door Jill Stolk
Je denkt aan iemand en hij of zij belt je
net op. Andersom kan natuurlijk ook,
maar dat kun je niet controleren.
Dan komen we op de kwestie van ver
trouwen en geloofwaardigheid.
Of: je partner en jij beginnen op
hetzelfde moment over het zelfde
onderwerp en er zijn tussen partners
véél onderwerpen; dit kan eenvoudig
qeen toeval zijn.
Of: je schrijft een kaartje aan
een oud-collega en zij
schrijft terug: 'Dit kan geen
toeval zijn. Ongeveer op dezelfde tijd
dat jij mij schreef, was ik mijn adres
senbestand aan het schonen. Bij jou
dacht ik: Nee, ik laat haar staan, en
de volgende dag had ik je post. Kom
je op mijn verjaardagslunch?'
Ja, er is meer tussen hemel en aarde
en gelukkig maar, want het zou een
saaie boel worden. Mijn shiatsu-
masseur (van huis uit gezegend met
een degelijke fysiotherapeutische
basis) zegt het zo: 'Als je eens wist.
De hele ether is vol verbindings
draadjes.'
Tot nu toe zijn er allemaal echte
Hollanders aan het woord. Maar nu
gaan we naar het ICC, het Indisch
Cultureel Centrum in Zoetermeer.
Naar het terras om precies te zijn.
Het is zonnig, maar er is een verra
derlijke ondertoon in de wind. Wie
zwak of vermoeid is, kan hier
gemakkelijk een griep opbouwen.
Wie ouder is, dient een jasje of vestje
aan te trekken.
Aan ons tafeltje zit genoeg potentieel
om het meubilair te laten dansen.
Later misschien, als de glazen leeg
zijn. Truus, de vrouw van Erik, de
oprichter van het ICC, is flink ver
indischt en weet veel van energieën.
Hughie, Indisch, tussen tweede en
eerste generatie in, weet hoe je via
voetmassage iemands energiebanen
kunt schoonmaken en is helderziend.
Ik zelf ben soms helderziend; meest
al ben ik al blij als ik 's avonds mijn
tandenborstel herken. Echt een
groep om je vraag bij neer te leggen.
'Jongens, ik heb een armband gekre
gen voor een speciale gelegenheid.'
Ze kijken. Zilver. Geornamenteerde
randen. Het is een klemband, niet
een sluitende cirkel. Mooi hoor, vin
den ze. 'Maar het is een occasion.
Deze armband is van iemand anders
geweest en ik weet niet van wie.
Hoort hij nou nog bij die ander of
heb ik hem al geëigend?'
'O, geef maar hier,' zegt Hughie. Ze
neemt de armband in beide handen,
richt de donkere ogen op de horizon
en ziet veel verder dan de
Dorpsstraat van Zoetermeer. Wij
zijn stil. Het duurt. Er moet blijkbaar
iets extra's gebeuren om dit voor
werp te determineren. Het was blijk
baar een stevige tante, zij die voor
mij de armband droeg. Ik heb geen
Jill Stolk is een van de eerste
en een van de bekendste
schrijfsters van de tweede
generatie. Zij debuteerde in
1983 met Scherven van
Smaragd en schreef sindsdien
nog enkele boeken, waaronder
de bundel Kleurverschil 1988),
de roman De zwijgende vader
(1992) en Indië was alles. Alles
(1997). Voor Moesson zal zij de
komende tijd een column ver
zorgen.
zin om met haar stevigheid om mijn
pols te lopen. Ik draag liever mijn
eigen zwakte in de hoop op geleide
lijke groei.
Hughie staat op en gaat naar binnen.
'Even afspoelen.' Als ze terugkomt
zegt Hughie; 'Eerst heb ik mijn han
den gewassen en toen de armband.
Hij draaide twee keer in mijn handen
rond.'
Natuurlijk geloof ik haar, maar nog
liever had ik het zelf gezien. Ik kijk
naar haar expressieve, bleke gezicht.
Hughie heeft nog niet in het
Hollandse zonnetje gezeten.
'En nou jij,' zegt Hughie tegen mij.
'Heb jij een maand of twee geleden
een contract getekend? Er staan twee
handtekeningen onder. Een rechte
en een schuine.'
Ik zie het papier voor me. 'Ja, die
schuine handtekening is van mij.'
Gaat Hughie mij nu in het hoofd kij
ken of is ze met de armband bezig?
Truus ziet me denken en stuurt me
bij: 'Hughie weet dit via de arm
band. Jouw informatie zit al in het
voorwerp. Hij is dus van jou.'
de tafeldans
Nog voor
46 ste jaargang - nummer 2 - augustus 2001
21
