Metihi i os s
iJ
Paard
enparadijs
retirement
HOME^
Tekst en foto's: Juul Lentze
Vossie en Jimmy, grote
Australische paarden, deelden
een stal en elke ochtend werd
Vossie voor de h endy gespannen
om haar haas naar de rietvelden
te rijden. Eens was dat ook
Jimmy 's joh tot hij kreupel raak
te. Nu hinkte hij achter de stal
jongen aan naar het grasveld
opzij van ons huis waar hij vrij
kon grazen. Mijn vader wilde
hem niet afmaken, want dat
gekeurde vaak met zulke paar
den. Jimmy kleef tot het einde
van zijn dagen op dat grasveld
grazen waar hij geregeld kezoek
kreeg van mijn broertje en mij.
Bofte Jimmy? Wat was het alter
natief? Wat was het lot van oude
scharm in heiige dokkarpaardjes
a Is die ziek of kreupel werden?
Zolang ze gezond en sterk waren,
werden ze goed verzorgd: ze ver
tegenwoordigden het dagelijks
brood van hun meester en zijn gezin.
Maar als ze nu oud werden, of ziek, of
kreupel? Werden ze dan geslacht?
Opgegeten? Wat? Geen idee had ik. Ik
weet alleen dat we brood meekregen dat
wel eens belegd was met rookvlees om
op school op te eten tijdens de uitspan
ning. 'Je eet paard,' werd ons dan ver
teld. Ken niet, dachten we, beslist niet,
mosoh rookvlees van paard? Totdat we
in Holland de paardenslager ontdekten
die dit edele dier tot rookvlees en bief
stukjes verwerkt te koop had. Dus toch...
Droom
Peter en Mary Gregory, respectievelijk
71 en 67 jaar oud, ontmoetten elkaar op
school in Londen in 1950. Ze gingen
Peter een paardenfarm op bijna een
vierkante kilometer glooiende grond
bestaande uit 21 aparte weiden. Het is
geen vakantiekolonie maar een plaats
Tandel oze paarden
Elke zaterdag van 11.30 tot 15.00 uur is
bezoekuur. Verborgen van de hoofdweg
ligt de farm aan alle kanten door weiden
moessQn
vaak naar een farm iets buiten
de stad waar werkpaarden met
vakantie gingen voor een week
of twee. Ze namen zich toen
voor dat ze eens ook zo'n farm
zouden bezitten. De jaren ver
streken en ze bezaten een hotel
in Zuid-Florida dat ze metter
tijd verkochten en van de
opbrengst ervan maakten ze in
1984 hun droom tot werkelijk
heid. Op de Mill Creek Farm
in het dorpje Alachua onge
veer veertig mijl ten noorden
van Ocala, beheren Mary en
waar oude, hopeloos zieke en mishan
delde paarden hun laatste levensjaren
slijten onder de Florida zon, omringd
door eiken, met volop zoet gras en
water, rijk aan kalk. Wij hoorden hier
over en zagen het toen op een Animal
Planet tv-programma nota bene.
Vanzelfsprekend moest er een bezoek
worden gebracht. Wat we vonden was
een sprookje gelijk.
34
