Noord-
zijn de theesten van ons
Holland of wie-wéet-waar
r niveau, t
st Rietje, mijn vrouw die uit
kleuter in de Canadese
Tekst: Guus Mertens
Na al die jaren in tropisch Indië,
vertrohhen om zich te vestigen in
elders.
De oorlog was over, helaas niet voor
ro 1de verder, al was het dan op een
Dat was hij mij ook zo.
ik verzeilde in 1Q53 tezamen ra<
Bandoeng kwam, en onze eerste
wildernis van Noord-Ontario.
Daar kreeg ik een praktijk als gouvernementsarts onder de
inheemse bevolking van deze streek.
zijn amusante momenten en daar denk
ik ook nu nog graag aan terug.
Onze patiënten druppelden bij nacht en
ontij binnen. In het noordelijk deel van
ons gebied en grenzend aan de Hudson
baai behoorden de inwoners tot de
Swampy Cree natie. Cree was de voer
taal en er werd toen niet veel anders
gesproken. In het meer zuidelijke land,
dat grenst aan Lake Superior, praat men
Ojibwa. Vervoer naar en uit het noorden
was alleen mogelijk met het vliegtuig,
terwijl de patiënten uit het zuiden vaak
arriveerden met de trein, die iedere
nacht om twee uur binnen stoomde.
TolUj essie
Een oud baasje - net als ik nu - wachtte
in een van onze ziekenkamers. Hij was
een stoïcijns bescheiden mens en hij
voelde zich als een vreemde eend in de
bijt. Hij snapte geen snars van die witte
verpleegster en idem dokter, het bed was
ongewoon en hij was ziek.
Het was mij al gauw duidelijk dat er
hulp nodig is. Onze verpleegster had dat
allang door en heeft om Jessie gevraagd.
Jessie was een Indiaans meisje van
Ojibwa-afkomst, ze sprak redelijk goed
Engels en werkte bij mijn vrouw en mij
in de housekeeping. Ze was altijd klaar
om te helpen en stond spoe dig naast
ons in haar blauwe hospitaaljurk.
Een jaar of wat terug vond ik een
oude foto. Het zat in een doos met
andere plaatjes, zorgvuldig
bewaard door mijn moeder in twee
interneringskampen. Dit plaatje is geno
men in de jaren dertig in Batavia op de
Javaweg met de Gondangdia-school op
de achtergrond.
ken om de hals. Dan is er nog de rode
Indiaan rechts vooraan. Hij was van
hogere rang dan mijn broer en ik, want
hij droeg betere veren. Linies zien we een
jonge dame, kennelijk een squaw met
een band om het hoofd en twee vlecht
jes. (Kind houd je buik in!)
De Indiaanse interesse bij mij is kenne-
CowDoys en Indianen
We zien hier de schrijver, die achteraan
staat met veren op zijn hoofd, samen
met zijn broer Wim die soortgelijk is uit
gedost. Er zijn vijf andere vrienden en
vriendinnen, drie van hen zijn cowboys
met grote hoeden en geknoopte zakdoe-
lijk toen gewekt. Dankzij Hollywood-
films!
Het Indiaanse hospitaal in Sioux
Lookout was de basis van een praktijk
die zich geleidelijk aan vulde met goede
en leerzame jaren. Dit alles niet zonder
moessOn
SS f
30
