'Mas' Bungalows
Een onbekende foto, genomen in een hangar. De man zittend, tweede van rechts, lijkt op mijn vader, W.Th. van
Kesteren, maar ik denk eigenlijk niet dat hij het is. Ik weet niet wanneer de foto is genomen, waar, of wie er op staan.
Is er iemand die er meer over kan vertellen? Reacties aan Moesson.
snoepjes. Dat was het ware luilekker
land. De koks waren heel aardig en zij
werden door deze slimmeriken goed uit
gebuit.
Het eten was er, naar onze maatstaven,
geweldig en dat maakte het benauwde
slapen in ruime mate goed. De grotere
kinderen hadden het wel naar hun zin,
helaas de kleinere en de zieke kinderen
minder. Ik had bijvoorbeeld een klein
jongetje onder mijn hoede. Hij had
dysenterie en op het laatst had ik geen
luiers meer voor hem. Toen heb ik van
onze leider zijn singlet gekregen, waar
van ik weer vier zogenaamde luiers heb
kunnen fabriceren.
Toch heb ik nog nooit zo'n mooie zons
ondergang gezien als daar op dat schip,
varende op de Javazee. Fantastische
kleuren: paars, oranje, blauw, onbe
schrijfelijk mooi.
Batavia
We werden door een hele lieve dame in
Batavia opgevangen in een groot huis,
daar moesten wij ons vertrek naar
Holland afwachten. De grote dag kwam
op 12 januari 1946. De Johan van Olden
barneveldt was tijdens de oorlog omge
bouwd tot troepentransportschip. Dat
betekende voor ons: weer in ruimen, in
hangmatten, op lange tafels of gewoon
op de grond je tampatje zoeken. Jongens
en meisjes verbleven in gescheiden rui
men.
De kinderen waren opgewonden. Er
waren hangmatten, waarin je kon schom
melen, dat gaf grote pret. Zij moesten
om acht uur 's avonds naar bed, tien
minuten met z'n allen schommelen in de
hangmatten, grote pret en daarna licht
uit. Van slapen kwam natuurlijk niet veel.
Ondertussen werd aan boord hard
gewerkt aan de opvang van de kinderen
in Holland. De leider van het transport
zat elke dag bij de kapitein en probeerde
adressen van familie van de kinderen in
Holland te achterhalen, in samenwerking
met de stichting Jeugdzorg Nederland.
Er waren wel problemen, want als je aan
een kind vroeg: 'Heb je een oma of opa
in Holland?' Dan zeiden ze steevast: 'Ja.'
Als je dan vervolgens vroeg, of ze ook
wisten waar deze grootouders woonden,
dan zeiden ze 'Nee', want dat wisten zij
niet. Wij vonden dan weieens met wat
geluk een adres op een brief, die we in
de koffer vonden, waarin zich dan nog
wat spulletjes van de moeder bevond.
Erg triest was dat, maar we hadden dan
weer een aanknopingspunt.
Zo'n adres werd dan door de kapitein
doorgeseind naar Jeugdzorg Holland.
Mensen van Jeugdzorg gingen dan per
soonlijk deze adressen af om te kijken of
zo'n kind welkom was en meestal kwam
dit voor elkaar. Bij aankomst in Holland
werden de kinderen afgehaald door
medewerksters van het Vrouwelijk Hulp
Korps en met busjes naar de adressen
gebracht.
Ik heb nog veel meer verhalen over deze
reis, maar dat wordt misschien te lang en
te veel ineens. Ik vraag me soms toch af:
Waar zijn ze allemaal gebleven? Weten ze
nog iets van deze tijd? Ze hielden zich zo
goed, maar wie kon in hun ziel kijken?
Hoe hebben ze zich toen gevoeld, het
gemis verwerkt?
Overwinteren a.d.
noordkust van Bali bij
BANYUALIT - LOVINA
200 m van zee, helder en veilig.
Ned. management. Ruime kamer met
dito privé toilet, douche en gr. terras.
35,- p.d. per kamer met ontbijt.
Spec, overw. tarief met h.p.
Inlichtingen 078 - 674 45 26
44 ste jaargang - nummer 11 - mei 2000
39
ADVERTENTIE
