Kunst, het waarmaken van een
Yvonne N oorclam- Wey g?ers
1
Tekst: Lilian Ducelle
Met h aar werk van Je afgelopen veertig jaar zou je alle zalen van
het Rijksmuseum kunnen vullen. En Jan misschien nog een zaal
tekort komenals je in elke ruimte een anJer facet van Yvonne's
creativiteit wilt exposeren. OlieverfschilJerijen, aquarellen, muur-
Jecoraties, pentekeningen, etsen, collages, glasJecoraties, emailleer
werk, wanJkleJen en (prachtige) kruissteek/petit point patronen
Jie ze voor een hek enJ heJrijf maakte en Je hoeken Jie
Yvonne Moor Jam illustreer Je.
Het klinkt misschien overdreven, maar
als je even met Yvonne gepraat hebt,
dan bemerk je dat haar werk een weer
spiegeling is van haar leven, waarin
zoveel gebeurde en te verwerken viel.
Voeg daarbij een uitzonderlijk observa
tievermogen, een aangeboren gave om
iets zicht- en tastbaar te maken, vorm te
geven, dan begrijp je hoe deze vrouw zo
waanzinnig veel gemaakt heeft.
Ongecompliceerd
Ze vertelt over haar jeugd, haar leven.
Geboren in Blitar (Oost-Java). Haar
moeder was zestien toen ze trouwde met
Weygers. Drie kinderen: Nico, Johanna
en Yvonne (1930). Toen Yvonne twee
jaar was, stierf haar moeder. De twee
oudsten bleven bij de vader, Yvonne
kwam bij pleeggezin Willemse in Batoe.
Yvonne: 'Ik had het niet beter kunnen
treffen, ben streng opgevoed maar met
zoveel liefde. Schatten van mensen die ik
mijn hele leven dankbaar ben geweest. Ik
ging in Batoe op de katholieke school
tegenover ons huis. Toen de Japanners
kwamen, drie jaar het kamp in Solo,
Banjoebiroe. Daar knutselde ik van alles
en nog wat, ruilde dat voor wie het wilde
hebben tegen iets eetbaars.'
Yvonne werkend aan haar collage 'Jalan Surabaya', in 1990.
'Rumah di Glinting'.
Na de oorlog gaat ze eerst naar de
spoed-HBS Semarang, daarna naar de
kweekschool in Malang, wordt onderwij
zeres. In 1950 vertrekt ze alleen naar
Nederland. Op een ijskoud zolderka
mertje, geen toilet, erbarmelijker toe
stand dan het kamp eigenlijk, want daar
had je het tenminste niet koud.
Misschien is daar duidelijker dan ooit bij
Yvonne vast komen te staan hoeveel ze
van Indië gehouden heeft en altijd hou
den zal. De onvergetelijk mooie natuur,
de mensen, het leven in al zijn ongecom
pliceerdheid. Die factoren komen in al
haar Indische schilderijen tot uiting, ze
kan niet vergeten en wil niet vergeten,
waarom zou ze? Eens zou ze terug gaan
naar de bron, maar zover was het nog
lang niet.
In 1956 trouwde Yvonne met Arie
Noordam, haar Semarangse HBS-
vriendje. Hij werkte bij de KLM. Twee
zoons, Arjan en Mart, kregen ze.
Kokl-ji
'Dat je talent had, Yvonne, is door alle
scholen waar je op was, bevestigd maar
heb je ook een speciale kunstopleiding
gehad?'
Yvonne: 'Ben een paar jaar op de
avondacademie voor Beeldende Kunsten
geweest in Amsterdam. Heb er veel
geleerd, maar het klinkt eigenwijs en
moessQn
26
