Familiefoto
Schutter
Tekst: Laura Kiesouw-Driessen
Mijn ouders vertrokken
in mei 1935 met de
Baloeran naar Indië.
Mijn vader was al eer
der in Indië gezveest als
stuurman bij de wilde
vaart, maar mijn moe
der was een baroe. Als
jong meisje had ze in
Suriname gezvoond, dus
ze was wel gewend aan
een tropisch klimaat.
Mijn vader werd manager
van hotel Juliana in Lahat in
Zuid-Sumatra, dat toen aan
de familie Dalmeijer behoor
de. Het was voor hen een
geweldige uitdaging om het
hotel samen te runnen.
Deze foto is gemaakt in 1936
op het platje van de pasang-
grahan, die naast het hotel lag
op hetzelfde erf. Ik speelde
daar graag als kind onder de
kolong van het gebouw met
mijn buurmeisje Dietsje de
Kieviet.
Moeder had heel wat proble
men met het Maleis, tot ver
bazing van het hotelperso
neel. Als ze bijvoorbeeld de
djongos verzocht: 'Boeka
tjelana', bedoelende dat hij de
ramen moest openen. Ook de
kebon keek verlegen als hij de
opdracht kreeg 'potong ram-
boet', terwijl ze bedoelde dat
hij het gras moest maaien.
Ikzelf was toen vijf jaar, maar
kan me die tijd nog heel goed
herinneren. Vaste gasten in
het hotel waren de heer
Lehmkuhl en Mia Mettrop,
onderwijzeres op de lagere
school in Lahat.
Mijn ouders zijn nu beiden
overleden. Mijn moeder vorig
jaar op 91-jarige leeftijd.
Die kan ik dus niet meer laten
meegenieten van Moesson
waarin onze foto afgedrukt
komt te staan.
Tekst: Wally Lugten
Beide Indische dames hadden er na hun
repatriëring uit Indonesië een gewoon
te van gemaakt om op marktdag
samen de stad in te gaan en boodschappen
te doen. Daarvoor namen ze de stadsbus.
Op de bewuste dag stapten ze met een volle
boodschappentas weer op de bus die hen
naar huis zou brengen. Een paar haltes ver
der stapte er een man op die vlak voor hen
ging zitten. Het gezicht van de man trok
daarbij hun aandacht en niet bepaald omdat
hij knap was, integendeel. In de veronder
stelling dat deze blanda haar toch niet kon
verstaan begon de kleinste van de twee:
'Adoeh seh, Non, orang itoe moekanja
seperti monjet.'
'Benar, djelek, ja,' beaamde de ander.
En zo hadden beide wouwen nog veel lol.
De volgende gebeurtenis leert ons dat je niet op het uiterlijk van
mensen moet afgaan en iemand daar vooral niet over moet uitla
chen. A ls je dat doet, kun je zelf in verlegenheid worden gebracht,
zoals twee Indische dames dat hebben moeten ondervinden.
De man wiens uiterlijk op de lachspieren
van beide dames werkte, keek niet op of om.
Toen hij echter na een tijdje aanstalten
maakte om uit te stappen, boog hij zijn
hoofd naar de wouwen en zei wiendelijk:
'Excuseer mij dames, maar deze monjet
moet uw gezelschap hier verlaten.'
Nou dat hadden onze Indische dames
natuurlijk niet verwacht. Deze man moet
alles hebben verstaan wat ze zeiden. Hun
hoofd werd zo rood als de tomaten die ze
toevallig net hadden gekocht.
Nadat de man uitgestapt en uit het gezichts
veld verdwenen was, barstten beiden in een
lachbui net als twee jonge meisjes die stie
kem iets ondeugends hebben uitgevoerd.
Hét vertrouwde adres voor een reis naar het verre oosten.
vliegreizen
assurantiën bv
44 ste jaargang - nummer 8 - februari 2000
9
Monjet
A D V E R
T E N T I E
pviA Straat van Makassar 47 - 1183 GZ Amstelveen >|*v
Telefoon 020 640 58 51 - Fax 020 640 57 60 QAM
AA E-mail: info@schutter.nl ^gr
