'
mannen hadden in tien minuten alles inge
richt en ik trakteerde op een rondje bier.
Er is een dame aanwezig'!
Ik kreeg een huisje op de basis aangewe
zen en kon mijn tweeënhalf jarige doch
tertje en de baboe die voor haar zorgde
meenemen. Omdat er veel minder man
nen waren, leerde ik ze beter kennen. Ik
kan velen van hen herinneren, waarvan ik
enigen zal noemen:
Meneer Appel van het nymphenbad
Tretes, meneer Barselaar, schilder,
meneer Barkey van de melkerij, de
gebroeders Van Houten, eigenaars van de
Faroka sigarettenfabriek, meneer Houtz
van de onderneming, meneer Marsman,
die zat in de suiker, meneer Noach van
het venduhuis en meneer Verwaayen, hij
had een sinaasappelboomgaard.
De eerste dag besliste het gedrag van de
manschappen. Namelijk toen ze terug
kwamen na de manoeuvres en fris na het
mandieën in de kantine gezellig zaten te
praten, kwam iemand binnen met ont
bloot bovenlijf in pendek, waar onmiddel
lijk op gereageerd werd met: 'Hé zeg, ga
terug en kleed je behoorlijk aan, er is een
dame aanwezig'!
Dit gedrag kwam niet meer voor.
Intussen stonden de landstormers in de
Kloetstraat elke dag op het matje bij de
kolonel te ldagen, ze wilden ons terug
hebben. Hun verzoek werd echter niet
ingewilligd, want, zei de kolonel: 'Het
gedrag van de manschappen op Singosari
staat op hoog moreel peil'.
Verder werd na aankomst van de
Amerikanen in hun 'Flying Fortresses'
het vliegveld aangevallen. De eerste keer
terwijl we onderweg naar Malang waren
om te foerageren. Mijn dochtertje werd
beschermd door één van onze mannen
en een Amerikaan die haar mee in een
loopgraaf namen. Ze kon alleen maar
tegen mij zeggen toen ik terug kwam:
'Mammie! Boem! Boem!'
De volgende dag besloot ik terug naar
huis te gaan en daar op mijn echtgenoot
te wachten, die op een ander gedeelte van
het vliegveld een kantine had voor de
Amerikanen. Na een dag thuis ging ik
echter terug, meldde mij bij de kolonel en
vertelde beschaamd te zijn om weg te
lopen. Hij gebood echter terug te gaan
met de woorden: 'Dit is geen plaats voor
een vrouw.'
Een of twee dagen later werd de kantine
en de helft van mijn huisje door een vol
treffer met de grond gelijk gemaakt!
moessQn
ADVERTENTIE
Bent u niet meer in staat om zelf het graf van uw dierbare te onderhouden? Omdat u te ver weg
woont... Of het werk lichamelijk niet aankunt... Of misschien omdat u teveel door andere /.aken in
beslag wordt genomenMet respect verzorgt De Waerde zorgzaam onderhoud. Aan gedenktekens en
grafmonumenten waarvoor u zich als nabestaande verantwoordelijk voelt. Wilt u meer weten over
wat we voor u kunnen betekenen? Bel dan (079) 3313409. Wc staan u graag te woord.
R A V J N I F R S
/fje/ rr/ uca/- uw Arr/sisisr/siy
Advies, beplanting onderhoud van grafmonumenten in heel Nederland.
16
