PASAR MALAM ASIA
Rekwesten
Al die tijd hadden wij nog geen cent sol
dij ontvangen. Wij ruilden ons rantsoen
- dat hoofdzakelijk bestond uit ingeblikt
voedsel en ons zowat de strot uit kwam -
in tegen eenvoudig maar vers eten uit de
kampong. Zeep en toiletartikelen, die we
in Manilla van de Amerikanen hadden
gekregen, gebruikten wij om palmwijn
en arak te kopen. Toen alle Japanners al
weg waren, werden wij naar Ambon
terug gebracht: in Fort Victoria. Daar
kregen wij voor het eerst weer wat soldij.
Intussen had ik reeds verscheidene rek
westen geschreven ter verkrijging van
demobilisatie om mijn studie in
Nederland te kunnen afronden. Ik heb
daar nooit enige reactie op gekregen.
Later vernam ik dat al die rekwesten zo
de prullenbak in waren gegaan.
Intussen verveelde ik mij rot als 'dienst
plichtig soldaat zonder vooruitzichten'
(zo meldde ik mij altijd bij de comman
dant) Ik ben toen, op eigen verzoek, in
dienst gekomen bij de Leger Technische
Dienst, waar ik mij nuttig kon maken
door de stapels auto-onderdelen die de
Australiërs hadden achtergelaten in een
magazijn onder te brengen en in een
kaartsysteem te administreren.
Uiteindelijk had ik het volledige materi-
aalbeheer van de Leger Technische
Dienst in handen.
Officiersmess
Toen we op een dag bezoek kregen van
een paar van die 'goudkragen' (hoofdof
ficieren), werd ik voorgedragen om naar
Engeland gezonden te worden voor een
opleiding tot reserve-officier. Dat weiger
de ik, daar ik dan nog langer in dienst
moest blijven. Ik verzocht hun dringend
om mij te demobiliseren, zodat ik mijn
studie aan de TH in Delft kon afmaken.
Daar hadden ze geen oren naar. Het
resultaat was wel dat ik als dienstplichtig
soldaat op een gegeven moment, één ser
geant en twee korporaals van de KL als
ondergeschikten had voor het materiaal-
beheer. Het was een absurde situatie...
Ik was inmiddels met mijn huidige
vrouw getrouwd en kwam, mede door
haar positie bij de politie, bij feestelijke
gelegenheden als soldaat gewoon in de
officiersmess. Tot grote ergernis van de
onderofficieren, die daar niet mochten
komen.
Ze hebben mij pas eind 1949 gedemobi
liseerd, door tussenkomst van een oom
van mijn vrouw, die blijkbaar in Batavia
de nodige relaties daarvoor had.
Weer opgeroepen
Inmiddels was voorlopig de kans om in
Nederland verder te studeren voor mij
verkeken. Wij (mijn vrouw en ik) hebben
nog tot oktober 1953 in Indonesië
gewerkt bij diverse instanties, totdat we
door de Indonesiërs eruit werden gepest.
We hebben onze bootreis naar
Nederland zelf betaald. Mijn vrouw had
in haar rang als rijksambtenaar recht op
tweede Idas. Maar met de financiële afre
kening zijn we door de Nederlandse staat
bedrogen.
Toen we in Nederland aankwamen, werd
ik tot mijn verbazing weer opgeroepen
voor militaire dienst. Ik was des duivels.
Ik was naar Nederland gekomen om een
nieuw bestaan op te bouwen en nu zou
dit weer door militaire dienst worden
verstoord. Terwijl ik al zeven jaar had
gediend. Ik heb de desbetreffende
gemeente-ambtenaar verzocht om de
Militaire Politie te bellen om mij maar
meteen te arresteren als dienstweigeraar.
Mijn toekomst was dan toch al kapot,
's Avonds kregen we echter bezoek van
een hoofdambtenaar, die mij verzekerde
dat dit maar een formaliteit was en dat ik
na de militaire keuring als buitengewoon
dienstplichtige zou worden geregistreerd
en dus niet meer in dienst hoefde. Aldus
geschiedde.
bpanje
Ik heb toen in Nederland, met veel zelf
studie, weliswaar vanaf de bodem van de
maatschappij, een carrière weten op te
bouwen, waarbij ik veel in het buitenland
heb gewerkt voor diverse nationale en
internationale bedrijven.
Het blijft echter bij mij knagen, dat ik na
het einde van de Tweede Wereldoorlog,
nog drieënhalf jaar, tegen mijn wil in, als
een dwangarbeider in militaire dienst ben
gehouden. Ik ben in Nederland geboren,
maar ik heb een sterke afkeer tegen het
Nederlandse staatsbestel en de betutte
ling. Het Nederlandse volk is mijns
inziens veel te tolerant tegenover de rege
ring. Als je veel in het buitenland
gewerkt hebt, bekijk je dit met andere
ogen.
De éénmalig uitkering van zeveneneen
half duizend gulden heb ik aanvankelijk,
uit afkeer ten opzichte van de regering,
niet willen accepteren. Uiteindelijk heeft
mijn vrouw mij toch weten over te halen
en hebben wij het geld aan onze kinde
ren gegeven.
Mede vanwege de hierboven omschreven
redenen, hebben wij besloten om na mijn
pensionering in Spanje te gaan wonen,
het land waar we vele vakanties hadden
doorgebracht en een fijne Spaanse vrien
denkring hadden opgebouwd. We wonen
hier nu al twintig jaar permanent en heb
ben het hier erg naar onze zin.
Dit was in het kort het relaas van mijn
militaire diensttijd en alle daaraan ver
bonden consequenties die in mijn leven
hebben gespeeld.
BEURSGEBOUW EINDHOVEN 7-8-9 JULI
Met: Jopy Latul - H.ou.J.S.T. band - Mirella - Justine Pelmelay - GAZZA uit Jakarta -
Culturele dancers - Country band - Melati dancers - Hawaiian shows - Pencak silat - enz. enz.
Groningen 28-29-30 juli. Draf- en Renbaan (t/o Martinihal)
Breda 08-09-10 sept. Brabant Park. (bij centrum)
Maastricht 22-23-24-sept. Griend Park (100 m van CS rechts)
Winschoten 06-07-08 okt. Klinkerhal (centrum)
Den Bosch 20-21 -22-okt. De Maaspoort (sporthal)
Tevens verhuren wij Guesthouse in Medan Sumatra.
Ook Airport afhalen en auto tour voor Sumatra... enz...
Org.: S. Ali, Arnoldenstraat 29, 6171 NG Stein, tel. 046 - 433 31 90
De <jroep dienstplichtigen
ADVERTENTIE
44 ste jaargang - nummer 12 - juni 2000
37
