Hettie (1925-1999)
Fred Dutrieux
In de Nieuw-Zeelandse lokale krant The
Press van 11 november 1999, stond een
artikel over mijn oude vriendin Hettie
Feith (gehuwd met Allen Wells). 'Hettie
Feith-Wells,' schreef The Press, 'was the
Christchurch rockhound with the strange
accent, who presided over her delightfully
cluttered Hettie's Rock Shop in
Beckenham. Her lapidary arts skills,
knowledge of gemstones and the healing
power of chrystals, earned her an interna
tional reputation. Her personal collection
of jade pieces, and even fossilised dino
saur eggs, was amazing.'
Hettie was ook een van ons, geboren en
getogen in Nederlands-Indië. Velen zullen
zich haar nog wel herinneren van het
Christelijk Lyceum in Bandoeng en de
kampen Tjihapit en Sompok Lampersari.
Ze was een kleindochter van de bekende
Nederlandse schrijver Jan Feith, die veel
jongensboeken heeft geschreven.
Hettie zelf was zeer talentvol. Ze tekende
en schilderde prachtig als jong meisje.
Later, in Nieuw-Zeeland, begon ze een
indrukwekkende stenenverzameling.
Hettie overleed op 1 november 1999, haar
begrafenis was op 4 november, de dag dat
ze 74 jaar zou zijn geworden.
Didi Swete-Keijman,
Glen Eden (Nieuw-Zeeland)
Botol tjelx) k (4)
Een beetje late reactie, maar dit wilde ik
jullie toch niet onthouden: de BT kan
zelfs iemands redding betekenen in een
bijna levensbedreigende situatie!
Het is begin september 1986, ik woon
sinds twee dagen in een ander huis.
's Nachts moet ik nodig plassen. Ik ga
naar de wc en trek de deur niet helemaal
dicht. Terwijl ik op de pot zit, klikt de
deur gewoon dicht (tocht?). Ik blijf eerst
suffig zitten, maar dan dringt een en
ander tot mij door. Nadat ik tijdens het
opknappen en schilderen van de woning
alle deurklinken had verwijderd, heb ik na
de verhuizing bij de deuren alleen aan één
zijde de klink weer terug geplaatst. Juist,
alleen aan de gang-zijde van de wc-deur.
Sh.t (3x). Daar zit ik. Ik woon alleen. Het
is 02.00 uur. Al schreeuw ik de longen uit
mijn lijf, niemand hoort mij. Zelfs als ze
mij wel zouden horen, dan kunnen ze
toch niet naar binnen.
Plotseling de heldere ingeving. Met die
fantastische botol sla ik de ruit naar de
gang kapot en verwijder zoveel mogelijk
glasstukken om ruimte te krijgen. Staande
op mijn tenen op het toiletdeksel kan ik
aan de buitenkant net de klink neerdruk
ken om de deur te openen. Na een sigaret
en hier en daar een pleister de glasscher
ven opgeruimd. De volgende dag de gla
zenmaker gebeld en tevens mijn
ex-schoonmoeder ingeschakeld om de
man binnen te laten, haar carte blanche
gevend over de keuze van het glas. De
schat heeft toen iets uitgezocht op basis
van mijn tropische achtergrond en haar
westlandse oorsprong (die mensen hou
den van bewerkte ruiten). Daarom kijk ik
en ieder ander die op mijn wc vertoeft al
jaren tegen een ruit met bamboe-motief
aan.
Ter info: mijn oud-tante zaliger sprak
altijd over de roemruchte fles als 'la Bété'
(chique!).
Didi van Maanen, Den Haag
De ELS in Kecliri
De ELS in Kediri. Ik ben er in oktober
1995 terug geweest, voor het eerst sinds
veertig jaar. Het gebouw is helaas niet
meer zoals vroeger. Een militaire instelling
heeft zijn plaats ingenomen. Zoveel
namen komen boven en ik vraag mij af
waar zij gebleven zijn: Willy Zitter, Hans
Hondius van Herwerden (zijn vader was
resident van Kediri), Andries Brinkhorst
(zijn vader was administrateur van
Ngadiredjo), Nora Wijn, Sjaak en Mies
Weintre (woonden aan Baloewerti), Boy
Stock, De Heybroeks (Rudy, Bea en
Nancy), Frits van Zanten, Benny Kodiat,
Miel Krijgsman, Elly Luurs, Karei
Weintre (woonde aan Potjanan) Benny en
Willem van Kekum, Toemi Taaie (vader
had een radiozaak naast het Maxim
theater), de meisjes Schrauwen (boerderij
Schrauwen - ze wonen nu in Den Haag),
Sjeerd Lans (woont nu in Florida) en de
jongens De Vroede (Rudy, Boy en Frits).
Het schoolhoofd was de heer Schuppers
en onderwijzeressen waren mejuffrouw
Lans, Schwarts, Gout en Zwalje. De heer
Venema woonde tegenover ons in
Madjenang, in het gewezen huis van de
familie Boschaert.
Dit zijn slechts enkele namen van hen die
ik heb leren kennen toen ik deze school
bezocht van 1933 tot 1940, meer dan een
halve eeuw geleden. Waar jullie je ook op
deze aardbol mogen bevinden, ontvang
van een ex-ELS-er en botjah Kediri mijn
hartelijke groeten!
Rudy Schuller, 4521 Glendale street,
Metairie (Louisiana) 70006-2852,
Verenigde Staten.
Mevrouw mijn moeder
Al vele jaren zijn wij blij als wij Moesson.
bij ons uit de bus halen. Dat wordt weer
smullen van leuke, interessante en komi
sche verhalen, die je hart verwarmen
met al die dierbare herinneringen aan
onze jeugd en ons gezinsleven tot 1956,
in dat heerlijke land!
Maar met stijgende verbazing (en veront
waardiging) lazen wij wat de dames Tuyn
en Ducelle zich permitteerden te schrijven
over Yvonne Keul's boek Mevrouw mijn
moeder.
Aiag iemand op papier haar herinnerin
gen (leuke, fijne, maar ook emotionele en
tragische) zetten, die zij met haar moeder
heeft meegemaakt, ook al zijn die dan zo
nu en dan 'gekleurd'? Het is jammer dat
beide dames ons inziens er weinig van
begrepen hebben!
Deze moeder is en was niet de vertegen
woordigster van 'de Indische moeder' uit
haar tijd. Bestaat die trouwens wel?
Nee, natuurlijk niet! Maar mag Yvonne
haar eigen moeder (ook met al haar akals)
niet zien zoals zij haar zag? Wij hopen
van harte dat Moesson een goed en lees
baar blad blijft, daarom dus ook ons
advies: wees ondanks verschillen van
mening 'haloes'.
Wij hebben wel haar boek gelezen, tot
twee maal toe!
Familie Triezenberg, Leidschendam
Overleden, mijn zo beminde
Katjang,
Geboren op Overleden op
9 maart 1925 6 januari 2000
te Bima, te Veenwouden
Soembawa
Nederlands-Indië
Gjerdi C. Dutrieux-IJff
kinderen en kleinkinderen
Veenwouden, 9269 TG
Burgemeester Faberweg 11
De afscheidsceremonie:
Fred heeft destijds aangegeven:
'Vooral geen soesah! Drink een pas
tis, breng een toast op mij uit en ga
verder met het leven'.
Dat hebben we in besloten kring
gedaan op maandag 10 januari jl.
44 ste jaargang - nummer 8 - februari 2000
5
