door Charlotte Huson
In 1QQÓ schreef ik in Moesson
een korte schets over ibu
Astiah. Daarin concentreerde ik
me op haar rijke, afwisselende
leven in SaJatiga. lk beschreef
hoe ze leefde in haar huis,
omringd door jonge mensen;
over de vele activiteiten binnen
haar gemeenschap in de tijd na
IQ 45.
In de ruim vijf jaar die sinds mijn
vorige artikel zijn verstreken, hebben
een paar familiegebeurtenissen mij
duidelijk gemaakt hoe bijzonder het
levenslange contact tussen ons en Ibu
Astiah geworden is. Over dit aspect van
Asti's leven wil ik nu graag nog iets ver
tellen. Hoe is dat contact ontstaan en
hoe hebben we haar zien uitgroeien tot
het prototype van een klassieke Javaanse
Ibu?
Op 17 augustus 1999 is Ibu Asti
tachtig jaar geworden. Hoe
symbolisch, dat de verjaardag
van de Republik Indonesia ooit op haar
verjaardag is terecht gekomen. Daardoor
heeft zij vanaf 1945 tegen een uitbundig
beslag genomen om voor de schoolkin
deren optochten, wedlopen en andere
festiviteiten te organiseren. Toen ik een
keer in augustus bij Asti in Salatiga op
bezoek was, heb ik de drukte in alle vol
heid aan me voorbij zien trekken: onaf
gebroken waren de straten gevuld met
optochten van sportief aangeklede of
prachtig uitgedoste schoolkinderen,
muziekcorpsen, angklung orkesten, his
torische optochten van mannen in leger
groen met rode banden om het hoofd en
de bamboespiesen krijgshaftig opgehe
ven. De scherpe punten rood geverfd.
Asti en ik keken er met zeer gemengde
gevoelens naar. Het wekte herinneringen
op aan de periode waarin onze harten in
smartelijke gebeurtenissen innig samen-
nationaal decorum van feestelijkheden
haar geboortefeest gevierd. Als onder
wijzeres had ze zelfs nauwelijks tijd om
in eigen kring veel te vieren. Ze werd in
gesnoerd werden. Asti's tachtigste ver
jaardag hebben we na rijp beraad in
totaal andere omstandigheden gevierd.
moessQn
en leven lan
1998. Asti (vooraan
met baby) en de
kinderen en klein
kinderen van mijn
oudste zuster.
22
