Mentation
rom Florid
Oua
e en
a
jonge mensen
Tekst: Juul Lentze
Velen van ons, vooral als kind, luisterden graag naar de verhalen
die ome ouders te vertellen hadden over hun jeugd. Dat was bij ons
thuis ook het geval en we hoften we! heel erg, want pa was minstens
even goed als Moeder de Gans, alleen ver telde hij geen sprookjes,
maar wat hij zich herinnerde van de olden days, van toen vroeger,
allemaal 'eg heheur'.
Zijn generatie groeide op met
opa's en oma's die vaak bij hun
kinderen inwoonden op hun
oude dag en die hun tjoetjoes veel
wijsheden bijbrachten, die ze in hun
latere leven konden gebruiken. Opa
en oma werden met respect behan
deld en hun woord was wet. In een
gezin werkte de vader doorgaans, de
moeder was thuis om een oogje te
houden op de kinderen, of er waren
tenminste ooms en tantes en, niet te
vergeten, vaak ook de bedienden. Zo
groeiden de kinderen op, met een
'veiligheidsnet'.
Al hossen
Zo groeide mijn generatie ook nog op,
totdat de Tweede Wereldoorlog uit
brak en het alledaagse leven zoals we
het tot dat ogenblik kenden, drastisch
veranderde. Na de oorlog woonde
oma bij ons. Ze had dozijnen dongèn-
gans, waar je naar moest luisteren.
Naarmate je ouder werd, begonnen
die je te vervelen. Je had andere din
gen te doen, je had het druk en je
dacht bij je zelf: adoeh zo lang dat
verhaal, al bossen. En je luisterde dan
maar met één oor. Ze wist zoveel,
oma, maar je was jong en had weinig
geduld. Erg jammer.
Met de komst in Holland kwamen de
oudjes er het meest bekaaid vanaf.
Verplaatst van het ene eind van de
aardbol naar het andere, vonden ze
moeilijk een plaatsje in een wereld die
hen onbekend was en het was daarom
geen wonder dat ze terugblikten op
hun jeugd met weemoed, verlangen,
en... nog meer verhalen.
I jalie
Maar niemand wilde eigenlijk luiste
ren, de jongere generatie was zo erg
druk bezig met opgroeien en met hun
eigen vreugden en beslommeringen.
Die had geen tijd. Tjalie Robinson
schreef eens een stukje dat de titel
draagt 'Oude Mensen' (Tong Tong
17, 1967, pagina 6). Zo goed en zo
raak geschreven. Er staat onder ande
re dat oude mensen langzaam zijn, zo
vervelend lang kun
nen piekeren over
eenvoudige dingen,
altijd maar kankeren
op de moderne tijd,
was die van hen
zoveel beter? Maar
oude mensen weten
dat als je alles te snel
doet, je fouten
maakt. 'We moeten
allemaal meer tijd
hebben om te 'tim-
bangen'. Dan wordt
onze oude dag (die
vast voor ieder komt)
gaver en rijker',
schrijft Tjalie. En hij
doelde daarbij niet
op het materiële.
Daarom 'zeuren' ze
zo, ze zoeken in hun
geheugen naar din
gen die ze in hun
haast voorbij liepen
toen ze nog jong
waren, en jonge
mensen, zegt Tjalie,
zijn tenslotte 'alleen
maar vertraagde
oude mensen'. En
ergens in het stukje zegt hij dat zelfs
als je maar luisterde uit beleefdheid,
je ontzettend veel opdeed. 'Thuis. Op
jacht. Op de wandeling. In de keu
ken.' Met andere woorden, heb wat
geduld met ze, je kunt ervan leren.
Living history lesson
Wij hebben hier een woningcomplex
en een aantal inwoners daarvan,
neemt geregeld deel aan een living
history lesson. Dat houdt in dat om de
zoveel tijd een buslading jongelui van
een high school deze mensen komt
opzoeken om gesprekken met ze te
voeren over een onderwerp dat hen
boeit. Elke jonge persoon heeft dan
een 'onderwijzer' helemaal voor zich
zelf en kan converseren over het
onderwerp waar hij of zij belang in
stelt. De onderwerpen variëren.
De malaise is een populair onderwerp
44 ste jaargang - nummer 10 - april 2000
13
