w?
o
O
Tekst: Paul Orth
M ensen dia lang gevaren
hebb en, blijk en vcici k b eel
wat meegemaakt te hebben.
In tegenstelling tot wat je
zou denken, schijn je onder
weg op zee nog bee! wat te
kunnen beleven. Het is
opvallend dat de zeelieden
die ik heb ontmoet, al die
gebeurtenissen goed in bun
geheugen hebben opgeslagen
en er jaren later nog boeiend
over kunnen vertellen
7.0 iemand is oom Vic.
om Vic - V.W. Orth - was van
1929 tot 1955 werktuigkundige
en hoofdwerktuigkundige bij de
KPM. Gedurende de hele oorlogstijd
bleef hij varen.
Als schooljongen zat ik al gekluisterd aan
mijn stoel te luisteren naar zijn spannen
de avonturen. Het gekke daarbij was dat
mijn geheugen het dan vaak liet afweten,
want jaren later kwam oom Vic dan
weer met zogenaamd een nieuw avon
tuur aanzetten.
Gaandeweg het verhaal echter herkende
je steeds meer details en besefte je dat je
het al eerder had gehoord. Maar het was
zo spannend, dat je toch tot het einde
toe bleef luisteren.
Rooclljaarcl
Wij lagen een keer, vertelde oom Vic,
met ons schip voor de rede van
Colombo. Wij hadden de hele middag
geladen. Dat gebeurde vanaf kleine laad-
schuiten die tussen wal en schip voeren.
We waren juist gestopt met de werk
zaamheden, toen we een bootje voor
personenvervoer recht op ons schip
zagen afkoersen.
Voorin zat een vrij gezette zeeman met
een enorme, rossige baard. Eenmaal
langszij deed de zeeman pogingen om
via onze touwladder aan boord te
komen. Om te voorkomen dat hij in het
water zou duikelen, klommen een paar
van mijn maats omlaag en hielpen hem
aan dek.
Het was duidelijk dat hij zo dronken was
dat hij amper op zijn benen kon staan.
moessQn
