Hansi epansi e
Ve rhalen van een reisleider
Tekst: R. Binkhuijsen
kif iaar oud was hij. Als iemand
hem naar zijn leeftijd vroeg, ant
woordde hij echter altijd: 'Bijna
twaalf Op de deelnemerslijst
hat I Bert gezien dat dit 'hijna
nog ruim tien maanden zon
duren, hn hij vroeg zich af
waarom zo n knulletje nou een
vierentwintig-daagse rondreis
door Indonesië maakte,
hn vooral ook wat hij, Bert, als
reisleider met een joch van elf
jaar aan moest!
Hij informeerde voorzichtig bij de
ouders. Zij verzekerden Bert dat Hans
zeer geïnteresseerd was in de cultuur en
natuur van verre landen. Overigens
bleek Hans, die beslist geen Hansje
genoemd wilde worden, een bijzonder
aardige knul.
Zijn gedrag was een aangename combi
natie van volwassenheid en kinderlijke
spontaniteit. Iedereen in de groep mocht
hem graag. Op situaties waarin menig
volwassene alarm zou hebben geslagen,
reageerde hij merkwaardig verstandig.
Zo ontdekte hij eens een grote, zwarte
tor met een angstaanjagend gehoornde
kop in de lade van het nachtkastje.
Rustig sloot hij de lade en ging naar
Bert om een leeg sigarettendoosje te vra
gen. Nadat hij eerst zijn vangst getoond
had, liet hij de zwarte tor in de struiken
vrij.
'Komen hier veel gevaarlijke slangen
voor?' vroeg hij eens aan Bert tijdens het
ontbijt. Hans had de vorige avond op
het pad langs hun kamer een slang
gezien. Hoewel verrast door het plotse
ling naderen van een mens, was de slang
niet weggevlucht. Dreigend richtte hij
zich in het midden van het pad op. Wat
deed Hans toen? Helemaal niets.
'Ik dacht dat iedereen wel wist dat je
doodstil moet blijven wachten tot de
slang vanzelf weggaat.' Om zijn moeder
niet onnodig te verontrusten, vroeg hij
Bert om niets aan haar te vertellen.
Op Lombok betrapte Bert Hans eens op
een avond toen hij met een zaklamp in
het gras aan het schijnen was. Bert vroeg
of hij iets kwijt was. Nee, Hans was niets
kwijt, maar had Bert nooit gemerkt dat
er zoveel kikkers waren? En dat ze zo
eigenaardig in een kringetje zaten met de
koppen naar het midden. En maar kwa
ken. Als hij met de zaklamp scheen,
hield alleen het kwaken op. Maar de kik
kers bleven zitten. Wist Bert hoe dat
kwam? Toen een verklaring uitbleef,
beloofde de kleine natuurvorser het eens
aan de bioloog te vragen. Deze had
Hans ook al eens de werking van het
kruidje-roer-me-niet uitgelegd.
Diner Inj cle prins
De honger van Hans naar kennis was
onverzadigbaar. Steeds weer verbaasde de
omgeving zich om zijn belangstelling in
alles wat de rondreis bood. Maar nooit
was hij in zijn gevraag onuitstaanbaar.
Weliswaar een wijs kind, bleef hij toch bij
alles gewoon een kind.
Dat bleek uit zijn geestdrift bij het rond-
plassen in het zwembad, het oplaten van
een vlieger aan het strand op Bali of het
zich overmatig bedienen van het ijs bij
het buffet. Slechts twee keer kon Bert
hem bettappen op een barstje in deze
voor een kind bewonderenswaardige
spanningsboog.
De eerste keer gebeurde dat bij een lang
durig optreden van een dansgroep, dat in
de reisfolder 'diner bij de prins' in
Yogyakarta werd genoemd. Na een ver
moeiende dag met uitgebreide excursies
en een overvloedige maaltijd, was Hansje
duidelijk aan het eind van zijn Latijn.
Tijdens de derde dans die langzaam en
gedragen werd uitgevoerd op de slaapver-
weklcende maat van de Javaanse gamelan,
ging Hansje, ja Hansje!, onderuit. Vanaf
de zijkant, de groep overziend, zag Bert
hoe het koppetje van de jongen scheef
wegzakte, de oogleden zwaar, totdat hij
geheel tegen zijn moeder aanleunde.
Hansjepansje, de ttoetelnaam waarmee
zijn moeder hem furieus kon maken,
sliep. Zelfs de zware dreun van de gong
die de muzikale strofen van het orkest
markeerden, maakten hem niet waltker.
Pas op weg naar het hotel hoorde Bert de
jongen weer, toen hij zich vergaapte aan
de drukte in de straten van Yogyakarta,
een studentenstad die nooit schijnt te sla
pen.
Bloedzuiger
De tweede keer was het dramatischer.
Tijdens een wandeling door een cacao
plantage ontdekte Hans een rode plek op
een van zijn schoenen. Er sijpelde bloed
door de vetergaten van zijn witte Nikes.
Verschrikt riep hij zijn vader erbij, die er
ook niet gelukkig mee was. Bert liet hem
beide schoenen uitdoen en zijn met bloed
bevlekte sok.
Hans begon hevig te sniltken en de tra
nen stroomden hem over de wangen.
Krampachtig hield hij zijn vader vast:
helemaal Hansjepansje. De oorzaak van
dit bloederige incident werd spoedig
gevonden. Een bolle, volgezogen bloed
zuiger zat bij zijn grote teen. Het bloed
zat over de hele wreef verspreid. Het was
geen leuke aanblik.
Toen Hans dit zag, begon hij nog heftiger
te snikken. Hij wendde het hoofd af, toen
Bert voorzichtig met behulp van wat
tabakswater het verzadigde beest lospeu
terde. Daarna ontsmette hij de wond. Het
viel allemaal best mee.
Tijdens de hele behandeling Hemde
Hans zich aan zijn vader vast: één hoopje
ellende. Hij weigerde verder te wandelen.
Bert bleef bij de jongen in de bus. Stil
keek die voor zich. Af en toe kwam er
nog een snik. Bert pijnigde zich het hoofd
suf over een manier om hem te troosten.
Pas toen Bert vroeg: 'Hans, hoeveel jon
gens in jouw Has, denk je, hebben ooit
een bloedzuiger in hun schoen gehad?'
Ineens Haarde zijn gezicht op. Geen
gesnik meer. Even later, starend naar zijn
blote voet, met alleen nog wat restjes
rood bij de tenen, zei hij zacht: 'Ik ben
tenslotte al bijna twaalf.'
Uw eigen villa op het eiland van
de goden. Compleet vanaf
53.000,- all in.
INDO/"VILLA
14
moessQn
ADVERTENTIE
Kantoor: Bleekstraat 27, 5611 VB Eindhoven
Telefoon+31(0)40-21 127 18
Fax +31(0)40-22 186 65
