<r
C^TvHOno
moessQn
haar expositiestukken te geven. De
opbrengst van verkochte stukken gaat
vele malen naar goede doelen in
Indonesië.
Haar laatste doel: het sponsoren van
meisjes die een verpleegster-opleiding
willen volgen. Haar nichtje Meiske
Mahieu bracht haar op het idee. Ze liet
van twee van haar aantrekkelijkste schil
derijen reproducties maken op wens
kaarten. Die zijn nu nog te koop. Mocht
u een koempoelan of pasar organiseren
en u heeft belangstelling voor die kaar
ten en voor het goede doel, belt u
Yvonne dan: 020 - 659 40 07. De kaar
ten zijn schitterend en eigenlijk, in ver
gelijking met wat u gewoonlijk voor dit
genre betaalt, veel te goed
koop.
'Heb je ooit een stuk ver
kocht voor vijftienduizend
gulden, Yvonne. Of beter
nog: zestigduizend?'
Yvonne: 'Neen, ik vind het
bepalen van een prijs altijd
afschuwelijk moeilijk.'
'Dat verklaart waarom je wel
hooggewaardeerd en geliefd
bent, maar nooit rijk gewor
den. Tegenwoordig bepaalt
het prijskaartje de kwaliteit
en niet omgekeerd.'
Ze barst in lachen uit.
Yvonne: 'Soms denk ik wel:
wat ben je toch een sukkel.
Maar ik ben een gelukkig
mens. Met mijn trouwe Arie
trok ik naar Indonesië,
Zweden, Frankrijk, beleefde
de gekste avonturen. Ik heb
les gegeven aan de
Nederlandse I .uchtmacht-
jongens die voor hun num
mer in Duitsland gelegerd waren en aan
vakantiegangers in Frankrijk, Zweden en
Indonesië. Onder andere in Sulawesi aan
negen scholen tijdens mijn vakantie in
1996. Ik heb op de mooiste plekjes
geschilderd en schetsen gemaakt en als
ik thuis kwam, zat ik weer boordevol
nieuwe ideeën.'
'Had je nog wel iets anders willen wor
den?'
Yvonne: 'Ja, binnenhuisarchitect. Ik heb
toen mijn zoontje geboren was een mee
groeiend kinderbedje ontworpen. Je kon
het groter maken als de baby groter
werd en later, door het veranderen van
de panelen ook als box gebruiken. Libelle
kocht het ontwerp. Ik zei je al, Lilian, ik
barstte van de ideeën; lastig voor
bedachtzame mensen. Arie heeft het er
niet gemakkelijk mee gehad en me vaak
moeten afremmen. Nu hij invalide is ben
ik aan huis gebonden en moet ik het wat
rustiger aan doen. Moet wel als je zeven
tig bent, toch?'
'We zijn nog lang niet uitgepraat, maar
ik stop ermee, Yvonne. Alle zalen van
het Rijksmuseum zijn vol. Als ze er een
paviljoen bijbouwen, kom ik verder met
je praten.'
Hozv deeply touched were we by the love
Mrs. Noordam has for the country she
has left almost thirty years ago, and
which she expresses so clearly and beauti
fully in all her splendid work of art.
Hope that her coming trip to Indonesia
will bring her to new inspirations and
rediscoveries.
Atmono Suryo ambassadeur van
Indonesië in Brussel, 1978)
Gorontalo, 1924. Trouwfoto van
Yvonne's ouders. Haar moeder, Johanna
Mahieu (16), trouwde met Hendrik
Weygers (32). V.l.n.r.: Matulada, Andy
Mahieu, oma Ida Mahieu, Oel Mahieu
(zusje van de bruid), het bruidspaar
Weygers-Mahieu en opa Philip Mahieu.
28
