Setiakawan
L
Pasfoto's
GELD VOOR
NIEUWE
niet met een razendsnelle beweging naar
je bord graaide en de hele boel op de
grond terecht kwam. Nappie heeft ons
trouwens een keer de doodstuipen op het
lijf gejaagd. Dat was toen we onze Mills
'36 handgranaten aan het controleren
waren. Nappie zat erbij en keek ernaar.
Toen we klaar waren en die dingen weer
in elkaar wilden zetten, kwamen we tot
onze schrik een detonator te kort. Na veel
zoeken en elkaar de schuld geven, zagen
we plotseling dat een van Nappie's wang
zakken ongeveer de zelfde vorm had als
het hoogexplosieve ding dat we kwijt
waren. Leiden in last, want Nappie had
direct door dat er iets mis was. En omdat
we hem eens met veel pijn en moeite
hadden kunnen bevrijden van een ver
keerd terecht gekomen botje, wist hij
waarschijnlijk welke behandeling hem te
wachten stond. Het was dus zaak hem
niet nerveus te maken en rustig te wach
ten tot we hem Idem konden zetten.
Omdat ik hem het makkelijkst kon bena
deren, zou ik Nappie in de houdgreep
nemen en Sjahdoellah zou als de bliksem
zijn kaken vaneen drukken om kauwbe
wegingen te verhinderen. Maar Nappie
was niet van gisteren, hij sprong van tafel
en ging ervandoor. Hij liet ons eerst alle
hoeken van de kamer zien en sprong toen
door het raam naar buiten. Hij kwetterde
als een bezetene, terwijl wij in angst en
beven stonden te wachten op de fatale
dreun. Maar gelukkig bleek die detonator
niet zo smakelijk, want Nappie kotste
hem uit en keek er verder niet meer naar
om. Vanaf die dag werd hij altijd aange
lijnd als we onderhoud gingen plegen.
Van Nappie hebben we veel plezier
gehad. Maar niet lang, daar zorgde de
een of andere gifmenger voor. Van zulke
dingen leer je dat je wilde dieren in hun
eigen omgeving moet laten. De mensen
wereld is veel te gevaarlijk voor ze.
bij
Dit is het eerste verhaaltje van een
nieuwe reeks Hard gelag, hard
gelach die de komende maanden in
Moesson zal verschijnen. Vooraf wil
ik graag nog de volgende mensen
bedanken: Grace Wijchgel uit
Portugal, Frits en Marianne v.d. Poll,
de heer W.G.F. Bekink, Feite
Posthumus en anderen die anoniem
willen blijven. (TD)
'Allemachtig, wie zijn dit in hemels
naam?' Mar pakte twee vergeelde legiti
matiebewijzen uit een doos met foto's.
'Oh', antwoordde haar echtvriend, 'daar
zit een heel verhaal achter. Je hoort het
zo.'
Mar ging op de grond zitten tussen de
talrijk uitgespreide kiekjes om haar heen.
Zij keek verwachtingsvol omhoog. Roel
hurkte naast haar en nam de bewijzen in
gluurde hij vervolgens door zijn oog
haren.
Zijn echtgenote sloeg hem nauwkeurig
gade en keek vol venijn terug. Hij schrok
even, doch herstelde zich. Op zijn beurt
keek hij haar aan alsof zijn grootste
vijand voor hem stond.
Zij beantwoordde zijn blik met een nijdi
ge uitdrukking op haar gezicht. De man
slikte toen hun ogen elkaar ontmoetten
in de gebarsten spiegel. Opnieuw keek
zij via de spiegel met een zeer valse blik
naar de man en stelde vast dat als blik
ken konden doden, zij nu niet meer in
leven zou zijn.
Een paar dagen later lieten zij zich ver
eeuwigen. De Japanner had voorge
schreven dat iedereen een pasfoto moest
laten maken en inleveren.
Niet lang daarna waren hun identiteits
bewijzen gereed. Toen zij zich moesten
legitimeren bij de Japanse wacht, contro
leerde hij zorgvuldig de foto's. Hij keek
alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg.
Zij liepen grinnikend weg, maar wel zó dat de
Japanse wacht het niet kon horen
zijn hand.
'Mijn ouders', mompelde hij en streek
liefkozend over de fotootjes. Mar keek
gechoqueerd.
'Jouw ouders? Je houdt mij voor het
lapje. Je ouders die altijd zo aardig zijn,
zo warm en hartelijk? Met hun lieve
uiterlijk? Ik geloof er geen snars van. Zij
lijken er in de verste verte niet op. Je
bent vast in de war met andere familie
leden.'
Roel droomde even weg. Het was net
alsof hij een film aan zich voorbij zag
trekken.
pieg'el
'We spreken dus één ding af. Zodra we
aan de beurt zijn, kijken wij zo! De
vrouw keek woedend. De lieve lach op
het gelaat van haar man verdween. Hij
kneep zijn ogen tot spleetjes en trok zijn
mondhoeken ver omlaag. Zeer gemeen
De pasfoto's vertoonden een echtpaar
dat hem vol vijandschap en met dodelij
ke blikken aankeek. Het was beslist geen
verbeelding.
Geschrokken overhandigde hij de papie
ren aan het stel. Zij liepen grinnikend
weg, maar wel zó dat de Japanse wacht
het niet kon horen.
'Prima gelukt hè, dat kwam hard aan.
Precies zoals onze bedoeling was!'
Roel knipperde met zijn ogen. De film
was voorbij en Mar, die het met hem
had meebeleefd, giechelde.
'Ik had dit nooit achter hen gezocht. Je
ouders! Wat ongelooflijk inventief!
'Ja', antwoordde haar man, 'die foto's
waren voor hen een manier om uit te
drukken hoe zij over hun vijand dachten.
Je moet er maar op komen!'
Hij pakte de beide bewijzen, legde deze
voorzichtig in de doos terug en deed het
deksel erop.
moessQn
ADVERTENTIE
BIJ ONS ZIT U GOED
FINANCIERINGEN B.V.
Bel gerust.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 644 96 00
't
Dodelijke klikken
12
