Maaltijd in de uma.
door de drempels weg te nemen. Een
aantal leden van de stichting zijn, evenals
Bulölö, geboren en getogen op Nias en
Siberut en zijn door hun huwelijk naar
Nederland gekomen. Zij vormen de
rechtstreekse schakel met de bewoners
van Nias en Siberut.
Nu, in 1999, is Siberut al bij velen in
Nederland bekend geworden. Niet alleen
door antropologen maar ook door het
enthousiasme van het bestuur en de
leden van Howu Howu.
De inmiddels veel gevraagde (dia) lezin
gen die Petra, Bulölö en enkele leden
geven op scholen en verenigingen laten
Siberut zien hoe het was voordat de toe
risten kwamen en hoe het nu is.
Bulölö
Bulölö: 'Het was dit jaar heel anders dan
de voorafgaande jaren om weer terug in
Padang te zijn. Nieuwbouw op plekken
waar twee jaar geleden nog niks of bouw
val stond, maar ook uitgebrande huizen
en wrakken van voertuigen langs de kant
van de weg. De onlusten in heel
Indonesië zijn Padang niet
voorbij gegaan. Het meest
trof mij toch wel de veran
derde sfeer op straat. De
mensen zien er bedrukt en
terneergeslagen uit en de
spanning is goed voelbaar.
Op het vliegveld van
Padang stonden veel men
sen te wachten op de aan
komst van passagiers in de
hoop dat zij wat konden
verkopen of als sjouwer
iets konden verdienen.
In de stad waren veel win
kels half of geheel dicht.
Met name in China-town.
Tijdens de demonstraties waren vooral de
winkels daar geplunderd en in brand
gestoken. Beelden die wij allemaal op
televisie vanuit Jakarta hebben gezien,
maar het is toch een hele vreemde
gewaarwording als je in je eigen stad
rondloopt en het met eigen ogen ziet.
la te lil juruk
'Tatebburuk, de nederzetting waar ik
geadopteerd ben, was mijn eerste reis
doel. Ik voel me in dit dorpje als een vis
in het water en soms zelfs beter thuis dan
op Nias waar ik geboren en getogen ben.
Jarenlang heb ik met mijn groepen toeris
ten en antropologen dit dorp bezocht en
ik weet zeker dat nogal wat lezers hele
goede herinneringen aan dit dorp
hebben.
Elke keer als ik weer in Tatebburuk terug
kom, maakt mijn hart een sprongetje van
pure blijdschap. Daar zijn mijn familiele
den, die mij jaren geleden geadopteerd
hebben, en mijn vrienden waar ik me fijn
en thuis bij voel. Voor mij is het iedere
keer weer feest om hen te zien.
Toen ik in Tatebburuk arriveerde waren
tot mijn grote verrassing veel mensen in
de uma longhouses waarin verschillende
families kunnen wonen). In eerste instan
tie dacht ik dat er iemand overleden was,
maar dat was gelukkig niet het geval.
Feest
'De mensen zijn naar de uma gekomen
om mijn broer Joane te helpen bij de
voorbereidingen van een groot feest.
Joane is medicijnman geworden. Iedereen
werkte heel hard mee totdat alles in het
huis klaar was want tijdens het grote
feest, lia geheten, is er een taboe op
arbeid.
Ik ben trots op mijn broer Joane die nu
medicijnman is. Hij stapt daarmee in de
voetsporen van onze vader. Een groot
medicijnman en een groot chief met veel
charisma. Wij hielden veel van hem.
Toen hij overleden was dachten wij dat
niemand van ons in staat zou zijn hem op
te volgen. Mijn oudste broer AmaMas
beschikt zeker niet over de benodigde
kwaliteiten om medicijnman te worden.
Hij heeft niets belangwekkends te vertel
len en te geven. Zijn doel in dit leven is
rijk worden zonder daar iets voor hoeven
te doen. Tegen Joane werd gezegd:
"Jij hebt geen charisma, bent veel te stil
en praat met niemand."
Tegen mij zeiden ze: "Jij hebt geen huis
in de jungle, geen varkens, kippen, hele
maal niks, dus hoe zou jij medicijnman
kunnen worden?"
Onze jongste broer Nadui is nog te jong,
maar we hebben gemerkt dat onze jong
ste zus Maria wel veel talent heeft om
kerei (sjamaan, medicijnman) te worden.
Zij is veelvuldig in trance en communi
ceert met geesten. Dus is het best
verrassend dat het uiteindelijk Joane is
geworden.
Salappa
'Na een nacht in Tatebburuk vertrok ik
met Jeremias en Mateus naar Salappa,
een dorpje verderop, ongeveer drie tot
vier uur lopen. Omdat het water in de
rivier nog steeds laag is konden wij niet
met de kano en zat er niets anders op dan
te lopen.
In Salappa was een groot gedeelte van de
bevolking ziek: malaria, diarree en nogal
wat huidproblemen. Veel mensen drogen
uit. Zo ontmoette ik een hele familie die
ziek was, behalve de moeder, die ook niet
ziek mocht worden want op haar rustte
immers de taak om de zieken te
verzorgen.
Een medicijnman was aan het werk en
probeerde de zieken te genezen. Hij zag
mij niet als een concurrent en ik gaf aan
de zieken, die hij behandelde, medicijnen.
Hij wilde zelf ook wel wat van 'mijn'
medicijnen hebben en vroeg of hij op de
foto mocht met zijn patiënt. Volgens de
missiezuster van de katholieke missiepost
zijn er zoveel zieken in Salappa omdat er
in het dorp slechte voorzieningen zijn. Zo
ontbreekt het de mensen bijvoorbeeld aan
schoon water. Gelukkig had ik veel mala
ria en anti-diarree pilletjes bij me en heel
veel multivitamines.
Rogclog, Matloliliag' en Ugf^ai
'De volgende dag vertrokken wij naar
Rogdog. De afgelopen drie dagen heeft
het continu geregend en wij namen aan
dat het water in de rivier hoger zou staan
en besloten met de grote kano en buiten
boordmotor te gaan. Dat was een grote
44 ste jaargang - nummer 7 - januari 2000
31
