Ik vroeg haar natuurlijk om uit te vinden
waarom deze baas naar ons ziekenhuis
was gekomen en Jessie was al gauw druk
bezig om dit raadsel op te lossen.
Jongens, wat werd er gepraat! Over en
weer, er kwam geen einde aan.
Uiteindelijk had deze belanda er genoeg
van: Jessiewhat is he saying
Het was even stil en toen antwoordde ze:
7 doti't know doctor, he does not speak my
language.
Ik bromde wat onfatsoenlijks, maar nie
mand heeft het gehoord. Onze verpleeg
ster stond er dom bij te grinniken en dat
hielp ook niet.
Niet lang daarop herhaalde hetzelfde
scenario zich. De patiënt, een nieuwko
mer, in bed met de dokter ernaast op
een stoel. Geen communicatie. Jessie
kwam erbij en er ontwikkelde zich weer
een gezellig kletsje tussen die twee. En
dan onherroepelijk dat ongeduld van die
orang belanda: Jessieplease, what is he
saying?'
Deze keer bleek Jessie tevreden met zich
zelf en antwoordt: 'Doctor, this man tells
me that he is sick!'
Bij deze gelegenheid was mijn onfatsoen
lijk inwendig gebrom zoiets als: 'Thanks
a lot, you're a bloody great help'.
Dit waren overigens een paar mindere
momenten uit Jessie's carrière als tolk.
Ze heeft ons vaak uitstekend geholpen.
Indianen uit Hollywood
Longtuberculose kwam toen veel voor
bij de inheemse bevolking, een vleugel
van ons ziekenhuis fungeerde als sanato
rium. De behandeling van deze ziekte
kost altijd veel tijd, hoewel moderne
geneesmiddelen de kuur aanzienlijk heb
ben verkort.
Onze sanatorium-patiënten hadden dus
tijd genoeg om les te volgen in van alles
en nog wat. Eens in de zoveel tijd regelde
het ziekenhuis een speciaal evenement:
de movies. Veel Indiaanse patiënten
maakten voor het eerst kennis met leven
de plaatjes op een schermpje en dat alles
met geluid. Ramen werden dan geblin
deerd, de centrale corridor vrijgemaakt,
klapstoeltjes geplaatst en de projector
opgezet. Het werd een kleine pasar gam
bir, maar helaas zonder de lekkernijen.
Ik heb me in het begin afgevraagd welke
domoor verantwoordelijk was voor de
keuze van ons filmmateriaal. Het bleken
zonder uitzondering filmpjes over... cow
boys and indians! Wie heeft het in zijn
kop gehaald om dit uit te zoeken voor
deze Indiaanse mensjes in een zieken
huis? Daar ontmoetten ze ineens hun
Maar tot mijn grote verbazing bleek al
gauw dat onze Indianen het allemaal
prachtig vonden. Er zat actie in en de
plot was eenvoudig. Ons volk hier draagt
geen veren en paarden zien we niet, dus
zij vereenzelvigden zich niet met de
Hollywood-indianen.
Ik moet nog grinniken wanneer ik ze
daar weer zie zitten, gekleed in hun
onflatteuze hospitaalkledij... vrouwtjes
en mannetjes geplakt aan een klapstoel
tje en allemaal eventjes in een andere
wereld. Voor hen een welkome afleiding.
Ze zijn overigens nooit mensen geweest
die hun enthousiasme uitten met hand
geklap en het staan op stoelen. (Die
klapstoeltjes waren voor deze laatste
impuls overigens niet ideaal.)
Na zo'n voorstelling vroeg ik David, een
fijne, jonge patiënt van mij, wat hij nu
eigenlijk dacht van de laatste film. En al
is het niet precies woord voor woord wat
hij zei, hier kwam het op neer: 'Wow,
doctor, did you see that big guy with the
tall feathers, fall of his horse?'
Op tournee
In ons ziekenhuis waren we met drie
landgenoten met veren op het hoofd.
Deze reden op paarden, waar ze zonder
excuus vanaf geschoten werden. Een
ontzettend lawaai klonk door de gang bij
ons: hinnikende paarden en kruitdamp
overal. Er was geen Amnesty
International!
'genezerikken' (mijn vaders geliefde uit
drukking voor zijn medische collega's).
De baas van het spul was een Schot, die
goed was met het mes. Er was een
Bulgaarse internist en dan nog deze
belanda. Hoewel er genoeg te doen was
in het hospitaal ging een van ons bij tijde
44 ste jaargang - nummer 8 - februari 2000
31
H-
0 f
r
